Birazoku

Louisa May Alcott’ın kendi gençlik deneyimlerinden yola çıkarak yazdığı Küçük Kadınlar; March ailesinin zorlu savaş şartlarıyla başa çıkma çabalarını, aile bağlarını ve en önemlisi kız kardeşliğin gücünü anlatıyor.Yazar olma hayalleri kuran Jo, zengin bir hayata özlem duyan Meg, romantik müzisyen Amy, nazik ve kırılgan Beth… Bu birbirinden çok farklı dört kardeşle; yoksulluğun, zorlukların, kederin ağırlığı altında ezilmeden kahkahanın, küçük mutlulukların, her şartta birbirine sımsıkı sarılmanın mümkün olduğuna dair incelikli bir hikâyenin izini süreceksiniz.

*

“Hediye olmadan Noel olmaz ki,” diye yakındı Jo halıda uzanırken. “Fakir olmak çok kötü!” diyerek iç geçirdi Meg. “Bence bazı kızların cicili bicili şeyleri olup da diğerlerinin hiçbir şeyi olmaması haksızlık,” diye ekledi Amy üzüntüyle. “Cicili bicili şeylerimiz olmasın, ne fark eder! Annemiz ve babamız var, siz varsınız. En azından buna şükretmeliyiz,” dedi Beth odanın bir köşesinden. Dört kız kardeş anneleriyle babalarını düşünüp kısa bir süre de olsa neşelendi ama Jo, “Babam burada değil ki!” deyince yine hüzünlendiler. “Savaşa gitti ve kimse savaşın ne zaman biteceğini bilmiyor!” diye devam etti Jo. Bir süre kimse konuşmadı. Sonra Meg konuyu değiştirmek için, “Annem bu Noel’de hediye istemedi çünkü herkes için zor bir kış olacak ve erkekler savaşırken bizim keyfî şeylere para harcamamız gerekiyor. Elimizden pek bir şey gelmese de hepimiz küçük fedakârlıklar yapmalıyız,” dedi ama bir yandan istediği güzel şeyleri düşünüyordu özlemle. “Keşke hiç derdimiz tasamız olmasa. En azından eğlenmeyi biliyoruz, Jo ‘hoppa’ olduğumuzu söylüyor hep.” “Jo hep argo kelimeler kullanıyor,” dedi Amy halıda yatan uzun boylu kardeşine ters ters bakarak. Jo ayağa kalkıp ellerini ceplerine soktu ve ıslık çalmaya başladı. “Yapma, Jo. Oğlan değilsin sen,” dedi Meg. “Sırf o yüzden yapıyorum ya.” Dört kardeşin en büyüğü olan Margaret ya da kısa adıyla Meg on altı yaşında, çok güzel, etine dolgun, beyaz tenli, kocaman gözlü bir kızdı, yumuşacık kahverengi saçları vardı. On beş yaşındaki Josephine, yani Jo çok uzun ve inceydi, uzun kolları bacaklarıyla ne yapacağını bilemiyormuş gibi görünürdü. En güzel özelliği uzun ve gür saçlarıydı ama saçlarını hep arkada topuz yapardı. Kocaman elleri ve ayaklarıyla, hızla kadınlığa adım atan ama bundan hiç hoşlanmıyormuş gibi görünen bir kızdı. Elizabeth, namıdiğer Beth pembe yanaklı, düz saçlı, ışıl ışıl gözlü, utangaç, on üç yaşında bir kızdı. Kısık sesle konuşur, huzur dolu ifadesi nadiren değişirdi. Kendi mutlu dünyasında yaşıyormuş gibi görünürdü. Amy en küçükleri olmasına rağmen kendini dünyanın merkezinde görmek gibi bir alışkanlığı vardı. Mavi gözleri, omuzlarına dökülen dalgalı sarı saçları, solgun teniyle hanım hanımcık bir küçük kadın gibiydi. Saat altıyı vurunca Beth ocağın önüne annesinin terliklerini yerleştirdi ısınsın diye. Meg kalkıp lambayı yaktı; Amy kanepeden kalktığı sırada Jo da terlikleri ateşe yaklaştırdı ki daha kolay ısınsınlar.

“Ne kadar eskimişler, anneme yeni bir terlik almamız gerek.” “Bence şöyle yapalım,” dedi Beth. “Hepimiz kendimize bir şey alacağımıza Noel’de ona bir hediye alalım.” “Ne alabiliriz?” dedi Jo. Herkes bir süre ciddi ciddi düşündü, sonra Meg, “Ben güzel bir çift eldiven alacağım,” dedi. “En iyisinden bir çift sağlam bot,” dedi Jo. “Birkaç mendil, kenarları oyalı,” dedi Beth. “Ben de bir şişe kolonya alacağım, hem çok tutmaz, böylece kendime de bir şeyler alabilirim,” diye ekledi Amy. “Annem kendimize bir şeyler alacağımızı sansın ki ona sürpriz yapabilelim. Yarın ikindi vakti alışverişe gidelim Meg. Noel gecesi oynayacağımız oyun için yapacak çok işimiz var üstelik,” dedi Jo. “Bu akşam prova yapalım. Amy, buraya gel, bayılma sahnesini tekrar edelim.” “Kızlar, sizi böyle mutlu görmek ne güzel,” dedi neşeli bir ses kapıdan. Dönünce sevecen ifadeli annelerini gördüler. “Bugün neler yaptınız canlarım? Ben yokken kimse geldi mi Beth? Nezlen geçti mi Meg? Jo, çok yorgun görünüyorsun. Gel de bana bir öpücük ver.” Bayan March ıslak kıyafetlerini çıkarıp sıcak terliklerini giydi, koltuğa oturup Amy’yi kucağına aldı. Kızlar onu rahat ettirmek için uğraşıyorlardı. Meg çayları getirdi; Jo odunları taşıdı, bu sırada dokunduğu her şeyi

….