Birazoku

Önce küçük bir tohum düşer kalbin odasına, sonra aşkla yeşerir. Kulak verin, umudun sesini duyabiliyor musunuz?

1940’lı yılların Amerikası’nda bir fırıncının kızı olan Flora Lewis, un kokulu hayatının bir gün çok farklı yöne sürükleneceğini bilmiyordur. Genç kız bir yandan yaşlı anne babasına yardım ederken, öte yandan botanik bahçesinde bitkilerin ve çiçeklerin gizemli dünyasıyla uğraşmaktadır. Ta ki kendini uluslararası çiçek hırsızlığı zincirinin tam ortasında bulana kadar… Yapacağı iş çok basittir; İngiltere kırsalındaki Livingston Köşkü’ne gidip Middlebury Pembesi olarak bilinen ender bir kamelya türünü bulup haber vermek. Köşke dört öksüz çocuğa dadı olarak sızan Flora, içinde imkânsız bir aşkın tohumlarını büyütürken, ne tür bir belaya bulaştığını acı bir şekilde öğrenecektir.

Tam elli sene sonra bahçe tasarımıyla uğraşan Addison Sinclair, eşiyle birlikte Livingston Köşkü’ne gelir. Geçmişindeki hayaletten kurtulmaya çalışan Addison, aslında burada çok daha sancılı bir gizemin içine düşer. Bunu çözmeye çalıştıkça dillere destan kamelya bahçesinin kanla sulandığı gerçeğine de adım adım yaklaşacaktır…

Mart Menekşeleri ve hâlâ çoksatanlar listesinde yer alan Böğürtlen Kışı yazarı Sarah Jio’dan muhteşem bir kitap daha. Son Kamelya, kalbimizdeki geçmişin zehrini umut kırıntısına tutunan küçük bir tohumla yok edebileceğimizi gösteren bir başyapıt.

“Günümüze kadar taşınan geçmişin gizemi ile olayları yatıştıran affetmenin gücü tek kelimeyle muazzam.”
-Booklist-

***

Yazarın Notu

Kamelyalar, popüler olmayan çiçeklerdendir. Güller kadar bilmezler. İnsanlar, lalelere ve zambaklara duyduktan özlemi, kamelyalara duymazlar. Gardenyalar kadar güzel koku­lan ya da yıldızçiçeklerinin gösterişleri onlarda yoktur. Buket­lerde çok iyi durmaz ve çiçek açtıklannda taçyapraklan kahve­rengi olmakla beraber hemen dökülür. Yine de ben kamelyaların bu sakin ve abartısız yapısını hep çekici bulmuş umdur.

Kamelyayı ilk olarak ne zaman fark ettiğimi pek hatırlamıyorum. Büyükannemin bahçesinde yetiştiklerini ve bü­yüdüğüm evin giriş kapısının hemen yanında bir pembe, bir beyaz renkte çiçek açtıklannı anımsıyorum sadece. Nedense hayatım boyunca kamelyalar hep orada, rüzgârda salınır hal­de dururlardı.

Kamelyalar, aslında ağaççık sınıfına giren eski çiçek­lerdendir. Yaşadığım yer olan Seattle’da, çoğu ev yüzyıl sonunda inşa edilmiştir ve ön bahçelerinde eski kamelyalar boy gösterir. Aslında, eşim ve ben 1902 tarihli Victoria döneminden kalma ilk evimizi aldığımızda, önünde bir adet kamelyası vardı. Onun o iri gövdesini, uzunluğunu, ikinci kat­taki yatak odamızın camına değen dallarını hâlâ hatırlanın.

Bahçelerin popüler alternatifleri olan lavantalara, süs çimleri­ne, açelya ve Japon akçaağaçlarına yer açmak adına, kamelyalar arka planda kalsa da bu görkemli ağaçlan, hali hazırdaki bah­çelerde ara sıra da olsa görürsününüz. Moda nasıl değişiyorsa, bahçe tanzimlerindeki tercihlerde sürekli değişmektedir. Tuıe de benim kamelyalara karşı hâlâ zaafım vardır.

