Birazoku

Tüyler ürpertici bir yatılı okul, büyük bir gizeme ev sahipliği yapmaktadır. Ivy’nin, her şey için çok geç olmadan ikizi Scarlet’in kaybolmasının ardındaki sırları ortaya çıkarması gerekmektedir. Ivy’nin elindeki tek kanıt ise bir günlük
sayfasıdır…

Ivy,
Dua ediyorum ki bunu sen okuyorsundur. Ve okuyorsan sanırım sen yeni bensin…
Bu sırrı, kimseye söyleme sakın. Hep bir gün oynarız diye konuşuyorduk ya işte öyle. Sen, benim rolümü oynuyor olacaksın.

Sınıfta pek dikkat çekmemeye bak. Üniformana pek özen gösterme. Penny’den uzak dur. Fox ile ters düşme… O kadının ne yapabileceğini tahmin bile edemezsin. Her zamanki gibi utangaç olma, sadece aynaya bak ve ben olmaya çalıştığını hatırla!

Ve Ivy, sana benden izin, günlüğümü okuyabilirsin ve hatta OKUMALISIN!

*

BÖLÜM BİR

Bu, nasıl kız kardeşime dönüştüğümün hikâyesidir.

Eylülün birinde bir mektup geçti elime. Çok iyi hatırlıyorum çünkü on üçüncü yaş günümüzün ertesiydi. Yani benim on üçüncü yaş günüm. İkiz kız kardeşim Scarlet ile paylaşmadığım ilk yaş günüm.

Phoebe teyzenin evinde uyandım ve yataktan fırlayarak aşağı doğru kıvrılan merdivenleri koşar adımlarla indim, burnuma mutfakta pişen mis gibi sucuk kokusu geliyordu. Sabah güneşi ortalığı ısıtmaya başlamıştı bile. Güzel bir gün olabilirdi.

Merdivenlerin gölgesinden çıkıp güneşin aydınlattığı girişe gelince onu fark ettim. Taş zeminde duran bir zarf…

Bir an, geç gelen bir yaş günü kartı olduğunu düşündüm, çünkü o yıl sadece teyzem kart göndermişti bana. Zarfın üst köşesine yazılmış, boynu bükük hâlde duran ismi görünce içim cız etti. Bu zarfi elime alınca, karttan çok mektup gibi geldi içindeki.

Scarlet bana gizemli mesajlar göndermeye bayılırdı ama o kadar gelişigüzel kapatırdı ki zarfları, üzerine doğru azıcık üfleyince bile açılırdı. Oysa bu zarf sımsıkı kapatılmış ve hatta yapıştırılmıştı. Arkasını çevirince teyzeme geldiğini anladım. Açmam gerektiğini düşündüm. Phoebe teyzem mektuplarını okumama kızmazdı. Aslında yapmam da gerekiyordu çünkü ona kalsa giriş zarf yığınlarından geçilmezdi.

Mutfağa gidip kırık dökük sandalyelerden birine oturdum. Zarfa daha yakından bakınca, meşe ağacının üzerine konmuş bir kuş baskısı olan siyah bir zarf olduğu dikkatimi çekti. Alt kısmında koyu renkte “Rookwood Okulu” yazısı bulunuyordu.

Rookwood Okulu. Bu, Scarlet’in okulunun adı. Niye Phoebe teyzeye yazdılar acaba?

Çekmeceden bir yağ bıçağı alıp zarfı açtım.

Bayan Phoebe Gregory

Blackbird Cottage Bramley Hollow

30 Ağustos 1935

Sayın Bayan Gregory,

Ivy Grey’in vasisi olmanız nedeniyle sizi bilgilendirmek istedim. Son dönemde yaşanan talihsiz bir olay neticesinde yeğeniniz için okulumuzda bir kontenjan açıldı ve kendisini okulumuza bekliyoruz. Ebeveynleri okul ücretini yatırdılar ve en kısa zamanda başlaması gerekiyor. Öğrencimizi almak üzere bir öğretmen gönderilecek. Detayları geldiğinde kendisinden öğrenebilirsiniz.

