Birazoku

Etrafındaki insanların, yaşadığın olayların; kısacası hayatının bir yalandan ibaret olduğunu öğrendiğinde ne yapardın?

Ya da…

Sıradan yaşadığını düşündüğün hayatın; herkesin sırayla çevirdiği sıradan bir çarktan ibaretse ve her şey ibrenin insafına kalmışsa?

Rukiye Uzun’un ilk romanı YAKINIMDAKİ UZAK zihinleri enfes bir karmaşaya sürüklüyor.

Bir yandan yaşadıklarını unutmaya çalışan Deniz, diğer yandan gün yüzüne çıkmayı bekleyen gizli gerçekler…

Peki, bu gerçekler artık sır olarak saklanmak istemezse ne olur?

“Belki aradığımız çok uzaktadır; belki çok yakınımızda; belki yanımızda; belki de bir nefes kadar, ölüm kadar hemen yanı başımızda…”

TEŞEKKÜR

Bu kısmı belki de çoğunuz okumadan geçeceksiniz ama benim için çok önemli ve değerli insanlar için teşekkür etmezsem bu kitap yarım kalır. Bu yüzden burayı okumadan geçmeyin lütfen…

Öncelikle ailemden başlamak istiyorum. Benim her daim yanımda oldukları için, beni bu hayata getirdikleri için, yaşamımı anlamlı kaldıkları ve daha birçok şey için… Eğer öldükten sonra tekrar yaşama hakkım olsaydı, yine aynı aileye sahip olmak isterdim. Belki sık sık dile getirmiyorum ama benim için değerleri çok büyük….

Sonrasında ilk kitabımda beni destekleyen ve hayatıma birçok şey katan önemli öğretmenlerimden bahsetmezsem olmaz. Beni taaa… ilkokul zamanımda keşfeden ilkokul öğ retmenim Deniz Hoca’ma, ortaokulda yazmayı bırakmamı söyleyen ve çok iyi bir Türkçe öğretmeni olan Zeliha Hoca’ma, bu kitabımı ilk okuyan ve iyi ki karşılaştım dediğim edebiyat öğretmenim Onur Hoca’ma ve kitabımın sizlere ulaşmasında yanımda olup yolda yürümeyi öğreten Emir Ali Hoca’ma… Hepsine tek tek teşekkür ediyorum. İyi ki sizin gibi eğitimciler girmiş hayatıma… İyi ki varsınız…

Veee… Şimdi de beni destekleyen arkadaşlarıma gelmek istiyorum. Bir kitap kurdu olup her daim kitap okuyan Duru’ya, kitabımla ilgili gelişmeleri heyecanla takip eden Elif Nur’a ve beni her zaman dinlemeye hazır olan Eylül Naz’a da teşekkür etmek istiyorum. İyi ki varsınız şapşikler…

Madem bu yazının sonuna geldiniz, eh, hadi o zaman, satırlarım sizi bekliyor..

Kendi kendini büyütmek zorunda kalmış birilerine… Yaralarını sadece yara bandı yapıştırarak görmezden gelenlere…

Ve Anneme…

1. BÖLÜM: TANIDIM SENİ

“Bazen bir ışığa ihtiyacımız olur ama o ışığı hiç kendimizde aramayı denemeyiz.”

“Öf be…”

Okula yetişmek için son şansım olan otobüsü de son saniyede kaçırmıştım. Kendi kendime söylenerek taksi durağına koşmaya başladım. Nefes nefese kalarak taksi durağındaki abiye:

“Abi beni Yeni Doğan Koleji’ne atar mısın?” diye sordum.

Abi taksiyi işaret etti. Arka koltuğa geçip çantamı yanıma koydum ve yola çıktık. Büyük ihtimalle okula geç kalacaktım. Gıcık coğrafyacının derslerini hiç sevmiyordum üstelik bugün de dersine geç kalmıştım. O da beni pek sevmezdi. Böyle kara kara düşünürken dersin ilk 10 dakikası geçmişti bile. Abiye dönüp:

“Abi biraz daha hızlı süremez misin?” diye sordum. Adam dikiz aynasından ters ters bakarak:

“Trafiği görmüyor musun yeğenim, bu trafikte anca bu kadar.” dedi.

Adam bir yandan haklıydı. İzmir’in trafiği de en az İstanbul kadar fazlaydı. Adamın üstünden bakışlarımı çekip yola bakmaya devam ettim. 20 dakika sonra okulun önündeydim ve o an gördüğüm şeyle utancımdan yerin dibine girmek istedim. Çünkü cüzdanımı anneme para koyması için vermiş ve geri almayı unutmuştum. Taksici bana soran gözlerle bakarken konuya nasıl gireceğimi hesaplıyordum.

