Birazoku

Kent kocamış bir manda
Gibi duygusuz
İri gövdesiyle
Uzanırken ışıklı bir çamur gölüne
Apansız açılıyor yurdumun tarihinden
Koyu bir cinayet sayfası
İrin gibi akıyor zamanın penceresinden
Sokaklara yapraklar ürperiyor
Ve kıpkızıl kesiliyor yıldızlar utançtan
Artık kendi dalına küskün
Bir ağaç gibi hayat sanki hiç yel esmiyor
Yaprak kıpırdamıyor
Tutuyor soluğunu bu cinayet filminin sonunu
Dehşetle bekleyen kent
Hiç mi hiç tükenmiyor sokaklarda koşan
Tekmeleyen ve ana avrat söverek
Kelepçeleyip götüren ayak sesleri

*

YAKLAŞ EY KIYICI

Uyuyor saçları duman bir çocuk 

Dilleniyor düşünde bir duman sevda 

Yaklaş ey kıyıcı

zamanıdır hançerlemenin

 

YANGIN YILLARI

Kent kocamış bir manda

gibi duygusuz

iri gövdesiyle

uzanırken ışıklı bir çamur gölüne

apansız açılıyor yurdumun tarihinden 

koyu bir cinayet sayfası

irin gibi akıyor zamanın penceresinden 

sokaklara

Yapraklar ürperiyor

ve kıpkızıl kesiliyor yıldızlar utançtan 

Artık kendi dalına küşkün

bir ağaç gibi hayat

sanki hiç yel esmiyor 

yaprak kıpırdamıyor 

tutuyor soluğunu

bu cinayet filminin sonunu 

dehşetle bekleyen kent 

hiç mi hiç tükenmiyor 

sokaklarda koşan 

tekmeleyen

ve ana avrat söverek

kelepçeleyip götüren 

ayak sesleri

 

Birer kanlı gömlekti günler 

yılan dilli bir yangındı tenimizde 

sanki nesimi’ydik derimizi yüzüyorlardı

ama biz hep aynı coşkuyla

yineliyorduk sevdamızı

“yaşasın halklar kahrolsun faşizm!” 

Ve tarih

o bilge tavrıyla 

yaşanan günlere

“yangın yılları” diye sayfa açıyordu

 

Yelkenleri fora ettiği günlerdi zulmün 

biberli okşayışlarıyla yüreğimizi ellerine alıp 

çılgın kahkahalar attığı günlerdi 

çılgınca gülüyordu bankerler 

orospular ve cümle işbirlikçiler 

gökyüzü asık bir surat

sevda efkâr bulutunda kerem 

durmak zamanı değil artık 

ey yolcu

ey kalbim

dağlıyor göğsümüzü düşman süngüleri 

akıt türküleri artık

akıt hayatın kalbine

biz kaç fırtınasını göğüsledik hayatın 

kaç korsan baskınını püskürttük 

bu utanca

katlanır mı yürek şimdi

 

Biz ki kerem’in ateşiyle yanan 

ferhat’ın sabrıyla pişenlerdeniz 

Ey kalbim

şimdi ufka bak

nasıl da kızarıyor ihaneti gören yanı 

ve bir yanıyla

yorgun bir ana gibi 

nasıl da emziriyor 

âsi çocuklarını toprağın 

karanlıklarda örüyor ağını 

örümcek gibi korkak

ve iğrenç elleriyle zulüm 

kınsız bir hançer tutuyor 

saplıyor yeşermekte olana

saplıyor bütün sevdaların bağrına

 

Oysa sevdası sevdadır ferhat’ın 

acısı sevdası gibi cehennem 

şirin’in gergefinden aldığı gülü 

mermere nakışlayan 

ve gülü sabır belleyip 

zulme direnendir 

Hikâyesi uzundu zulmün 

hesabını veremeyeceği 

zından duvarlarının salyamsı 

ve yapışkan karanlıklarından 

alıyordu yengeç soluğunu

tâ ilk mülkiyetten beri kan emici

hain ve korkak

üstelik korku bahçesinde 

ihanet bahçıvanıydı şimdi

ne ki acının ve sevdanın cehennemi 

sabrın sarnıcını patlatacaktır 

yalayıp geçse de bağrımızı 

bu yangın yılları

 

Ey zakkumları güllerle öpüştüren bahar 

ekilirken ihanet yüklü topraklara

zulmün biberli tohumu

büyür her karışında sevdalı yürekler

orman kadar olur

dayanır orman kadar yürekte nice sevdalar 

sonra çıkarır derinden

en derinden billur kaynağı 

ve biz ey bahar

arındırarak toprağı ihanetlerden 

gül fidanı büyütmeyi öğrendik 

sulayarak kanımızla ve söyleyerek 

korkusuz türküsünü sevdanın