Birazoku

Yirmi yıl önce, yaz kampındaki dört genç bir gece yarısı ormana girmiş; sonrasında ikisi ölü bulunmuş, diğer ikisinden de bir daha haber alınamamıştır. Ancak şimdi, hayatları allak bullak olan bu dört aileyi yeni gerçekler beklemektedir.

New Jersey, Essex savcısı Paul Copeland kız kardeşini ve karısını kaybetmenin acısını yüreğine gömmüş, kendini altı yaşındaki kızına adamıştır. Aile hayatının sorumlulukları ve fırtınalı meslek yaşantısı geçmişteki acılarını biraz olsun unutmasına yardımcı olmaktadır. Ancak bir tecavüz davasının izini sürerken ortaya çıkan bir cinayet kurbanı Copeland’in geçmişe gömülmüş sırlarını tekrar toprak üstüne çıkarmak üzeredir.

Bu kurban kız kardeşiyle birlikte ortadan kaybolan kampçılardan biri midir? Kız kardeşi hâlâ hayatta olabilir mi? Copeland yirmi yıl önce, masumiyetini kaybettiği o yaz günü geride bıraktığı her şeyle yeniden yüzleşmek zorundadır. İlk aşkı Lucy, onları terk edip giden annesi, kardeşlerden bile saklanan aile sırları… Copeland neleri toprağın altında bırakacağına ve hangi gerçekleri aydınlığa çıkaracağına karar vermek zorundadır artık.

“Coben hedefi on ikiden vuruyor! Ustaca örülmüş karakterle ve büyük bir gözlem gücünün eseri olan ayrıntılar.”
Publishers Weekly

“Tam bir meydan okuma, başından sonuna kadar keyifli bir yolculuk ve son derece sürpriz bir son!”
Maggie Griffin

Zekice gözlemler, unutulmaz çizgilerle ölümsüzleşmiş karakterler ve sürprizlerle dolu bir kurgu.”
The Atlanta Journal and Constitution

“Hayranları Edgar ödüllü yazar Harlan Coben’ın son romanına bayılacaklar…”
The Midwest Book Review

“Baş döndürücü bir aksiyon. Sürükleyici diyaloglar. Olağanüstü düğümlerle birbirine bağlanan bu kitabı bir solukta okuyacaksınız.”
Toronto Star

“Sürprizlerle dolu asla tahmin edemeyeceğiniz bir son. Harlan Coben gerilim romanlarına yepyeni ve heyecan dolu bir soluk getiriyor.”
The Armchair Detective

“Coben’in karakterleri kelimelerle hayat buluyor. Böyle bir başarı ancak gerçek bir yazım yeteneğiyle mümkün olabilir.”
The Sprinfield Leader

….sandalyelerden birine oturmuş yüzlerinde şapşalmutlua lakadarönceliklebiranneyim gülümsemeIeriyle yavrularının filmini uzun uzun çeken annelerden biri gibi ne yapmak zorunda olacağını Neye benzeyeceğini tahmin etmeye çalışıyordum ama gözümün (inime gelen sadece ölü bir genç kızdı
Bir şekilde ölüme kalayı takmış biri gibi görünebilirim ama kız kardeşimin öldürülmesiyle karımın bu dünyadan erken göçmesi arasında dağlar kadar fark var. Öncelikle kız kardeşimin ölümü şimdi yaptığım işe ve kariyer planlarımı çizmeme vesile oldu. Mahkeme salonunda adaletsizliklerle savaşabiliyorum artık. Eve!, bunu yapabil iyonun. Dünyayı daha emniyetli bir yer yapmaya çalışıyorum. Başkalarına zarar verenleri parmaklıkların arkasına tıkmaya çalışıyorum. Ailemin asla yapamadığını başkalarının aileleri yapsın diye çabalıyorum.
İkinci ölümdeyani karımınkindeçaresizdim. Alt üst olmuştum ve şimdi ne yaparsam yapayım bunu telafi etmem olanaksız.
Okul müdürü ruju taşmış dudaklarının etrafına sahte bir gülümseme oturttu ve iki polisin geldiği yöne doğru yürüdü. Onlarla sohbet ederken kadına bakmıyorlardı bile. Gözlerine baktım. Uzun olanı ki eminim diğerinden daha kıdemliydi, beni gördüğünde duraksadı. İkimiz de bir an için kıpırdamadık. Çok hafif bir şekilde başını yana eğerek beni bu gülücük ve takla cennetinden dışarı, yanına çağırdı.
“Nereye gidiyorsun?” diye sordu Greta.
Kaba biri gibi algılanmak istemem ama Greta kız kardeşiyle karşılaştırıldığında oldukça çirkindi. O ve kaybettiğim sevgili karım birbirlerine benzerlerdi. Aynı anne baba dan olduklarını hemen anlayabilirdiniz. Ama benim Jane’imdeki çekicilik Greta’da pek yoktu. Karımın onu daha da çekici kılan kemerli bir bumu vardı. Greta’nın ki ise çekici değil çirkin bir burundu. Karımın birbirinden ayrık gözleri ona egzotik bir hava veriyordu. Greta’da bu geniş aralık bir tür sürüngene benzemesine neden oluyordu.
“Kimin değilim” dedim.
“İs mi?”
“Olabilir.”
Polis olduklarını düşündüğüm iki kişiye bir bakış altı sonra da bana döndü: “Madison’ı Friendly”s e öğle yemeğine götürecektim. Cara’yı getirmemi ister misin?
“Tabii ki. Süper ulur.”
“Okul çıkısında da alabilirim.”
Başımı sallayarak onayladım.”Olabilir.”
Gıda yumuşak ve nazik bir şekilde yanağımdan öptü bunu çok nadir yapardı. Yönümü değiştirdim. Çocukların kahkahaları eşliğinde aşağı indim. Kapıyı açtım ve koridora adımımı attım. İki polis beni takip etti. Okul koridorları da hep aynıydı sanki. Sesler adeta perili köşklerdeki gibi yankı yapıyordu. Garip bir sessizlik, hem sakinleştiren hemen de harekete geçiren baygın ama keskin bir koku hakimdi.
“Snt Paul toplantıda misiniz’.’” diye sordu uzun olanı.
“Evet?”
Daha kısa olan ortağına baktı. Diğeri tıknaz, dolgun biriydi. Tuğla şeklinde bir karası vardı. Cildinin kabalığı da portreyi tamamlıyordu. Köşeden dördüncü sınıflan olduklarını düşündüğüm çocuklar çıktı. Oldukça fazla efor harcadıkları için hepsinin yüzü kıpkırmızı kesilmişti. Sanırım okul bahçesinden yeni dönüyorlardı. Nalet suratlı Öğret…………………