“Abi şey, ben cüzdanımı evde unutmuşum da ben sana numaramı versem, parayı da bu akşamüzeri getirsem olur mu?” diye sordum. Adam dik dik bakarak kafasını salladı. Küçük bir not kâğıdı çıkarıp hemen adımı, soyadımı ve numaramı yazıp abiye verdim. Taksiden indikten sonra dörtnala koşuyormuş gibi okula koşmaya başladım. Bahçeden geçip hemen okula girdim. Merdivenlerden çıkıp üst kattaki 12-C sınıfına girmek için hazırlanırken karşıdaki rehberlik hocasının beni çağırdığını gördüm. Bir an görmezden gelmek istedim ama o çoktan benim onu gördüğümü fark etmişti. Adımlarımı sınıfın olduğu taraftan rehberlik hocasının olduğu tarafa yönlendirdim. Yanına geldiğimde konuşmaya başladık:

“Merhaba Denizcim. Yine mi geç kaldın bugün?”

“Hocam aslında yetişecektim ama otobüsü son anda kaçırdım. Sonra taksiyle falan trafik derken ilk dersi kaçırdım.” Hoca kafasını sallayarak ve aynı zamanda fısıltılı bir sesle:

“Anlıyorum canım. Peki, psikoloğunla görüşüyor musun?” diyerek beni gördüğü zaman sorduğu sık sorulardan birini sordu.

“Evet hocam. Hatta bu hafta sonu randevum var. Annemle ona gideceğiz.”

Fısıltılı konuşmamızın sebebi bu çeşit konuları kimseyle paylaşmak istemememdi. Etrafta kimse yoktu ama ben yine de yerin kulağı vardır diye düşünüp ona göre hareket ediyordum.

Rehberlik hocası geç kalma sebebimi yaşadığım bazı so runlardan ötürü kullandığım ağır ilaçlara bağlıyordu. Bence pek alakası yoktu ama bunun sayesinde bazı günler devamsızlıktan kaytarabiliyordum ve bu da benim işime geliyordu. Rehberlik hocası:

“İyi iyi. Sakın aksatma randevularını. Aynı zamanda ilaçlarını da düzenli kullan. Bir gün gel sana randevu vereyim benimle de bir görüş olur mu canım?” dedi ilgili bir ses tonuyla. Gülümseyerek:

“Olur hocam…” deyip hocayla vedalaştıktan sonra adımlarımı tekrar 12-C’nin olduğu tarafa yönlendirdim.

Teneffüsün bitmesine 5 dakika vardı. Sınıftan içeriye girdiğim gibi kafama gelen silgiyle tökezlemem bir oldu. Şaşkınlıkla silginin kimden geldiğine bakarken Murat’ın pis gülme sesini duyarak o tarafa döndüm.

Murat, başına kravatını bağlamış, çömelmiş, elinde tespih, önüne gelene silgi atıyordu. Sinirle bana attığı silgiyi geri ona atarak iade ettim. O da havada tek eliyle yakaladı. Murat’ı boş verip ortadan ikinci sıradaki yerime geçip Selin’in yanına oturdum.

Selin, benim okuldaki en yakın arkadaşımdı. Beraber ge zer, beraber dolaşır, öğle yemeğini beraber yerdik. Ayrıca mavi gözleri ve açık kumral saçlarıyla oldukça çekici bir kızdı.

Benim geldiğimi görünce yüzünde tatlı gülümsemesiyle dönüp “Hoş geldin!” dedi.

“Hoş buldum.”

“Geç kaldınız?”

“Evet ya, son dakika otobüsü kaçırdım.”

“Üzücü olmuş. Coğrafyacı bir sürü ödev ve performans verdi. Akşam atarım sana.”

“Çok iyi olur valla.”

“Tamamdır. Şimdi onu bunu bırak da okuldaki haberlere gel sen. Neler oldu neler…” dedi elini sallayarak.

Bazen bu Selin’e hiç anlam veremiyordum. Bazı konuları abartmakta üstüne yoktu çünkü. Gözlerimi devirerek:

“En fazla ne olabilir ki bu okulda?” dedim. Tam ağzını açıp söyleyeceklerini sıralayacağı anda zil çaldı. Öğrenciler sınıfa doluşmaya başlayınca ben de odağımı Selin’den ayırıp çantamdan defterimi ve kalem kutumu çıkardım. Aradan birkaç dakika geçtikten sonra öğretmen geldi ve ders işlemeye başladık. Ders matematikti. Matematiği severdim ama öyle de bayılan birisi değildim. Notlarımsa, normal bir öğrencinin nasılsa, benim de o düzeydeydi.