Saygılarımla.

Edgar Bartholomew (Okul Müdürü)

Sanki parmaklarımı yakmış gibi mektubu elimden firlattım. Bu “talihsiz olay” dedikleri kardeşimin ölümü olabilir miydi?

Aklımda deli sorular, öylece durup bakakaldım mektuba. Her nedense, Rookwood Okulu ikizlerden yeterince iyi olmayanı, yani beni istiyordu. Okula alabilecekleri yüzlerce kız öğrenci vardı elbette. O hålde neden ben?

O anda burnuma yanık sucuk kokusu gelmeye başladı. Hemen fırlayıp ocağa doğru koştum. Bir yandan da yüzüme doğru hücum eden dumanları elimle uzaklaştırmaya çalışıyordum. İş işten geçmiş, sucuk küle dönmüştü bile.

Phoebe teyze. yemeği ocakta bırakıp bir yerlere gitmiş olmalıydı. Bu olağan bir durumdu. Mutfak penceresinden dışarıya bakınca onu gördüm. Ellerini karnının üzerinde kavuşturmuş, gözleri uzaklara dalmış, bahçedeki bankta öylece oturuyordu. Phoebe teyzenin kocası savaşta ölmüştü; ona bir kütüphane dolusu kitap ve ufacık bir dul maaşı bırakıp göçüp gitmişti bu dünyadan. O gün bugün kendine gelememişti zavallı kadın.

Mektubu alıp dışarıya çıktım. Ayak seslerimi duyduğu hålde, dönüp bakmadı bile teyzem. Minik havuzdaki balıklara takılmıştı gözleri. Minik yaratıklar yüzeyde bir görünüp bir kaybolurken sarı sarı pulları güneşte parlıyordu. “Phoebe teyze?”

“Ah, Ivy.” diyerek bana döndü, gözlerini kırpıştırdı ve sonra tekrar suya çevirdi bakışlarını. “Geldiğini görmedim, canım.”

“Sana bir mektup…” diye başladım söze ama teyzem sanki tek laf etmemişim gibi kesti sözümü.

“Scarlet severdi balıkları, değil mi? Küçüklüğünüzü hatırlıyorum da havuzun kenarında diz çöker, kendi yansımasını seyreder, suratını şekilden şekle sokardı. Başka bir ikizi daha olduğunu ve o ikizin de senden daha ıslak olduğunu söylerdi.”

Belli belirsiz gülümsedim. Tipik Scarlet. Herkesle, en çok da benimle alay ederdi. Hiç aklıma gelmemiş bu. Ya da getirmemeye çalışmışım demek ki.

Scarlet ve ben, tek yumurta ikizleriydik. Biz doğmadan önce annem tek çocuğu olacağını sanıyormuş ama sonra ben, kardeşimin biraz daha ufak ve daha zayıf bir kopyası olarak gelmişim. Ama tıpatıp aynıydık. Birbirine zıt tarafta ama aynı doğum lekelerimiz vardı. Ben solaktım, Scarlet ise sağ elini kullanıyordu. Phoebe teyzenin kocası Doktor Gregory, kalplerimizin de birbirinin ters yüz edilmiş hâli olabileceğini söylemişti. Ben Scarlet’in bu dünyaya gelen yansıması gibiydim.

Banka, Phoebe teyzenin yanına oturdum. Aklından Scarlet’i geçiriyor olması hiç de şaşırtıcı değildi. O; cesur, atılgan ve girişken kişiliği ile herkesin gözdesiydi. Ben ise sadece Ivy idim. Çekingen ve ilgiye muhtaç Ivy. Ben yalnızca Scarlet’in bir yansıması ya da onun bir gölgesi olabilirdim.

“Aman Tanrım, affedersin.” dedi Phoebe teyze. “Bir an aklıma geldi.”

…