Birazoku

Bir asır önce idam edilmiş azılı bir katili bugün görseniz ne yaparsınız ?

Londra’da kaybolan ve bulunmayan genç kız ve kadınlar…
Bir ormanda, yer altındaki korkunç bir galeride mumyalanmış cesetler…

David Raker, altı aydır kayıp olan Megan’ı araştırdıkça, onun hakkında bildiği her şeyin bir yalandan ibaret olduğunu fark eder. Kızın etrafındakiler ölmüştür.
Diğerleri konuşamayacak kadar korkmaktadır ve Megan’ ın sırrı, dedektifin hayatına mal olabilir.
Çok geçmeden, ipuçları onu şehrin kıyısındaki bir ormana yönlendirir.

Korkunç bir tarihe ev sahipliği yapan bir yer; bir zamanlar acımasız, sapkın bir seri katilin avlanma sahası.

Diğer adıyla, ölüm patikası.

“Cehennemi tadacaksınız”.
Guardian

***

BİRİNCİ BOLÜM

Thames Meydanı’ndaki Boneacres isimli restoranda buluştuk. Arka taraftaki masalardan birine oturmuşlardı. Camlara yağmur vuruyordu ve her ikisi de, dışarıda sıra olmuş – göz filmi için bekleyen – insanlara bakıyordu, önce kadın kafasını kaldırdı: Caroline Carver. Ağladığı belli oluyordu. Gözlerinin akı, kırmızıya dönmüştü. Makyajı da biraz akmıştı. İnce yapılı, iyi giyimli bir kadındı. Kırklı yaşlarının ortalarında olsa da yaşını göstermiyordu. Yüzünde, yağlıboyayla çizilmiş gibi duran, koyu renkli ve kalın çizgiler vardı. Sanki bir cerrahın bıçağıyla çizilmişlerdi. Yanlarına yaklaştığımda gülümsedi; fakat içten değildi. Sıcak olduğu söylenemezdi. Uğraştığım ebeveynlerin çoğu böyleydi. Çocukları bulunamadıkça, hayatları donar kalırdı.

Kadın masadan kalktı, el sıkıştık. Ardından yeniden kocasının yanına oturdu: James Carver. İri yarı, insan azmanı bir adamdı. Ayağa kalkmadı, sadece masanın üzerinden uzandı. Elim, avucunun içinde kaybolmuştu. Caroline’ın birkaç gün önceki ilk telefonunda öğrendiklerim dışında, onlar hakkında fazla bir şey bilmiyordum. Bana, dört yatak odalı bir eve dönüştürülmüş, eski bir kilisede yaşadıklarını söylemişti. Eşi, on beş yılı aşkın bir süre önce kurduğu inşaat şirketini buradan yönetiyordu. Piyasa değeri iki milyon pound olan mülkleri, satın aldıkları isim hakları ve bazı ünlü müşterileri ile şirket, oldukça konforlu bir hayat sürmelerini sağlayabiliyordu.

James bana eşinden daha samimi bir şekilde gülümsedi ve karşısındaki boş olan tarafı işaret etti. Geçip oturdum. Yemek listesi açıktı. Restoran onların seçimiydi. Fiyatlara bakınca, onlar ödeyeceği için memnun olmuştum.

Carver, “Geldiğin için sağ ol,” dedi.

Kafamı salladım. “Burası güzel bir yere benziyor,” dedim.

Daha önce bunu hiç düşünmemiş gibi ikisi de etrafına bakındı. Carver gülümsedi. Caroline gözlerini hızla menüye geri çevirdi.

Carver, “Buraya evlenmeden önce gelirdik,” dedi. “Sadece biftek ve deniz ürünlerinin satıldığı eski zamanlarda…” Gülümseyip uzandı ve eşinin elini tuttu.

“Caroline bana eskiden gazeteci olduğunu söyledi.”

“Bir zamanlar…”

“İlginç bir iş olmalı.”

“Evet. Eğlenceliydi.”

Bakışlarını sol elime çevirdi. İki tırnağım kırılmış ve içine çökmüştü. Ortalarında, bir daha asla iyileşmeyecek, beyaz bir yara izi göze çarpıyordu.