Bu romanı yazmaya başladığımda, çay tabağı büyüklüğün­de çiçekleri, parlak ve zümrüt yeşili renginde yapraklan olan tek bir kamelya ağacı gözümün Önünde canlanmıştı. Kafamda oluşturmuş olduğum görüntünün geriye kalan kısmı ise dizi dizi kamelyalardan, daha doğrusu bir bahçeden oluşuyordu.

Sonrasında ise bu hayali bahçedeki kamelyanın nadir bir tür ya da türünün son örneği olup olmadığını merak etmeye başlamıştım. Bunun üzerine ender rastlanan kamelyaların ger­çek hayatta da var olduğunu, münzevi bir şekilde, kişiye özel bahçelerde ve seralarda, özellikle de İngiltere’de bulunduğu­nu öğrendim.

Bu romanı bitırişimin üzerinden aylar geçti ve şimdi göz­lerimi kapattığımda hâlâ Livingston Köşkü’nün bahçelerini görebiliyorum. İtiraf etmeliyim ki bu yerin gerçekte var ol­madığını bilmek beni biraz üzüyor; çünkü orayı ziyaret etme­yi her şeyden çok isterdim. Bahçesinde oturur, melek figürlü bahçe heykelinden çiftlik evine kadar uzanan mesafeye bakar, kamelyalara hayranlık duyardım.

Bu hikâye umarım sîzleri, hemen kapınızın dibinde duran veya yüreğinizin bir yerlerinde saklı olan, güzel ve özel bah­çenize yakınlaştınr.

SJ.

Giriş

İNGİLTERE’NİN KIRSAL KESİMİNDE BİR KIR EVİ
18 Nisan 1803

Yaşlı kadının eli, çay fincanını tutarken titriyordu. Nefes nefese kalmış bir şekilde tırnaklarındaki kiri durmadan temizlemişti. Bir yandan parmağındaki açık yaraya bakarken, sobanın önünde durmuş, çaydanlığın kaynamasını bekliyor­du. Parmağının kenarını bahçe makasıyla kesmesi bir anlık dalgınlığına gelmişti ve kanlı bandajın olduğu yer hâlâ zonkluyordu. Yarasıyla sonra ilgilenecekti. Artık aklının başına gelmesi gerekiyordu.

Köşesinde incecik bir çatlağı olan porselen demliğe kay­namış olan suyu döktü ve çayın demlenmesini bekledi. Böyle bir şey olabilir miydi? Bal gibi de çiçek açmıştı işte. Hem de pembe kenarlı beyaz bir çiçekti. Bunun Middlebury Pembesi olduğundan emindi. Huzur içinde yatsın, sevgili kocası yirmi yıl boyunca bu kamelya ile uğraşmıştı. Bahar aylarında, hatta ayaz vurduğu zamanlarda zümrüt rengi yapraklan donduğun­da bile ona şarkılar söylerdi. Adını ‘kıymetli’ koymuştu. Yaşlı kadın, kocasının özellikle arazinin sürülmesi ve patateslerin toplanması gereken zamanlarda cılız bir ağaççık için bu kadar titizlenmesine bir türlü anlam veremezdi.

Kocası keşke o ağaççığı bir de şimdi görebilseydi. Çiçek açmış halini… Ya kasabadan biri bunu fark ederse? Hayır, bunun olmasına izin veremezdi. Bundan emin olmak onun so­rumluluğu altındaydı.

