Birazoku

Herkesin yarası vardır, ama bazılarınınki daha belirgindir…

Bambaşka hayatlara ait Claire, Will ve Teddy adında üç masum çocuğun yolları bir anda, hiç beklenmedik bir trajediyle kesişir. Önce aileleri, ardından koruyucu aileleri katledilen bu çocuklar için artık hiçbir şey eskisi gibi değildir. Peki, onları bir araya getiren bu sarsıcı olaylar bir rastlantı mı yoksa birbirleriyle bağlantılı gerçeklerin önemli bir halkası mıdır?

Jane Rizzoli ile Maura Isles, katledilen ailelerle ilgili araştırmalarını derinleştirdikçe uzayan sır perdesini aralayabilecek, bu çocukları bekleyen korkunç kaderi değiştirebilecekler midir?

Gerritsen her zamanki gibi mükemmel karakterler ve gizemli kurgular yaratmadaki ustalığını konuşturmuş.

-The Washington Post-

“Rizzolinin, günümüzde yazılmış en iyi dedektif karakterlerinden biri olduğu bir kez daha anlaşılıyor.”

-Fresh Fiction-

“Sona Kalanı okumanızı yalnızca tavsiye etmiyorum, bana kalırsa kesinlikle okumak zorundasınız.”

-Lee Child-

“Gerritsen asla kendini tekrar etmiyor ve hikâyelerine yeni rotalar çizmekten de çekinmiyor.”

-Publishers Weekly-

“Gerritsenin günümüz polisiye-gerilim romanlarının öncülerinden biri olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.”

-Providence Journal-

***

Ona Ikarus derdik.

Tabii ki bu, onun gerçek adı değildi. Çiftlikte geçirdiğim çocuktuk yıllarımda öğrenmiştim ki, insan yakında kesilmek için seçilmiş hiçbir hayvana isim vermemeliydi. Bunun yerine pekâlâ. Bir numaralı domuz, iki numaralı domuz, diye bahse­debilirdin ondan. Bunun yanı sıra, onunla hiçbir zaman göz te­ması da kurmamalıydın. Bu sayede onun varltğını sanki hiç fark etmemiş gibi davranabilir ve arada oluşabilecek bir sev­giyi de engelleyebilirdin.

Bizim, ne bize güveniyormuş gibi duran ne de kim oldu­ğumuz konusunda en ufak bir fikre sahip olan Ikarus ‘la böyle sorunlarımız hiç olmadı. O bizi bilmese de, biz onun kim oldu­ğunu çok iyi biliyorduk. Roma ’nın dağ eteklerindeki tepelerin­den birinde yüksek duvarlarla çepeçevre sarılmış bir villada yaşadığım biliyorduk. O ve karısı Lucia ’nın biri sekiz, diğeri on yaşında iki erkek çocukları olduğunu da… O büyük zengin­liğine rağmen, yemek konusunda hayli mütevazı olduğunu ve neredeyse her perşembe akşamını en sevdiği yerel restoran olan La Nonna ‘da geçirdiğini de biliyorduk.

Bir diğer bildiğimiz şey ise onun bir cani olduğuydu. Yazın ortasında İtalya ‘ya gelişimizin asıl sebebi de buydu işte.

Canileri avlamak her babayiğidin harcı değildir. Bu iş, ne kanunlara ne de milli sınırlar gibi geleneksel dogmalara bağlı olan kişilere göredir. Ne var ki caniler kural tanımaz­lar; biz de öyle. Eğer onları alt etmek istiyorsak olması gere­ken de bu zaten.

Ama işte buradaki risk, insanın medeni davranışları terk etmesiyle birlikte kendisinin de bir caniye dönüşecek olması­dır. O yaz Roma ‘da yaşadığımız şey aslında tam olarak buy­du. O sıralar ben bu gerçeğin farkında değildim; hiç kimse değildi.

Ta ki her şey için artık çok geç olduğunu anlayıncaya kadar.