“Bunlar savaş yaraların mı?”

Tırnaklarıma baktım. “Hayır. Bunlar çok yeni oldu.”

“Peki, neden işi bıraktın?”

Önce James’e ardından Caroline’a baktım. “Eşim ölüyordu…”

Tam bir muhabbet tıkacı… İkisi de rahatsızlık duyup masada kıpırdanmaya başladı. Caroline bakışlarını masaya çevirdi ve yeniden menüye daldı. Carver öksürdü. Sessizlik hepten uzamadan önce elini cebine sokarak bir fotoğraf çıkardı. Gözlerine hüzün çökmüştü. Ardından resmi çevirip önüme koydu.

“Bu Megan,” dedi.

Caroline ilk aradığında ona ofisimin adresini vermiştim; fakat gelip beni görmek, kızının geri dönmemek üzere gittiğini kabul etmekmiş gibi daha sıradan bir yerde görüşmek istedi. Yer ve zaman konusunda bir anlaşmaya vardıktan sonra, bana biraz Megan’dan bahsetti: İyi bir kız, çekirdek bir ailenin parçası, erkek arkadaşı yok, evden kaçmak için bir sebebi yok…

Yaklaşık yedi aydır kayıp.

İngiltere’de her yıl -sadece Londra’da otuz bin kişi olmak üzere- yaklaşık iki yüz bin insan kayboluyor fakat basının en güçlü hikâyesi; kaybolan beyaz genç kızların hepsinin iki ebeveynli, orta sınıf ailelerin kızı olduğunu yönünde. Megan ortadan ilk kaybolduğu sıralarda yerel, ulusal ve hatta bazı uluslararası basının yoğun ilgisini görmüştü. Ülkedeki her televizyon kanalında haftalarca, evlerinin önünden manşetten sunulan görüntüler yayınlanmıştı birbiri ardına. Kameraların objektiflerinin parlak ışıkları önünde çözülememiş, Megan’ın vakasına benzer vakalar için koydukları bir de isim vardı: KBKS.

Kayıp Beyaz Kadm Sendromu.

Bana uzattıkları fotoğrafta Megan, annesi ile birlikte bir kumsalda oturuyordu. Küçük taşlardan benek benek görünen kum beyaz renkliydi ve safir mavisi bir denize doğru eğimlenerek inceliyordu. Caroline ve Megan’ın arkasında, muhtemelen dört yaşlarında, oyun oynayan bir erkek çocuğu vardı. Gözleri, kazdığı çukurda olan çocuk, makineye hafifçe dönük duruyordu.

Carver çocuğu göstererek, “Bu da oğlumuz Leigh/’ dedi.

Bana baktı. Ne düşündüğümü anlayabiliyordu: Çocuklarının arasında, on üç yaş fark vardı. ”Ne söyleyeceğini tahmin edebiliyorum.” Karısına baktı, “Leigh, oldukça hoş bir sürprizdi.”

“Bu fotoğraf ne zaman çekildi?”

“Yaklaşık sekiz ay önce.”

“Megan kaybolmadan hemen önce?”

“Evet Birlikte geçirdiğimiz son tatilimizdi, Florida’daydık.”

Megan, babasına çok benziyordu. Gözlerinin yanındaki kıvrımlara kadar neredeyse babasının tıpkısı bir yüzü vardı. Ve babası gibi o da yapılıydı. İriydi ama şişman değildi. On yedi yaşında, alımlı bir genç kızdı. Uzun, sarı saçlarını güzelce toplamıştı. Güneşte bronzlaşmış yanık teni, albenili gösteriyordu onu.

“Bana, kaybolduğu gün neler olduğunu anlatın.”

İkisi de “tamam” der gibi kafasını sallamıştı fakat başlamak için hiçbir hamle yapmamıştı. Bunun nerede başlayacağını biliyorlardı; hatıraları deşmenin, buzlu zeminin üzerinden bir kez daha geçmenin ve kızlarından geçmiş zamanda bahsetmenin acısının nerede başlayacağını… Yavaş bir hareketle, bir not defteri ve kalem çıkardım. Carver eşine döndü fakat Caroline hikâyeyi onun anlatmasını işaret etti.