Kocası yıllar önce, seramik bir kapta belli belirsiz filizlenen bir ağaççığa altı peni vermişti. Seyyar satıcı ona, bu türün tek bir daldan çoğaldığını, Middlebury Pembesi’nin İngiltere’nin, hatta belki de dünyanın en güzel kamelyası olduğunu söyle­mişti. En çok tomurcuklanan ve pembe kenarlı beyaz renk­teki harika çiçekleriyle bilinen bu kültür bitkisi, kraliçenin sarayının bahçesinde boy gösterirdi. Elbette, kadın bu efsane­ye inanmamıştı ve yabani bir ot olup olmadığını dahi bilme­diği bir şeye bu kadar çok para verdiği için kocasını aptallı­ğından dolayı azarlamıştı. Ama içten içe onu böylesine mutlu görmek de hoşuna gitmişti. Fidana baktığı an mutlu oluyordu. Kadın, “Parayı içkiye harcamaktan iyidir herhalde,” demişti. “Hem olur da çiçek açarsa, belki fidanlarını pazarda satarız.”

Ama ağaç çiçeklenmedi. Ne ilk, ne ikinci, ne üçüncü ne de dördüncü yılda. On yıl geçtikten sonra kadın umudunu tama­men yitirmişti. Kocası sabahlan kamelyaya doğru fısıldadığında, kadın daha da üzülüyordu. Bu tekniği bir bahçe dergisinde oku­duğunu söylese de, kocasının, ağacı su ve sebze çorbası karışı­mıyla suladığını gördüğü zamandan beri bu yöntemin haşereleri yok edip etmeyeceğine aldırmamaya bağlamıştı. Artık sabrı taş­mıştı. Bazen bir yıldırımın bu ağaca düşüp, onun ortadan ikiye ayrılmasını diliyordu. Böylece kocası onunla bu denli ilgilenme­yi artık bırakacaktı. Defalarca, ağacın gövdesine bir balta salla­yıp, yeşil gövdesini parçalamayı bile düşünmüştü. Sinirini ağaç­tan çıkartmak ona iyi gelebilirdi. Fakat kendini tutmuştu. Kocası öldüğünde ağaç bahçede kalmaya devam etti. Yıllar geçti, ağacın gövdesinin etrafındaki çimler iyice uzadı. Sarmaşık, kamelyanın filizlerini dallarından itibaren kaplamıştı. Pembe bir noktanın gözüne çarptığı o sabaha kadar kamelyayla hiç ilgilenmemiş­ti. Kocaman açan çiçeği hayal edemeyeceği kadar harikaydı. Bu zamana kadar gördüğü bütün güllerden de güzeldi. Sabah rüzgârında adeta ahenkle dans ediyordu. Yaşlı kadın, çiçeğin karşısında reverans yapmamak için kendini zor tutmuştu.

Çayından bir yudum daha aldı. Zamanlama gerçekten ina­nılmazdı. Krallık daha birkaç gün önce kraliçenin bahçesinde nadir bulunan bir kamelyanın fırtınadan dolayı yok olduğunu bildirmişti. Kraliçe eski bahçıvanının, kamelyasından fide al­dığını ve sayfiyedeki bir çiftçiye sattığını da öğrenince büyük üzüntü yaşamıştı. Uşağına, bu çok sevdiği ağacının akıbetinin ne olduğunu araştırmasını ve yıllarca bu bitkinin ticaretini yapan kişiyi yakalamasını emretmişti.

Yaşlı kadın uzaklara daldı. Dışarıdan gelen at toynakları­nın seslerini duyduğunda başını cama çevirdi. Birkaç dakika sonra kapının çalınmasıyla birlikte çayının üzerinde dalgalar oluşmuştu. Topuzundan düşen gri saç tellerini düzelterek derin bir nefes aldı ve kapıyı açtı.

Karşısında duran düzgün giyimli bir adam, “İyi günler,” dedi. Ses tonu kibar, fakat aceleciydi. “Majestelerinin emri üzerine, nadir ve değerli bir kamelya arıyoruz.” Kadın, ada­mın üzerindeki sade ve sıradan giysilere bakıyordu. O bile adamın dolandırıcı olduğunu anlamıştı. Eşi zamanında onu bu çiçek hırsızlarına karşı çok uyarmıştı. Tabii ya, Kraliçe’nin uşağından önce kamelyayı alabilirlerse, karşılığında bir servet isteyeceklerdi. Adam elinde rulo şeklinde bir kâğıt tutuyordu. Kâğıdı büyük bir titizlikle açarak üzerine çizilmiş olan pembe kenarlı beyaz çiçeği gösterdi.