Ders normal bir şekilde işlenirken sınıfın kapısı tıklandı. Öğretmenin “Gel!” komutuyla sınıfa Müdür Bey girdi. Hepimiz ayağa kalktık ve Müdür Bey’i selamladık. Müdür Bey’in yanında bir de bizim yaşlarımızda bir çocuk vardı. Erkekti, 1.80 boylarında, açık yeşil gözlü, kumral saçlı, orta yapılıydı. Sessiz bir tipe benziyordu.

Müdür Bey, matematik hocamızın halini hatırını sorduktan sonra bize döndü: “Merhaba çocuklar.” “Merhaba hocam.”

Çoğu öğrenci müdürüyle pek de iyi anlaşamazdı ama bu benim için öyle değildi. Müdürü severdim. Bana çoğu konuda destek olur, sıkıntılarımda elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışırdı. Yanındaki çocuğu işaret ederek:

“Ateş, sınıfınıza yeni geldi. Bir aksilik çıkmazsa lise bitene kadar bu okulda, bu sınıfta beraber okuyacaksınız.” dedi. Müdür Bey’in bu kısa konuşmasından sonra sınıfta fısıldaşmalar başladı. Herkes muhtemelen bu Ateş denen çocuğu konuşuyor olmalıydı.

Müdür Bey, matematik hocamızın “Gerisi artık bende” bakışları altında sınıftan çıktı ve kapıyı kapattı. Biz de Müdür Bey’in çıkışından sonra gözlerimizi Ateş’e çevirdik ve her sınıfa yeni gelen öğrencinin yaptığı gibi kendini tanıtmasını bekledik.

Matematik hocamız da böyle düşünüyor olmalı ki Ateş’e dönerek elini uzattı:

“Merhaba Ateşçim. Ben senin bu seneki matematik öğretmenin Filiz Akdoğan. Tanıştığımıza memnun oldum.” Ateş, hocamızın uzattığı eli ucundan sıktı. Bu bana biraz kibirli bir tavır gibi gelse de önyargılı olmamak için hemen bu düşünceyi kafamdan attım. Matematik hocamız devam etti:

“Adını öğrendik Ateşçim. Peki, hangi okuldan geliyorsun?” “Kahraman Koleji.”

Sesini duyduğum zaman ilk başta biraz tanıdık gelse de içten içe buna güldüm. Hayatımda ilk defa gördüğüm birisinin sesini nerden tanıyacaktım ki?

“Anladım canım. İyi bir okuldan geliyorsun. Peki, matematikle aran nasıl?”

“Idare eder.”

“Anladım canım. O zaman sen de şöyle en arkada Hakan’ın yanına oturabilirsin. Geç bakalım.”

Ateş verdiği kısa cevaplardan sonra en arkadaki Hakan’ın yanına oturdu. Matematik hocasının derse başlamasıyla hep birlikte derse döndük.

Ders bittikten hemen sonraki teneffüs, herkes Ateş’in etrafına toplanmıştı. Erkekten çok kızlar vardı yanında. Tamam, yalan yoktu, çocuk biraz yakışıklı olabilirdi ama o kadar da abartılacak düzeyde değildi bence.

Herkes Ateş’e merak ettiği soruları soruyordu ama Ateş onların sorularını cevaplamak yerine sadece önündeki kitabı okuyordu. Ateş’ten umudunu kesenler tek tek yanından ayrılmaya başladılar ve böylece Ateş yalnız kaldı. Ben de bakışlarımı tam oradan ayıracağım sırada kafasını kaldırdı ve göz göze geldik.

Biraz garip hissetmiştim kendimi o an. Çünkü bana bak. tığı zaman o açık yeşil gözleri çok tanıdık gelmişti. Bir an bu düşüncemden rahatsız olup hemen başımı önüme çevirdim ve sıraya bakıp dersin başlamasını bekledim.

Dersler böylece sürüp gitti. Arada bir sorulara cevap verdim, notlarımı aldım ve çıkışta çantamı toparlayıp sınıfın kapısına doğru yürüdüm. Tam sınıftan çıkacakken dolabımda yarın sözlüsü olacak sınavın kitabını unuttuğumu fark…