“Anlatabileceğim çok fazla şey olduğundan emin değilim,” diyebildi nihayet. Sesi başlangıçta durgundu fakat sonradan ritim kazanmaya başladı. “Megan’ı okula bıraktık. Daha sonra onu almak için yeniden okula gittiğimizde, geri gelmedi.”

“O sabah onu bırakırken Megan iyi görünüyor muydu?”

“Evet.”

“Herhangi bir değişiklik?”

Carver kafasını salladı. “Hayır.”

“O dönemde Megan’ın bir erkek arkadaşı yoktu, doğru mu?”

“Doğru,” Caroline sert bir şekilde yanıt vermişti.

Carver eşine baktı, ardından elini tuttu. “Bize bahsettiği biri yoktu. Bu, olmadığı anlamına gelmez.”

“Daha önce hiç erkek arkadaşı olmuş muydu?”

Caroline, “İki tane,” dedi. “Ama ciddi bir şey yoktu.”

“Onları hiç gördünüz mü?”

“Çok kısa. Sonunda eve birkaç dakikadan daha uzun süreliğine birini getirirse, gerçek bir ilişkisi olduğunu anlayacağımızı söylerdi.” Caroline gülmeye çalıştı, “Hâlâ o günü görebileceğimizi umuyoruz.”

Bir süre sustum. Carver masada hareketlenip kolunu eşinin omzuna attı. Önce Caroline’ın gözlerine baktı, sonra bana döndü.

“Bir tatile ya da Londra’dan ayrılmaya ihtiyaç duyduğunu söylemiş miydi hiç?”

Carver kafasını salladı, “Üniversiteyi saymazsak, hayır.”

“Peki ya arkadaşları? Onlarla konuştunuz mu?”

“Şahsen hayır. Ortadan kaybolduktan sonra polis haftalarca bunu yaptı.”

“Kimse bir şey bilmiyor muymuş?”

“Hayır.”

Kalemimi aldım. “Yine de en yakın arkadaşlarının isimlerini ve adreslerini istiyorum. En kötü ihtimalle onları ikinci kez görmüş olurum.”

Caroline çantasına uzandı. Açıp, içinden ceket cebine bile sığacak kadar küçük, yeşil bir adres defteri çıkardı. Bana uzattı.

“Okulu da dahil olmak üzere, ihtiyaç duyacağın tüm adresler orada var,” dedi. “Megan’ın defteriydi. Ona Hayat Defteri derdi. İsimler, telefon numaraları, aldığı notlar…”

Başımı sallayarak teşekkür ettim ve defteri aldım. “Polisle ne kadar ilerleme kaydettiğinizi söyleyebilirsiniz?”

“Aslında pek ilerleme denemez. On beş günde bir bize bilgi veriyorlardı,” Carver duraksadı, omzunu silkti. Karısına baktı. “İlk başlarda, çok kısa zamanda çok hızlı bir ilerleme kaydetmiştik. Polis, ellerinde işe yarar birkaç ipucu olduğunu söylemişti. Sanırım, umudumuzu arttıran da bu oldu.”

“Ellerindeki ipuçlarının ne olduğunu söylemişler miydi?”

“Hayır. Başlangıçta işler onlar için de zordu,” Carver, bir an duraksadıktan sonra devam etti. “Biz de bilgi karşılığı o ödülü koyduk. Polis, pek çok telefona cevap vermek zorunda kaldı. Jamie Hart, bize boş yere umut vermek istemediğini; ekibiyle birlikte, gelen aramaları sınıflandırıp ellerindeki belgelerle karşılaştıracaklarını ve ardından bize döneceklerini söyledi.”

“Soruşturmayı Jamie Hart mı yürütüyordu?”

“Doğru.”

Siparişlerimizi almak için garson geldiğinde, Hart’ın adını not defterime yazıyordum. Adını daha önce de duymuştum: Gazetecilik günlerimde, seri bir tecavüzcüyü bulmaya çalışan özel bir ekibin başındayken; bir defasındaysa eski bir dava için Times dergisinin arşivlerinden çıkardığım bir haber yazısında.

“Peki, Hart size geri dönmedi mi?” diye sormak için garsonun gitmesini beklemiştim.