Birinci Bölüm

On üç yaşındaki Claire Ward^,ın Ithaca’da, üçüncü kat­taki yatak odasının pencere pervazında durup aşağı atlamak ile atlamamak arasında kaldığı gece aslında çoktan ölmüş ol­ması gerekirdi. Yedi metre aşağıda çiçek açma vakitleri çok­tan geçmiş altın çanak çiçeklerinin düzensiz çalılıkları uza­nıyordu. Bu çalılıkların ona yastık görevi göreceği aşikârdı; yine de birkaç kırıktan kaçmak pek mümkün görünmüyordu. Tam karşısında duran akçaağacı gözüne kestirip, onun sadece birkaç metre ötede göğe uzanan güçlü gövdesini dikkatle süzdü. Daha önce bu sıçrayışı denemeye hiç kalkışmamış», çünkü şimdiye kadar bunu yapmaya hiç zorlanmamıştı. Bu geceye kadar kimselere fark ettirmeden ön kapıdan sessizce süzülüp dışarı çıkabiliyordu, ama şimdi artık o kolay kaçışlar tarih olmuştu çünkü Sıkıcı Bob sürekli ensesindeydi. Şu andan itibaren evden dışarı adımınızı atmıyorsunuz genç bayan! Artık karanlık bastığında vahşi bir kedi gibi dışarıda gezmek yok. Eğer bu atlayışla boynum kırılacak olursa, bunun suç­lusu Bob, diye geçirdi içinden.

Evet, şu akçaağacın dalı kesinlikle uzanabileceği uzak­lıktaydı. Gitmesi gereken yerler, görmesi gereken kişiler var­dı ve sonsuza dek burada böylece durup şansını nasıl dene­mesi gerektiğini düşünmekle oyalanacak vakti yoktu.

Tam sıçrayışı yapmak üzere gergin bir biçimde eğilmişti ki, köşeyi dönen bir aracın farlarım görmesiyle olduğu yerde kalakaldı. Bir SUV penceresinin altından tıpkı kara bir kö­pekbalığı gibi süzülüp geçti ve sessiz cadde boyunca, sanki belirli bir evi arıyormuş gibi usulca ilerlemeye devam etti. Bizim evi aramadığı kesin, diye düşündü. Şimdiye kadar ilgi çekici hiç kimse, onun koruyucu ailesi olan Sıkıcı Bob ve en az onun kadar sıkıcı karısı Barbara Buckley’in evine uğrama­mıştı. İsimleri bile sıkıcıydı. Akşam yemeklerindeki muhab­betlerinden bahsetmiyordu bile. Günün nasıl geçti, hayatım? Peki ya seninki? Havalar gittikçe güzelleşiyor, değil mi? Lüt­fen bana patatesleri uzatır mısın?

Claire onların o pamuklara sarılı, sıkıcı dünyalarında tam bir yabancı, anlamak için çabalayıp da bir türlü anlaya­madıkları asi çocuktu. Onu anlamak için gerçekten uğraş ve­riyorlardı. Claire onlar yerine tüm geceyi ayakta geçirip na­sıl eğleneceklerini bilen ressamlar, aktörler ya da müzisyen­lerle yaşıyor olmalıydı. Kendi tarzında insanlarla.

Siyah araba gözden kaybolmuştu. Ya şimdiydi ya da asla.

Derin bir nefes alıp yaylanarak atladı. Kendini karanlığa bırakırken gecenin serin havasının uzun saçlarının arasından geçişini hissetti. Bir kedi kadar nazik bir biçimde dalın Öze­rine kondu ve dal ağırlığıyla titredi. Tereyağından kıl çekmek kadar basit olmuştu. Daha alttaki bir dala geçti; tam aşağı at­lamak üzereydi ki, siyah SUV yeniden göründü ve mırıl mırıl çalışan motoruyla bir kez daha geçip gitti. Claire araba köşe­nin ardında kaybolana kadar bekledikten sonra kendini ıslak çimenlerin üzerine bıraktı.

Arkasını dönüp eve son bir kez baktığında, Bob’un ön kapıdan hızla fırlayıp ona çemkirmesini bekliyordu: Hemen içeri gir, genç bayan! Ne var ki verandanın ışığı hâlâ sönük­tü.

Şimdi artık gece başlayabilirdi.

