Birazoku

İsveç’te yayınlanır yayınlanmaz kitap listelerini altüst eden, Storytel tarafından “En İyi Kurgudışı Ödülü”ne layık görülen Yanılıyor Olabilirim başarıdan sadeliğe, belirsizlikten huzura uzanan bir yaşam hikâyesi.

İş dünyasında başarıyla parlayan bir kariyeri geride bırakıp Tayland ormanlarında bir keşiş olarak yaşamayı seçen Lindeblad, bu radikal kararıyla içsel dinginliğin izini sürüyor. Ancak hayat ona yeni zorluklar sunuyor: ALS teşhisi, hem fiziksel hem de zihinsel bir mücadeleyi beraberinde getiriyor.

Hayatın karmaşık doğasını anlamaya çalışan herkes için bir ayna görevi gören bu kitap, zihnimizin tuzaklarını ve bu tuzaklardan nasıl özgürleşebileceğimizi gösteriyor. Her düşünceye inanmak zorunda olmadığımızı hatırlatıyor, kendi içimizdeki huzuru bulmanın yollarını sunuyor ve modern dünyada kaybolmuş hissettiğimiz anlarda nasıl yeniden bağ kurabileceğimizi gösteriyor.

Okuru adeta bir arkadaş sohbeti gibi içine çeken Yanılıyor Olabilirim sadece bir insanın hikâyesi değil; aynı zamanda hepimizin yaşadığı kaygıların, arayışların ve umutların bir yansıması.

Bu kitap, bir yol gösterici olarak kalbinize dokunacak.

“Okurken geri dönmek istediğim sayfaların köşelerini kıvırdım, bazı bölümleri kalemle işaretledim. Kitabın sonuna geldiğimde, neredeyse her sayfa kıvrılmış ve işaretlenmişti.”
— Telegraph

İçindekiler
Giriş…………………………………………………………………………………………….9
Farkındalık …………………………………………………………………………..11
Başarılı ama tatminden uzak ………………………………………………..13
Daha fazla nefes al, daha az düşün……………………………………….19
Karamazov Kardeşler…………………………………………………………..23
İlk manastır deneyimim ……………………………………………………….27
Her düşüncenize inanmayın…………………………………………………31
Anne, ben orman keşişi olacağım …………………………………………35
Natthiko: “Bilgelik içinde büyüyen kişi”………………………………39
Anın zekâsı…………………………………………………………………………..45
Eksantrik bir topluluk…………………………………………………………..49
Bir orman manastırının ritmi………………………………………………..53
Kitsch bilgelik ……………………………………………………………………….61
Sihirli mantra ……………………………………………………………………….67
Belki öyle, belki değil……………………………………………………………71
Hayaletler, çilecilik ve yas…………………………………………………….77
Kendi kendine çekilen psikolojik acı…………………………………….83
Bir münzevi kaç Pepsi içebilir?……………………………………………..85
Sıkılı yumruk, açık avuç……………………………………………………….91
Git kendine bir iş bul dostum……………………………………………….95
Mucizelere yer açmayı unutmayın ……………………………………….97
Kesin olan tek bir şey var……………………………………………………101
“Hips Don’t Lie”…………………………………………………………………105
Ama ben asla şüphe duymayan o keşişim ………………………….107
Veda mektubu…………………………………………………………………….111
Kör karanlık………………………………………………………………………..115
Bu da geçer…………………………………………………………………………119
Seninle başlar……………………………………………………………………..123
Pantolonlu hayat…………………………………………………………………127
Hayatın anlamı, hediyeni bulup onu başkalarına sunmaktır…..131
Güven sizi oraya götürecek ………………………………………………..135
Haberler……………………………………………………………………………..139
Böyle mi bitecek?………………………………………………………………..143
Her şey senden alınacak……………………………………………………..147
Dünyada neyi daha çok görmek istiyorsan o ol ………………….151
Babam…………………………………………………………………………………157
Affetmek …………………………………………………………………………….161
Yüzeysellikten samimiyete …………………………………………………167
İşte burada sona eriyor……………………………………………………….169
Teşekkür………………………………………………………………………………….173

Giriş

Hayatıma bir keşiş olarak devam etmeyi bırakıp İsveç’e döndükten sonra bir gazeteci benimle röportaj yaptı. Tercih ettiğim sıra dışı yaşamım hakkında daha fazla bilgi almak istiyordu. Nasıl olur da başarılı bir iş insanı her şeyini geride bırakır, saçını kazıtır ve ormana gidip bir grup yabancıyla yaşamayı seçer? Röportajın bir noktasında gazeteci en zor soruyu sordu: “Budist bir orman keşişi olarak geçirdiğiniz on yedi yıl boyunca öğrendiğiniz en önemli şey neydi?”