Carver başını iki yana salladı. Diplomatik davranmaya çalışıyordu. “Umduğumuz şekilde değil,” dedi.

“Nasıl yani?”

“Önce bizi her gün arayıp sorular soruyorlardı. Eve gelip bazı şeyleri alıyorlardı. Ardından, soruşturma başlamasından iki ay kadar geçince, her şey aksamaya başladı. Telefonlar da seyrekleşti. Polis memurları eve gelmeyi bıraktı. Artık duyduğumuz tek şey, söylenecek yeni bir şey olmadığı.” Carver’ın dudakları, acıdan titreyerek gerilmişti. “Bilmemiz gereken bir şey olsaydı bize söylerlerdi, değil mi?”

“Söylemeleri gerekir.”

Bir süre durdu, sonra eli içeceğine uzandı.

“Megan’ın ortadan kaybolduğu günün tam tarihi ne?”

“3 Nisan, Pazartesi.”

Bugün 19 Ekim. Yüz doksan dokuz gün olmuş ve hâlâ hiçbir haber alamamışlar. Polis, kırk sekiz saat geçmeden önce kayıp vakalarıyla ilgilenmez. Ancak, benim tecrübelerime göre ilk iki gün, kayıp insanlar için son derece kritiktir. Davayı ne kadar uzun süre bekletirseniz, o kadar küçük yüzdelerle oynarsınız. Kayıp kişiyi, bazen kayıplara karıştıktan beş gün ya da bir hafta ya da on beş gün sonra bulursunuz. Ama çoğu zaman, ilk kırk sekiz saat içinde yeniden ortaya çıkmıyorlarsa bu ya evlerine dönmemek üzere gittikleri içindir ya da cesetleri bulunmayı beklediği için…

“Onu en son ne zaman görmüşler?”

Carver, “Öğleden sonra üç civarı,” dedi, “Öğle yemeğinden sonraki ilk dersine girmiş ama sonraki derste yokmuş. Okul dolaplarının orada, arkadaşı Kaitlin ile buluşacakmış, çünkü ikisinin de biyoloji dersi varmış. Fakat Megan gelmemiş”

“Biyoloji, o günkü son dersi miydi?”

“Evet.”

“Okulda kapalı devre kamera sistemi var mı?”

“Evet, ama kayıt süresi çok kısıtlı. Jamie, tüm kameraları kontrol ettiklerini fakat hiçbirinden bir şey çıkmadığını söyledi”

“Bana geleceğinizi ona söylediniz mi?”

Carver başını iki yana sallayarak, “Hayır,” dedi.

Böylesi daha iyiydi. En iyi yaklaşım, Hart’ı hazırlıksız yakalamaktı. Polisler haliyle, yabancıların ayaklarının üstüne basa basa gelip de işlerine, özellikle de devam eden davalara karışmasından hoşlanmazdı. Kokumu alırlarsa asla açık vermezlerdi. Daha ben yanına bile yaklaşamadan, tren kaçardı.

Carver, “Peki şimdi ne olacak?” diye sordu.

“Bir süre, alışık olduğunuz şeyler olacak. Gelip sizinle evinizde görüşmek ve Megan’ın odasına bir göz atmak isterim, önemli bir şey bulacağımı sanmıyorum ama bu, yapmak isteyeceğim bir şey.”

İkisi de kafalarını sallayarak onayladı.

“Ondan sonra, bunun üzerinden işe koyulacağım,” derken, elimi Megan’ın Hayat Defteri’nin üstüne koydum. “Polis herhalde buna bakmıştır.”

“Evet.”

“Bir şey buldular mı?”

Carver omzunu silkti, “Bize geri verdiler.”

Bu da hayır demek oluyordu. Birkaç dakika sonra garson yemeklerimizle birlikte geri döndü.

Caroline, garson gittikten sonra, “Sence hayatta olması için bir şans var mı?” diye sordu.

İkimiz de ona baktık. Carver gövdesini çevirmiş, oturduğu yerde eşine doğru dönmüştü. Bu soruyla hem şaşırmış hem de hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyordu. Belki Caroline daha önce bu soruyu kimseye sormamıştı. Belki de Carver cevabı bilmek istemiyordu.

