Birazoku

İster inanın ister inanmayın bu kitap, bir karpuzun içinde dünyaya gelen çocuğun bıraktığı karpuz çekirdeklerinden doğdu!..

Tuhaf Şeyler Dolabı’nın çekmecelerinde garip, ilginç, komik ve hayret verici öyküler saklı. Mahallenin en kısa çocuğunun yeryüzünün en uzun tahtabacağıyla canciğer arkadaşlığı. Şarkılar ve türküler söyleyerek yaşayıp giden şen şakrak bir köy halkı. Gündüzleri bakkal, geceleri canavar avcısı Selim Amca’nın herkesten sakladığı büyük sırrı. Bunlar ve daha fazlası, bu kitabın acayiplikler, gülünçlükler ve olağanüstülüklerle dolu sayfalarında …

Şener Şükrü Yiğitler gerçek ile gerçeküstü arasında yolculuğa çıkan neşeli kahramanlarla dünyaya uzaktan bakmayı öneriyor size. Bu duyguyu yaşamanın bir anlamı olmalı: Edebiyat, yaşadığımız gerçeklikten daha yukarıda bir anlam evrenine çıkarır okuru. Bize bu duyguyu yaşatan ise edebiyatın gücüdür. Tuhaf Şeyler Dolabı’nı okuyunca çocuk edebiyatımızın iyi bir örneği olduğunu fark etmeniz kolay olacak ve büyüyünce de tekrar okumak isteyeceksiniz bu kitabı. Çünkü iyi edebiyatın yaş sınırı yoktur.

Mustafa Ruhi Şirin

İçindekiler
Karpuz Çocuk 9
Ben Bir Yalan Uydurdum 18
Uyku Koyunları ME-E-E-ERHABA! 25
Ne Olacak Tahtabacak 37
Şarkılıköy’ün Kemancısı 51
Canavar Avcısı Selim Amca veya CASA! 63
Minerva’nın Doğum Günü Partisi 80
Mavi Benekli Çocuk 88

Karpuz Çocuk

Onu ilk kez bir televizyon programında görmüştüm.
Bütün çocuklardan farksız bir çocuktu.
Ne özel bir yeteneği ne de gizemli güçleri vardı. O da bütün çocuklar kadar dünyaya yabancı ve kısaydı.
Ama onu diğer çocuklardan ayıran bir özelliği vardı. O “Karpuz Çocuk”tu. Karpuz yemeyi çok sevdiği için veya karpuz kadar koca bir kafası olduğu için ona böyle denmiyordu.
O, gerçekten karpuz çocuktu.

*

Onu bulan çiftçi, yıllardan beri ailesinin, ülkenin en büyük karpuzlarını yetiştirdiğini omuzlarını şişire şişire anlatıyordu. Karpuz yetiştiriciliği onlarda bir aile geleneğiydi. Onun babası bir karpuzcuydu. Büyük babası da, onun da babası ve onun da babası en sulu, en kırmızı ve en tatlı karpuzları kuşaktan kuşağa besleyip büyütürlerdi. Yaşlı ve gururlu çiftçi, atalarının başaramadığını başarmış ve o güne dek görülmüş en büyük karpuzu yetiştirmişti.

*

Ama karpuzda bir gariplik vardı. Bunu, yalnız kendisi değil, bütün köylüler ilk bakışta anlamışlardı. Çiftçi, karpuzu köy meydanında satışa çıkarmış; alan olmamıştı. Bunun üzerine at arabasına yüklemiş, köy köy dolaştırmış, yine alıcı kimse çıkmamıştı. Bunun üzerine, devasa karpuzu oğluyla beraber şehre götürmüşlerdi. Her gören durmuş, kısa sürede karpuzun başında büyük bir kalabalık toplanmış. Evvelden beri büyük karpuzlara alışkın şehir halkı için bile bu kadarı çok fazlaymış. Hayretten ağızları bir karış açık, arabanın çevresini sarmışlar. Neredeyse bütün şehir oradaymış.

Büyük kalabalığı gören çiftçi başlamış bağırmaya:
“Ha bereket! Karpuza gel karpuza! Kesmece!”

Bir yaşlı çiftçi, bir oğlu sırayla avaz avaz bağırmışlar. Çok geçmeden sesleri kısılmış. Ama kimsenin kılı bile kıpırdamamış.

*

Uzun uzun beklemişler karpuzun etrafında.

En sonunda biri dayanamamış ve bağırmış:

“Nereden bilelim? Belki de hamdır?”

“Evet, evet! Kesin kelektir!”

“Vardır bir hilesi!”

“Adam kandırıyorlar, inanmayın!”

Her kafadan bir ses çıkmaya ve kalabalık bir anda dağılmaya başlayınca yaşlı çiftçi belinden bıçağını çıkarmış. Kollarını havaya kaldırmış ve bağırmış:

“Durun yahu! Kesmece karpuz bu! İki gözüm önüme aksın, kan kırmızı çıkmazsa almayın.”

Dev cüsseli olmasına rağmen karpuzun yanında cüce gibi kalan adam karpuzu tokatlamış:

“Kes de göreyim bakalım.”

“Benim karpuzum kelek çıkmaz arkadaş, keseyim de gör bakalım!” diyerek…