Birazoku

Üç kişi yanlış anlayacak diye doğru anlayacak yüz kişiden kendinizi mahrum etmeyin.

Değişim ve gelişme sonu olmayan bir yolculuk. Nirvana’ya kadar yolu var.
Önemli olan hayatın en temel alanlarında doyum duygusunu hissediyor olmanız.
Kendinize yapabileceğiniz en büyük kötülük, mutsuzluğu kanıksamak.
Hayatınızı, istemediğiniz şeylerden kaçarak geçirmeyi de seçebilirsiniz, istediğiniz şeylerin arkasından giderek de.

Seçim sizin.

Ela, hayat ışığım…
Bu ve bundan sonraki her şey senin için…
Ve sevgili eşim Selçuk Erdem; hayatımın ışığını
paylaşmayı isteyebileceğim tek insan…
Teşekkür ederim. 

“Kusura bakma, vaktim dar olduğu için
uzun yazıyorum…” 

Mark Twain

Teşekkür

Bir kitap yazmak kendimi bildim bileli en büyük hayalimdi. Bu hayalimin gerçekleşmesinde bana yardım ettikleri için teşekkür borçlu olduğum pek çok kişi var: Annem Zekiye Bolsoy; hem annem, hem kız kardeşim, hem de arkadaşım olabildiğin için… Babam Erdinç Bolsoy; eğitim hayatımdaki her adımda koşulsuzca desteğini sunduğun için… Kız kardeşim Bediz Bolsoy; kardeş sahibi olma duygusunu bana tattırdığın için…

En yakın dostum Özge Yılmaz; bana insanın, arkadaşlarından kendi ailesini oluşturabileceğini gösterdiğin için… Rol model aldığım sevgili hocalarım Sami Gülgöz, Zeynep Aycan, Aslı Akdaş Mitrani, Çiğdem Kâğıtçıbaşı, Ayşe Kadıoğlu, Sabri Sayarı, Şerif Mardin; insanın kendi yol göstericisini kendisinin seçebildiğini öğrettiğiniz için… Yardımcım Erhan Temizel, desteğini hiç esirgemediğin için…

Sevgili asistanım Gülben Özpınar; sadece bu kitabı hazırlarken değil, hayatımın her alanında güzelliklerinle beni beslediğin için… Sevgili asistanım Zeynep Seyitoğlu; bu kitabın hazırlanması aşamasındaki katkıların için… Ayrıca bu yaşıma kadar hayatıma girmiş ve çıkmış herkese de beni ben yapmaya katkıda bulundukları için… Müteşekkirim…

Başlamadan önce İştah açıcı olarak burayı okuyabİlİrsİnİz

On dört yaşımdan beri psikolojiyle ilgiliyim. İlk psikoloji dersim, İzmir Amerikan Lisesi’nde aldığım “İnsan İlişkileri” dersiydi. Üniversitedeki bir üst versiyonu “Sosyal Psikoloji”dir. O ders esnasında insan ilişkileriyle ilgili bir alanda çalışacağımı anlamış ve küçük bir “işkolik” gibi olur olmadık bütün filozofları okumaya çalışmıştım. “Çalışmıştım” diyorum, çünkü okuyor ama bir şey anlamıyordum. Ancak, sürekli düşünüyordum. O kadar çok düşünüyor, dalıyor ve kafamda teoriler üretiyordum ki edebiyat hocam annemi okula çağırıp, “Bu kız âşık galiba, bir ilgilenin isterseniz!” demişti. Rezil olduğuna mı yanarsın, annene açıklama yapmak zorunda kaldığına mı, kimsenin sana inanmamasına mı! Bir de üstüne üstlük, aşkın bir illüzyon olduğunu düşünürken…

Yazmaya olan tutkumu ve bu alanda bir şeyler yapma konusundaki inancımı destekleyen ilk kişi (kendisinin haberi yoktur ama) felsefe hocamdır. Bunu da, kendimi neredeyse hiç kimse gibi hissettiğim bir sırada, bir yarışma için seçtiği üç kişinin arasına beni de katarak yapmıştır. Bir hocanın, yani elinden tutan birinin önemini anladığım ilk zamandır bu. Beni bu mesleğe iten de, birilerinin elinden tutma tutkumdur. Bu tutkum, zamanında birileri benim elimden tuttuğu için gelişmiştir. Bu kitabı da bu mantıkla yazdım ve üç bölüme ayırdım. Söz konusu olan insan psikolojisi olduğunda hassas davranmak gerektiğini düşünerek yavaştan başlayıp, nispeten sert gelebilecek ifadeleri en son bölüme bıraktım. Bu yüzden bölümleri sırayla okumanızın yararı olacağını düşünüyorum, ama tabii yine de siz bilirsiniz. Faydalı olmasını umuyorum. Sevgiler…