Önce Caroline’a, sonra Carver’a, ardından tekrar Caroline’a baktım.

“Her zaman bir şans vardır.”

“Evet,” dedi Caroline, “Ama sen hayatta olduğunu düşünüyor musun?”

Başımı önüme eğip yemeğime, parçalara ayrılmış ıstakoza baktım. Gözlerimin bana ihanet etmesini istemiyordum, ama eninde sonunda Caroline’a bakmak zorundaydım. Ve bunu yaptığımda, cevabı görmüş olmalıydı. Çünkü yavaşça kafasını salladı, ardından ağlamaya başladı.

.

James Carver elimi sıktı dışarıda. Hemen arkasındaki parlamento binalarını çevreleyen Viktorya kordonu boyunca yürüyen eşinin arkasından bakıyorduk. Thames nehrinin üzerinde tekneler yüzüyordu. Su karanlık ve sisliydi. Sonbahar, sıcak ve bunaltıcı bir yazın ardından nihayet, derin uykusundan uyanıyordu.

“Para konusunu nasıl yapmayı düşünüyorsunuz, bilmiyorum,” dedi.

“Bunu yarın konuşuruz.”

Kafasını salladı. “Ben buralarda olacağım ama Caroline olmayabilir. Güney Hackney’deki bir okulda bazı işleri var.”

“Sorun değil Onu da müsait olduğu zaman bilgilendiririm.’’

Carver’ın, eşinin arkasından gidişini izledim. Ona yetişince, eline uzandı. Caroline karşılık vermişti fakat soğuk davranıyordu. Parmakları sert duruyordu. Carver bir şey söyledi. Caroline sadece omzunu silkip yürümeye devam etti. Westminster rıhtımına yöneldiler. Metro istasyonuna gitmek için yolun karşısına geçerlerken, Caroline dönüp omzunun üzerinden bana baktı. Gerçeği ikinci kez görmüştüm. Konuşmamızda saklı kalmış bir şey, kocasının görüş alanından uzakta bir yere gömülü bir sırrın izleri vardı.

Ne olduğunu bulmak zorundaydım.

.

Saat beş buçuk olduğunda gün kararmaya başlamıştı. Restorandan dönerken ofisime uğradım. O sabah Megan Carver hakkında aldığım notlar da dahil, birkaç şey bırakacaktım. Eve döndüğümde saat yediyi henüz geçmişti ve ev tamamen karanlıktı. Alarmı kurmadığım için içeri girdiğimde sensörler usulca biplemeye başladı. Önce mutfağa, sonra salona, ardından da koridorun sonundaki yatak odasına girip etrafı dolandım. Eşyalarımı bıraktım, duş aldım ve yatağın kenarına oturup, Derryn’la çekildiğimiz fotoğraflara bakarak biraz zaman geçirdim.

Destenin en sonundaki fotoğrafta, San Diego’daki Imperial plajının gırişindeydik. 2004 seçimlerini takip etmek üzere Amerika’ya gönderildiğim zamandı. Kolumu beline dolayıp, onu kendime çekmişim, güneş gözlüklerim yüzümü kapatıyor, sörf yaptığım için saçlarım ıslak. Sörf kıyafetlerinin içinde tepeden tırnağa kaslı ve formda, geniş yapılı bir adam gibi görünüyordum. Yanımda Derryn olduğundan daha kısa kalmıştı. Kendisini makinenin görmediği bir şeyden korumamı ister gibi bana iyice dayanmıştı. Bu fotoğrafı seviyordum. Bana Derryn’ın ihtiyaç duyduğu adam olmanın nasıl bir his olduğunu hatırlatıyordu.

Resimleri, yeniden yatağın yanındaki komodinin çekmecesine bıraktım ve Derryn’ın hâlâ yerinde duran eşyalarına bakarak, giyindim. Bu evi bir aile kurmayı düşündüğümüz zaman almıştık; fakat daha tapunun üstündeki mürekkep kurumadan, Derryn’ın göğüs kanseri olduğunu öğrenmiştik. Ondan sonra her şey çok hızlı gelişmişti. Derryn bununla iki yıl savaştı fakat bizim birlikte geçirdiğimiz zaman daha kısaydı.