Kapüşonlu eşofman üstünün fermuarını çekip, hep yap­tığı üzere şehir merkezine, tabiri caizse hayatın aktığı yere ilerlemeye başladı. Gecenin bu saatinde caddeler ıssız, evle­rin çoğu karanlıktı. Oymalı ahşap süsleriyle tam fotoğraflara layık evlerle bezeli olan bu mahalle, üniversite hocası erkek­ler ve her biri glütensiz vejetaryen birer hayat sürüp kitap ku­lüplerine üye annelerden ibaretti. Bob burayı, gerçeklerin çepeçevre sardığı yirmi beş kilometrekarelik bir alan, diye tanımlardı ama kendisi ve Barbara da tam da bu bölgeye ait­lerdi.

Claire ise nereye ait olduğundan emin değildi.

Yıpranmış botlarının ucuyla ölü yaprakları savurarak caddeden aşağı yürümeye başladı. Bir blok ötede, iki erkek ve bir kızdan oluşan üç kişilik bir ergen grubu, sokak lambasının ışığının altında durmuş sigara içiyordu.

Claire, “Selam,” diyerek onlara doğru bağırdı.

Uzun boylu erkek ona el salladı. “Selam, Claire ayısı. Duydum ki yine kafesine kapatılmışsın.”

“Sadece otuz saniyeliğine.” Çocuğun ona uzattığı yan­mış sigarayı alarak derin bir nefes çekti ve mutlulukla duma­nını üfledi. “Pekâlâ, bu gece için planlarınız neler? Ne yapı­yoruz?”

“Şelalenin orada bir parti olduğunu duydum, ama oraya gitmek için bir araç bulmamız lazım.”

“Kız kardeşin yok mu? Bizi o götürebilir.”

“Hayır, babam arabasının anahtarlarını aldı. Buralarda biraz takılalım. Belki bizi götürecek birileri çıkar.” Genç ço­cuk bir an durup, Claire’in omzunun üzerinden caddenin ile­risine baktı. “Hah. İşte geliyor bile.”

Claire döndü ve lacivert bir Saab’ın hemen yanında dur­masıyla sızlanmaya başladı. Yolcu koltuğunun penceresi in­diğinde Barbara Buckley, “Claire, arabaya bin,” diyordu. “Sadece arkadaşlarımla biraz takılıyordum.” “Neredeyse gece yansı oldu ve yarın okul var.” “Yasadışı bir şey yapmıyorum.”

Bob Buckley oturduğu sürücü koltuğundan emrederek, “Arabaya bin, genç bayan!” dedi.

“Siz benim anne babam değilsiniz!”

“Ama senden biz sorumluyuz. Seni düzgün yetiştirmek bizim işimiz ve sen de bu doğrultuda davranmak zorundasın. Eğer şimdi bizimle eve gelmezsen, bunun… bunun sonuçlarına katlanmak zorunda kalacaksın!”

Hah, öyle korktum ki şimdi altıma edeceğim. Claire gül­meye başladı, ama o an Barbara’nın üzerinde bir bornoz ol­duğunu ve Bob’un da saçlarının bir tarafının yataktan hızla kalkmış olduğundan dimdik durduğunu fark etti. Belli ki ona yetişebilmek için Öylesine acele etmişlerdi ki, giyinmeye bile fırsatları olmamıştı. Her ikisi de olduklarından daha yaşlı ve yorgun görünüyorlardı. Karşısında onun yüzünden yatakla­rından fırlamış ve yarın muhtemelen yine onun yüzünden yorgun uyanacak, darmadağın olmuş orta yaşlı bir çift vardı.

Barbara bitkin ve derin bir nefes verdi. “Senin anne ve baban olmadığımızı biliyoruz, Claire. Bizimle yaşamaktan nefret ettiğini de ama senin için elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyoruz. O yüzden lütfen, arabaya bin. Sokaklar senin için güvenli değil.”

Claire arkadaşlarına bezgin bir bakış fırlatıp aracın arka koltuğuna geçti ve kapıyı kapattı. “Oldu mu?” diye sordu. “Şimdi memnun oldunuz mu?”