Bu soru beni hem gerdi hem de heyecanlandırdı. Bir şeyler söylemeliydim ama bu soruya vereceğim cevabı aceleye getirmek istemiyordum.

Karşımda oturan gazeteci gördüğüm kadarıyla ruhani meselelere ilgi duyan biri değildi. Keşiş olarak geçirdiğim süre boyunca vazgeçtiğim şeyleri öğrenince büyük şok yaşadı. Sonuçta param olmadan, cinsel ilişkiye girmeden, mastürbasyon yapmadan, televizyon izlemeden, roman okumadan, içki içmeden, yanımda ailem olmadan, tatil yapmadan, modern dünyanın kolaylıklarından faydalanmadan, hatta ne zaman ne yiyeceğimi seçmeden yaşamıştım. Hem de tam on yedi yıl boyunca. Üstelik tamamen kendi özgür irademle yapmıştım bunu. Peki, ne kazandım? Bu soruyu yanıtlarken dürüst olmak benim için önemliydi. Söyleyeceklerimin benim bakışıma göre mutlak gerçeği yansıtmasını istiyordum. Bu yüzden kendi içime döndüm ve kısa süre sonra yanıt içimdeki sakin bir yerden yükseldi:

On yedi yıl boyunca aldığım tam zamanlı manevi eğitimin sonucunda en değer verdiğim şey, artık her düşünceme inanmamam.

Bu benim süper gücüm.

Bunun en güzel tarafıysa bu özelliğin herkesin süper gücü olması. Sizin de. Eğer bu yeteneğinizi kaybettiyseniz, onu yeniden bulacağınız yolda size rehberlik etmeyi umuyorum.

Manevi ve kişisel gelişimim için sürekli çaba sarf ederek geçirdiğim yıllar boyunca öğrendiklerimi paylaşabileceğim birçok fırsatın karşıma çıkması benim için büyük ayrıcalık. Bu fırsatları her zaman anlamlı buldum. Hayatımı yaşamamı ve ben olmamı kolaylaştıran, bana yardımcı olan pek çok şey hediye edildi bana. Yeterince şanslıysam, siz de bu kitapta size yardımcı olacak bir şeyler bulabilirsiniz. Aktaracağım farkındalık örneklerinden bazılarının benim ruhani gelişimimde çok önemli ve faydalı olduğunu söyleyebilirim. Özellikle de kendimi Ölüm’ün bekleme odasında dilediğimden çok daha erken bulduğum son iki yılda. Belki de her şeyin bittiği yer burasıdır. Ama belki, burası aynı zamanda her şeyin başladığı yerdir.

BİR
Farkındalık

Sekiz yaşındayım. Her zamanki gibi evde ilk uyanan benim. İsveç’in güneydoğusunda, Karlskrona’nın dışındaki bir adada, büyükanne ve büyükbabamın evinde dolanıyor, küçük kardeşim Nils’in uyanmasını bekliyorum. Mutfak penceresinin önünde duraklıyorum. Aniden içimdeki sesler kesiliyor.

Her şey sessizleşiyor. Pencere kenarındaki krom ekmek kızartma makinesi öyle güzel ki nefesimi tutuyorum. Zaman duruyor. Her şey parıldıyor. Sabah yeni yeni aydınlanan gökyüzünde bir çift bulut gülümseyerek bana bakıyor. Pencerenin dışındaki huş ağacı ışıldayan yapraklarını sallıyor. Baktığım her yerde güzellik görüyorum.

O zamanlar bu deneyimi kelimelere dökmedim muhtemelen ama şimdi denemek istiyorum. Dünya sanki bana “Yuvana hoş geldin” diye fısıldıyor. İlk kez o anda, bu gezegende tamamen evimde hissettim. Burada ve şimdi, düşüncelerden bağımsız halde var oldum. Bir anda gözlerim doldu ve göğsümde bugün minnettarlık olarak adlandırabileceğim bir sıcaklık duydum. Bu hissin sonsuza dek veya en azından çok uzun süre devam etmesi umudu hemen ardından geldi. Tabii ki böyle olmadı. Ama o sabahı da asla unutmadım.

Dikkatlilik1 teriminden oldum olası hoşlanmamışımdır. Gerçekten anı deneyimlerken zihnimin dikkatli olduğunu hissetmiyorum.

….