Birazoku

Kim şu en iyi anne dediğimiz kişi?

Bebeğini hiç ağlatmayan mı?

Çocuğu yemek seçmeyen anne mi en mükemmel, sabaha kadar deliksiz uyuyan mı?

Buldum! Çocuğunu tam on sekiz aylıkken tuvalete alıştıran anne olmalı en mükemmeli!

Belki de hiç TV izlettirmeyendir en iyisi.

Sence kim bu en iyi anne? Kim biliyor musun? Okuyup görelim bakalım kimmiş…

Diyerek başlıyor kitabına Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal… Hepimizin Akademisyen Anne diye tanıdığı bir anne o. Çocuk sahibi olmak isteyenlere, annelere, anne olacaklara, aslında çocuk ve sevgiyle işi olan herkese sesleniyor kitabında.

Korkma! İyi Bir Annesin sizin de tüm endişelerinizi alıp götürecek… Anne olmakla ilgili her şey bu kitapta…

Elma Yayınevi bu ay sizlere yeni bir kitapla daha “merhaba” diyor.

Keyifli okumalar…

Sevgili anne! Sırtına elimi koyup eğilip gözlerinin içine bakmak istiyorum. Gözlerinin içine baka baka “yalnız değilsin, bak hepimiz aynı yollardan geçiyoruz, hepimiz benzer şeyleri hissediyoruz” demek istiyorum.

İşte bu kitap sırtındaki elim, gözlerinin içine bakan gözlerim.

Ve elim elinde, gözlerim gözlerinde, yürekten ta derinlerden bir yerden diyorum ki;

Akademisyen Anne

Akademisyen Anne 2013 yılında oğlu Demir Kangal ile birlikte doğdu. Küçücük bebeği kucağındayken çocuk gelişimci olmasına rağmen çok bocaladı. Her şeyi okuyarak, araştırarak yapmaya alışmış olan Akademisyen Anne, çocuk büyütmenin tam olarak kitaplardaki gibi yürümediğini fark etti. Annelikle ilgili karşılaştığı her soruda makaleleri okudu, kitapları okudu, internet sayfalarını, blogları okudu. Blogların hissettirdiği duygu yoğunluğunu sevdi ve kendisine bir blog açtı. 2014 yılında ise akademisyen anne isimli instagram hesabında (@akademisyenanne) bilgilerini deneyimleriyle harmanlayarak, anneler ve anne adaylarıyla paylaşımda bulunmaya başladı. Gelişimsel öneriler, oyunlar paylaştı. Paylaştıkça çoğaldı. Paylaşımları birçok farklı sayfada yankı buldu ve anne çocuk kategorisinde popüler sosyal medya kullanıcıları arasına girdi. 2017 yılında eşinin ve bir bilişim ajansının desteğiyle Akademisyen Anne mobil uygulamasını IOS ve Android kullanıcılarının kullanımına uygun olarak oluşturdu. Bu mobil uygulama ülkemizde, annelerin çocukları için oyun önerileri alabildiği ve kendi oyunlarını paylaşabildiği ilk mobil uygulama olma özelliğini taşıdı. Akademisyen Anne aynı ismi taşıyan instagram hesabı, mobil uygulaması, web sayfasında paylaşımlarına büyük bir aşkla devam etmektedir. Akademisyen Anne’nin gözünde onu takip eden her birey çok özel ve değerlidir…

Doç. Dr.
Saniye Bencik Kangal

Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal (Akademisyen Anne) 1980 yılında Ankara’da dünyaya geldi. Mutlu bir çocukluğun ve uzun bir eğitim maratonunun ardından, 2003 yılında Hacettepe Üniversitesi Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Bölümünden mezun oldu. Aynı yıl özel bir zihinsel engelliler rehabilitasyon merkezinde çocuk gelişimci, 2004 yılında ise özel bir anaokulunda eğitim koordinatörü olarak görev yaptı. Aynı yıl mezun olduğu okuluna dönerek, araştırma görevlisi olarak göreve başladı. Sağlık Bilimleri Enstitüsü Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Programından 2006 yılında yüksek lisans, aynı programdan 2010 yılında doktora derecelerini aldı. 2011 yılında öğretim görevlisi, 2014 yılında yardımcı doçent, 2017 yılında doçent unvanlarını aldı. Saniye Bencik Kangal, çocuk ve oyun, çocuk edebiyatı, üstün yetenekli çocuklar, okul öncesi eğitim alanlarında teorik ve pratik çalışmalar yürüterek, ilgili alanlarda ailelere ve eğitimcilere yönelik seminerler, hizmet içi eğitimler vermekte ve atölye çalışmaları düzenlemektedir. Halen Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Çocuk Gelişimi Bölümünde öğretim üyesi olarak görev yapmaktadır. Aynı zamanda Çocuk Gelişimi Bölümü bünyesinde normal gelişim gösteren ve üstün yetenekli çocuklar ve aileleri için gelişim takibi, danışmanlık ve eğitim hizmeti sunmaktadır. Mesleğini büyük bir aşkla ve tutkuyla yapan yazar, dünyanın en güzel mesleğine sahip olduğunu düşünmektedir. Çünkü bir çocuğa dokunabilmek, bir aileye ulaşabilmek dünyalara bedeldir…