Bob dönüp ona baktı. “Bunun bizim memnun olmamız­la bir ilgisi yok. Bu senin iyiliğin için. Anne ve babana sana gözümüz gibi bakacağımıza dair söz verdik. Eğer Isabel ha­yatta olsaydı, seni bu şekilde görmek onu çok yaralardı. Böylesine kontrolsüz, her daim barut fıçısı gibi kızgın olman onu üzerdi. Claire, sana hayatta ikinci bir şans verildi ve bu senin için bir armağan. Lütfen, onu heba etme.” Derin bir iç geçir­di. “Şimdi kemerini bağla. Anlaştık mı?”

Bob sinirli olsa ona bağırırdı ve Claire de bunun altında kalmazdı ama gözlerindeki bakış öylesine kederliydi ki, Cla­ire kendini suçlu hissetmişti. Böylesine bir aşağılık olduğu için, onların nezaketlerine isyan ederek karşılık verdiği için kendini kötü hissetmişti. Anne ve babasının ölmüş olması, hayatının altüst oluşu Buckleylerin suçu değildi.

Yola çıktıklarında Claire arka koltukta pişman ama özür dileyemeyecek kadar gururlu bir tavırla kollarını bedenine sarmıştı. İçinden, yarın onlara karşı daha nazik olacağım, diye geçirdi. Barbara’nın sofrayı kurmasına yardım edece­ğim, hatta belki Bob’un arabasını yıkarım çünkü kahretsin ki bu arabanın buna gerçekten çok ihtiyacı var.

Barbara, “Bob,” dedi. “Şu araba ne yapıyor böyle?”

O an adeta kükreyen bir motor sesi duyuldu ve aracın farları dosdoğru üzerlerine gelmeye başladı.

Barbara bir çığlık attı: “Bob!”

Korkunç sesler gecenin sessizliğini bölerken, Claire çarpmanın etkisiyle emniyet kemerinin içinde hızla savruldu. Camlar kınlıyor, çelik gövde darmadağın oluyordu.

Ve biri ağlıyor, inliyordu. Claire gözlerini açtığında dün­yasının tepetaklak olduğunu gördü. Duyduğu iniltiler ondan geliyordu. “Barbara?” diye fısıldadı.

Bir el susturuculu ateş sesi duydu; sonra bir tane daha. Burnuna benzin kokusu çalınıyordu. Emniyet kemeri onu en­gelliyordu. Kemer kaburgalarına öyle baskı yapıyordu ki, Claire güçlükle nefes alabiliyordu. El yordamıyla kemerin tokasını arandı. Tokayı açtığında baş aşağı yere düştü. Boy­nuna müthiş bir acı saplanmıştı. Ama bir şekilde dönmeyi başardı ve nihayet düz bir biçimde uzanabildi. Paramparça olmuş cam gözlerinin önündeydi. Benzin kokusu giderek da­ha da artıyordu. Akimda her an çıkabilecek bir yangın, ateş ve kızaracak olan etleriyle, pencereye doğru bir hamle yaptı. Çık buradan, çık buradan. Bob ve Barbara ’yı kurtarmak için henüz vaktin varken çık dışarı! Camın kırılmayan son kısım­larına da birer yumruk indirip parçalarını kaldırımın üzerine savurdu.

O an bir çift ayak gelip tam gözlerinin önünde durdu. Başını kaldırıp bakışlarını çıkışına engel olan adama dikti. Yüzünü göremiyordu, sadece gölgesini seçebiliyordu, bir de silahını.

O sırada onlara doğru yaklaşmakta olan bir arabanın las­tik sesleri duyuldu.

Claire tıpkı güvenli kabuğuna çekilen bir kaplumbağa gibi kendini yeniden arabanın içine çekti. Elinden geldiğince pencereden uzak durmaya çalışarak başını kollarının ardına gizledi ve kurşunun canını yakıp yakmayacağını merakla beklemeye koyuldu. Acaba kurşunun kafatasının içinde pat­ladığını hissedecek miydi? Öylesine kıvrılıp adeta bir top ha­lini almıştı ki, tek duyabildiği kendi nefesi ve delicesine atan nabzıydı.

Neredeyse ona seslenildiğini bile duymayacaktı.

“Claire Ward sen misin?” Konuşan bir kadındı.

Öldüm galiba. Benimle konuşan da bir melek olmalı.

“Gitti. Şimdi güvendesin. Dışarı gel,” dedi melek. “Ama acele etmelisin.”