Kadının kalbi hızla atmaya başlamış, adeta hiçbir şey du­yamaz hale gelmişti.

Adam, “Bunun nerede bulunduğunu biliyor musunuz?” diye sordu. Ardından kadının vereceği cevabı beklemeden bahçeye bakınmaya başladı.

Bahçede, sıra sıra sebzelerin ve şifalı otların yanından ge­çerek gezinirken, yeni çözülmeye başlayan toprağın Özerinde oluşan havuç yapraklarına bastı. Kara toprakta baş gösteren lalelere bakıyordu. Daha yeşermemiş ve olgunlaşmamış olan lale soğanını, yere eğilip kopardıktan sonra dikkatlice incele­meye başladı. Elindeki laleyle oynayarak, “Eğer aradığımız kamelyayı görecek olursanız bana haber verin,” dedi. “Adım Harrington.”

Yaşlı kadın başını itaatkâr bir biçimde salladı. Adam ba­kışlarını kuzeye çevirmişti. Tepenin ardında Livingston Köş­kü bulunuyordu. Köşkün hanımı onlara kibarlık ederek sebze bahçesiyle ilgilenmeleri karşılığında çiftliğin yanındaki eski kır evinde kalmalarına izin vermişti. Adam, “Benim geldiğimi köşktekilere söylemezseniz iyi olur,” dedi.

Kadın alelacele, ‘Tabii efendim,” diye yanıt verdi. Adamın atına doğru gidişini izlerken hareket etmeden duruyordu. Yol­da yankılanan toynak sesi kesilince, bahçede ilerleyip çitlerin hemen bitişiğinde bulunan armut ağacının yanından geçerek, muhteşem çiçeğiyle duran kamelyaya doğru yaklaştı.

Çiçeğe dokunarak, kendi kendine hayır diyordu. Kraliçe ülkedeki bütün bahçeleri anıştırabilir, çiçek hırsızlan her çi­çeği inceleyebilirdi, ama bunu bulmalarına izin vermeyecekti.

Birinci Bölüm

Addison

New York
1  Haziran 200

Mutfaktaki telefon ısrarla ve sinir bozucu bir şekilde çalıyordu. Granit tezgâhın üzerinde duran şey telefon değil, sanki bir dinamitti. Üç kere çaldıktan sonra açmazsam telesekreter devreye girecekti. Telesekreterin yanıt vermesine izin veremem.

Kocam Rex, başını bilgisayarından kaldırıp oturduğu kol­tuktan, “Telefona bakıyor musun?” diye sordu. Eski eşyalarla oldukça ilgiliydi. Daktilolar, pikaplar ve bir de 1987’den kal­ma bu telesekreter… Ama işte o an sesli mesaj özellikli telefo­numuzun olmasını o kadar çok istemiştim ki. Keşke bizde de sesli mesaj teknolojisi olsaydı.

“Bakıyorum!” Kahvaltı masasından fırladığımda ayak par­mağımı sandalyenin sol ayağına çarpmıştım. Acıyla yüzümü buruşturdum. Telefon bir çaldı, iki çaldı.

Tüylerim diken diken olmuştu. Arayan ya oysa? İki hafta önce aramaya başlamıştı ve her telefon çaldığında aynı kor­kuyu hissediyordum. Sakin ol. Derin derin nefes al. Belki de müşterilerimden biridir. Belki korkunç bir kadın olan ve bana gül bahçesini üç kez baştan yaptırtan Bayan Atwell’dir. Ya da vergi dairesi… Umarım vergi dairesidir. Telefonun diğer ucundaki kişi kim olursa olsun korktuğum kişi olmasından iyidir diye düşünüyordum.