İçindekiler

Önsöz ………………………………………………………………………….13
Başlarken……………………………………………………………………..15
Korkma! Kucakla……………………………………………………………23
Korkma! Güvenli Bağlanır……………………………………………….33
Korkma! Ağlar ………………………………………………………………41
Korkma! Kendine Zaman Ayır………………………………………….49
Korkma! Uyur………………………………………………………………..55
Korkma! Alışır ……………………………………………………………….65
Korkma! O Bir Kaşif……………………………………………………….71
Korkma! Paylaşır……………………………………………………………79
Korkma! Tanısın …………………………………………………………….85
Korkma! Bırakır……………………………………………………………..91
Korkma! Tuvalete Alışır…………………………………………………..99
Korkma! Oyna …………………………………………………………….111
Korkma! Teknolojiye Sınır Koy……………………………………….125
Korkma! Artık Okullu Oldu……………………………………………133
Korkma! Cevapla…………………………………………………………145
Korkma! Tekrar Oku……………………………………………………..161
Korkma! Sınır Koy………………………………………………………..173
Korkma! İletişim Engellerini Kaldır …………………………………183
Korkma! Özgüveni Gelişir …………………………………………….191
Sonsöz ……………………………………………………………………….199
Kaynaklar……………………………………………………………………203

Önsöz

Sevgili anne! Sırtına elimi koyup eğilip gözlerinin içine bakmak istiyorum. Gözlerinin içine baka baka “yalnız değilsin, bak hepimiz aynı yollardan geçiyoruz, hepimiz benzer şeyleri hissediyoruz” demek istiyorum. İşte bu kitap sırtındaki elim, gözlerinin içine bakan gözlerim. Ve elim elinde, gözlerim gözlerinde, yürekten ta derinlerden bir yerden diyorum ki; KORKMA! İYİ BİR ANNESİN

Başlarken

Kim şu en iyi anne dediğimiz kişi? Bebeğini hiç ağlatmayan mı? Yoksa bebeği bir göğsünü emerken diğer göğsünden foşur foşur süt taşan kişi mi? Ya da sabahtan akşama kadar oyun oynayan, en orijinal oyunları bulan mı? En iyi anne, en güzel yemekleri yapan, bir yumurtadan türlü türlü figürler yapıp süslü tabaklar hazırlayan kişi olmalı belki de. Çocuğu yemek seçmeyen anne mi en mükemmel, sabaha kadar deliksiz uyuyan mı? Buldum! Çocuğunu tam on sekiz aylıkken tuvalete alıştıran anne olmalı en mükemmeli! Belki de hiç TV izlettirmeyendir en iyisi. Sence kim bu en iyi anne? Kim biliyor musun? Okuyup görelim bakalım kimmiş…

Birçok mail aldım, görüşmeler yaptım. Hepsinde “ben kötü bir anne miyim” kaygısı vardı. Çünkü hiçbir şey hayallerimizdeki gibi olmuyordu. Sahi, ne hayal etmiştik biz? Mis kokulu bebeğimiz beşiğinde mışıl mışıl uyuyacaktı. Biz onun melek gibi uyuyuşunu izlerken huzuru bulacaktık. Uyanınca sorunsuz emecek, ek besinlere geçtiyse güzel güzel yemeğini yiyecekti. Yüzü gözü yoğurt olmasına rağmen etrafın kirlenmesi bizim hiç umurumuzda olmayacaktı. Onun bu şirin görüntüsünün fotoğrafını çekip sosyal medya hesaplarımızda “güzelliğimi yoğurda borçluyum” yazarak paylaşacaktık. Sonra onun sakin sakin oturup özene bezene aldığımız oyuncaklarla nasıl oynadığını izleyecektik. Yavrumuz oyun oynarken biz kitabımızı okuyacaktık. Arada bir kafamızı kaldırıp ona bakacak “ayy ne güzel oynuyor ne tatlı” diye düşünüp yüzümüzde tatlı bir tebessüm kitabımıza geri dönecektik. Yavrumuz için yağsız, tuzsuz, şekersiz ama leziz mi leziz yemekler yapmanın peşine düşecek, bu yemekleri ise bir gün kuş, bir gün tavşan, bir gün çiçek şeklinde tabaklar hazırlayarak sunacaktık. O da iştahla yiyecekti tabii.

Hıı bir de bu süslü tabakların resmini çekip sosyal medya hesaplarımızda paylaşacak, eşimizden dostumuzdan alkışları toplayacaktık. Tuvalet alışkanlığı kazanma sürecinde biz de kakalara el sallayacak, diğer kakalara selam gönderecektik. Onun için aldığımız güzel kıyafetleri, gönlümüzce giydirecek; parkta, bahçede, evde hatta leğenin, sepetin, berenin içinde fotoğraflarını çekecektik. Ee tatlı yavrumuza da leğenin içinden gülümsemek düşecekti. Hayaller böyleyken peki ne oldu da tepetaklak olduk birden? Yeni doğan bebek oyuncakla oynamıyor, laftan sözden anlamıyor, sürekli ağlıyor, aralıksız emmek istiyor ya da emmeyi reddediyordu. Süt bir türlü gelmiyor, gelse de acıyan meme uçlarıyla emzirmek çok zor oluyordu. Sahi, hani dünyanın en güzel duygusuydu emzirmek? Herkesin bir göğsünden emzirirken diğer göğsünden sütler fışkırırken senin niye sütün gelmiyordu? Ya da keyif vermiyordu. İyi anne değil miydin yoksa? Henüz 3 kg, 50 cm’lik minicik bir yavru olmasına rağmen tüm evi nasıl ele geçirdiğine hayret ettik. Sadece evi mi? Tüm zamanımızı, gecemizi gündüzümü, hayatımızı istila etti bu minicik beden! Yalnız değilsin, bebek sahibi olunan ilk aylar duvara çarpmak gibi bir şey! O duvara ben de çarptım! Hepimiz çarptık.

…