Birazoku

Dil bir mucizedir; içimizde doğup, bedenin bariyerlerini parçalayan bir çığlık gibidir. Şeylerin imgelerini yeniden üreterek, onları ışığa, yani varoluşa çağırır. Dilin doğuşu bir dünyanın doğuşudur; kendisine karşı duran yine de onu aydınlatan başkasını anlamamızı sağlayan da bu dünyadır. Şiirsel dilde görüldüğü gibi, her dil gerçekten bir büyüdür. Kelime içeri girmemize imkân tanıyan tılsım gibidir; her telaffuz edildiğinde ânın dar penceresinden sonsuzluğu bize yeniden keşfettirir.

Yazmak ise kendini şekillendirmeyi, kendini bulmayı öğrenmektir. Yazı kişinin kendisiyle bir tür sohbetidir, başkaları bu sohbetin dışında kalır. Hiç durmadan vahiy getiren tanımadığımız bir dostu içimizde keşfetmemizi sağlar. Hayatımız da her gün yazdığımız bir kitap gibidir, en iyi kitaplar zihnimizi beslemekten ziyade sarsanlardır.

Fransız filozof Louis Lavelle’in bu kitabı, dil, sessizlik, düşünce ve okuma üzerinden, okuru, söz ve yazı hakkında derin bir düşünüme davet etmektedir.

GİRİŞ

Giriş 11
Sözün ve Yazının Mevcut Tehlikeleri Üzerine
Birinci Kısım 15
Dil
1. Şeylere İsim Vermek 17
2. Düşünce ile Dil Arasındaki Mesafe 24
3. Çığlıktan Fikre 33
İkinci Kısım 45
Ses
1. Soluk 47
2. Çocuğun Cıvıldaması 53
3. İşitmeyle Görmenin Karşılaştırılması 59
Üçüncü Kısım 63
Söz
1. Sözün Özellikleri 65
2. Kelam 70
3. Diyalog 75
Dördüncü Kısım 85
Sessizlik
1. Sessizlik Atmosferi 87
2. Sessizlik Çeşitleri 92
3. Dinsel Sessizlik 96
Beşinci Kısım 103
Yazı
1. Zamansalın İçindeki Sonsuz 105
2. Sözle Yazının Karşılaştırılması 112
3. Yazarın Beni 118
Altıncı Kısım 125
Okuma
1. Okumak ve Yazmak 127
2. Dolu Dolu Bir Yalnızlık 133
3. Okumanın Kuralları 140
Sonuç 149
Esinlenme Disiplini Üzerine
Dizin 155

Giriş

Sözün ve Yazının Mevcut Tehlikeleri Üzerine
I

Dünyanın bunca büyük altüst oluşlara maruz kaldığı, ulusların biçim değiştirdiği, toplumların yeni bir denge aradığı, bütün insanlığın yazgısının her bir kişide sorgulandığı bu dönemde, sözün ve yazının özünü tanımlama çabası, göründüğü kadarıyla, gayet önemsiz bir konuyla zihni meşgul etmektir. Kaygılarımızı unutmamızı sağlayacak bir oyalamaca değil midir bu? En ivedi ve en cesaret gerektiren görevlerle cesurca yüzleşmek yerine, kendi oyunundan aldığı zevki hiçbir şey bozmasın diye, en uçarı temayı seçen düşüncenin bir tür kaçışı mıdır?

Fakat söz ve yazı insanların düşüncelerini birbirlerine aktarmalarını sağlayan araçlardır: İnsanlar bunlar aracılığıyla birbirleri üzerinde etkide bulunur; herhangi bir bilincin içinde gizlice doğmuş ve bu bilinçte utangaç birer olasılık olan herhangi bir fikir, bir arzu, aniden bu bilinçten kaçarak kim bilir hangi incelikli gerçekliği edinip başka bilinçlere nüfuz eder ve orada bedenleri de peşinden sürükleyen esrarengiz bir hareket meydana getirir. En kargaşalı ve en şiddetli dönemlerde sözle yazının eylemi en güçlü olur ve bunların kötüye kullanımı bize başlangıçtaki yönelimlerini ve tanrısal kökenlerini unutturabilir. Böylesi bir durumda, sözün ve yazının saf kullanımına ancak her türlü tutkudan azade en iradeli varlıklar erişebilir. İnsanlar her bilinci kateden bütün bu gizli parıltıları söz ve yazı sayesinde ele geçirmeyi başarıp herkeste müşterek bir ışık atmosferine ancak böyle dö…