Telefonu kapatırsam tekrar arayacaktı. Suyun içinde dağı­lan kanı hisseden bir köpekbalığı misali istediğini elde edene kadar etrafımda dönmeye devam edecekti. Cevap vermek zo­rundaydım. “Alo?” dedim sakince.

Rex bana bakıp, gülümsedi ve bilgisayarına geri döndü. “Tekrar merhaba, Addison.” Sesi içimi titretiyordu. Onu göremesem de yüzünün aldığı ifadeyi, çenesinin etrafına ya­yılan kirli sakalı ve gözlerindeki alaycı bakışı tahmin edebili­yordum. “Yeni adın umurumda değil. Amanda sana daha çok yakışıyordu ama.”

Sessizliğimi korudum. Hemen çift kanatlı kapıyı açıp, kü­çük bahçeyi gören avluya adımımı attım. Böyle bir bahçe şe­hirde çok nadir bulunsa da tamamı bize aitti. Ben ve Rex’in ilk evlilik yıldönümümüzde diktiğimiz kamelya ağacının üze­rinde duran kuş neşeyle ötüyordu. Bu adamın özel alanıma bu şekilde girmesinden nefret ediyordum.

“Dinle,” diye fısıldadım. “Beni bir daha aramamanı söy­lemiştim.” Pencerelerden birinden beni görüp görmediğini merak ederek evimizin arkasındaki apartmana doğru baktım. “Amanda, Amanda,” dedi, sesinden eğlendiği anlaşılıyordu. “Bana bu şekilde hitap etmeyi bırak.”

“Ah, unutmuşum,” diyerek devam etti. “Şimdi sosyete oldun tabii. Gazetede çıkan düğün haberinizi okudum.” Sitem ederce­sine dilini şaklattı. “Bir kız için tam bir mutlu son, hele ki-” “Lütfen,” dedim. Bana geçmişi anımsatan bu ses tonuna artık dayanamıyordum. “Neden beni rahat bırakmıyorsun? diye yalvardım.

“Beni özlemediğini mi söylüyorsun? Beraber geçirdiğimiz güzel zamanlan hatırlasana. Hani biz eskiden-”

“Sus,” diyerek karşılık verdim.

“Ah, şimdi anladım,” dedi. “İngiltere Kralı ile evlendin diye burnun havalarda. Kendini bir şey zannediyorsun. Bari şunu sormama izin ver: Kocan sertin gerçekte kim olduğunu biliyor mu? Ya da ne yaptığını?’

Kendimi kusacakmış gibi hissediyordum. “Lütfen, lütfen beni rahat bırak,” diye yalvardım. Yutkunurken boğazım dü­ğümleniyordu.

“Ama bunu yapamam,” dedi gülerek. “Hayır. Senin de bil­diğin gibi hayatımın on yılını hapishanede geçirdim. Bu, tüm olanları düşünmek için oldukça uzun bir süreydi. Ve seni çok düşündüm. Amanda. Neredeyse her gün hem de.”

Ürpermiştim. Onun hapiste olması bana sahte bir güven duygusu vermişti. İki kez kara para aklamaktan ve tecavüz suçundan dolayı cezaevine girmesi üzerimi kalın ve sıcak bir battaniye misali örtmüştü. Ama şimdi hapishaneden çıkmış, sarındığım bu battaniye adeta yok olmuştu. Kendimi açıkta ve korku dolu hissediyordum.

“Şöyle ki, bebeğim,” diyerek devam etti. “Seninle ilgili çok önemli bir bilgi taşıyorum. Yani yaşadığın rahat hayatın aynısını ben de istedim diye beni suçlayamazsın.”

“Şimdi kapatıyorum,” dedim. Parmağımı telefonun kapat­ma tuşunun etrafında gezdiriyordum.

“Bunu güzel bir şekilde halledebiliriz,” dedi. “Ne istediği­mi biliyorsun.”

“Sana o kadar param olmadığını söyledim zaten.”

“Senin olmayabilir,” dedi, “ama kocanın ailesinin var.” “Hayır, konuyu onlara getirme.”