Birazoku

Kişiliğimizin temel ölçütlerinden biri olan kendine saygı, ruhsal dengemizi belirleyen en önemli kavramlardan biri. Kendimize saygımız yüksek olduğunda, hayatın içinde etkin olabiliyor ve yaşamın getirdiği zorluklara daha rahat göğüs gerebiliyoruz; düşük olduğunda ise yaşamımızı alt üst edebilecek sıkıntılarla ve rahatsızlıklarla karşılaşabiliyoruz. Peki kendine saygıdan ne anlamak gerekir? Kısaca “kendimiz hakkındaki yargımız” olarak tanımlayabileceğimiz bu kavram, gerçekte şu sorulara verdiğimiz cevapların toplamı gibi düşünülebilir: Kendimi nasıl görüyorum? Niteliklerim ve kusurlarım nelerdir? Hangi yeteneklere sahibim? Başarılarım, başarısızlıklarım, yeteneklerim ve sınırlarım nelerdir? Kendi gözümde, yakınlarımın gözünde, beni tanıyanların gözünde değerim nedir? Kendimi başkalarının sevgisini ve yakınlığını hak eden biri olarak mı görüyorum? Kendimle barışık mıyım? Aldığım kararlardan uzun vadede memnun muyum? İstediğim gibi bir yaşam mı sürüyorum?

Psikiyatri uzmanları Christophe André ile François Lelord Kendine Saygı’da aile içinde, iş yaşamında ve ikili ilişkilerde bu hassas kavramı tüm boyutlarıyla tartışıyor, örnek vakalarla ve bilimsel araştırma sonuçlarıyla konuyu somutlaştırarak okuru etkin biçimde eserin içine katmayı başarıyorlar.

İÇİNDEKİLER

TEŞEKKÜR………………………………………………………………………………………………………………………………..7
GİRİŞ …………………………………………………………………………………………………………………………………………9
BİRİNCİ KISIM
KENDİNİZE SAYGINIZ VAR MI?
KENDİ TEŞHİSİNİZİ KENDİNİZ KOYUN……………………………………….11
BİRİNCİ BÖLÜM
KENDİNE SAYGININ ÜÇ TEMEL DİREĞİ………………………………………………..13
İKİNCİ BÖLÜM
KENDİMİZE SAYGI DUYMA YA DA DUYMAMA.
KENDİNİZE SAYGINIZ YÜKSEK Mİ, DEĞİL Mİ? ……………………………….29
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
KENDİNİZE SAYGINIZ YÜKSEK DEĞİL Mİ?
UMUTSUZLUĞA KAPILMAYIN!……………………………………………………………………..57
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
İSTİKRARLI MI, İSTİKRARSIZ MI?
KENDİNİZE SAYGININ SAĞLAMLIĞINI TEST EDİN ………………………69
İKİNCİ KISIM
KENDİNE SAYGIYI ANLAMAK…………………………………………………………………83
BEŞİNCİ BÖLÜM
KENDİNE SAYGININ KAYNAĞI NEDİR?
BİR BEBEĞE NASIL DAVRANMAK GEREKİR?…………………………………….85
ALTINCI BÖLÜM
ETKİ ALTINDAKİ YETİŞKİNLER:
SEVGİ, ÇİFTLER, ÇALIŞMA VE KENDİNE SAYGI ………………………….123
YEDİNCİ BÖLÜM
KENDİNE SAYGI MI, KENDİNİN İMAJI MI?
GÖRÜNÜŞLERİN TUTSAĞI MISINIZ?…………………………………………………….163
SEKİZİNCİ BÖLÜM
KURAMLAR ……………………………………………………………………………………………………………….189
ÜÇÜNCÜ KISIM
KARŞI KOYMAK
KENDİNE SAYGI NASIL SÜRDÜRÜLÜR
VE ONARILIR? …………………………………………………………………………………………………………205
DOKUZUNCU BÖLÜM
KENDİNE SAYGI HASTALIKLARI………………………………………………………………207
ONUNCU BÖLÜM
KENDİMİZE SAYGIYLA KÜÇÜK UZLAŞMALAR.
KENDİMİZE SAYGIYI KISA VADEDE
NASIL KORUYABİLİRİZ?………………………………………………………………………………….235
ON BİRİNCİ BÖLÜM
KENDİMİ BEĞENİYORUM, DEMEK Kİ VARIM.
KENDİMİZE SAYGIMIZI NASIL GELİŞTİREBİLİRİZ? ……………………261
SONUÇ ……………………………………………………………………………………………………………………………….299
EK 1
55. sayfadaki 1. anketin sonuçları
“KENDİNİZE SAYGI DÜZEYİNİZ”…………………………………………………………………….303
EK 2
Sayfa 297’deki 2. anketin sonuçları
“NASIL DEĞİŞEBİLİRİZ?”……………………………………………………………………………………..305

GİRİŞ

Kendimle barışık değilim… Çocukluğumda, çoğu zaman başka biri olmayı hayal ederdim. Kendimi beğenmiyordum, sahip olduklarımla yetinemiyordum: Saçlarımın başka türlü olmasını istiyordum, başka ebeveynlere sahip olmak istiyordum, başka bir yerde yaşamak istiyordum. Her zaman başka çocukların benden daha iyi durumda olduklarını sanıyordum: Onlar daha güzel, daha yetenekli, daha popülerdi, öğretmenler onları daha çok seviyorlardı. Benden daha kötü durumda olanlar vardı, biliyordum bunu. Zaman zaman anneme açıldığımda –çok ender bir durumdu bu– bu anlamda şeyler söylerdi bana: Çocukların en mutsuzu sen değilsin, en yoksulu da sen değilsin. Ama bu tür sözler beni avutmazdı. Kaldı ki kendimi mutsuz hissettiğimde, ki çok sık başıma gelirdi bu, hiç inanamazdım bu sözlere: Böyle anlarda insan soyunun en zavallı bireyi gibi görürdüm kendimi.

Ergenlik döneminde yürekler acısı bir durumdaydım. Kesinlikle çirkin olduğuma, fiziksel açıdan şekilsiz biri olduğuma inanıyordum. Bir insanda olabilecek bütün kompleksler vardı bende. O zamandan bu yana işler biraz yoluna girmiş durumda. Ama bugün hâlâ bir erkek bana âşık olduğunda, bu işte bir yanlışlık olduğunu düşünürüm. Bu insan yanılıyor, benim mucizevi bir biçimde verdiğim yanlış bir imaja âşık, derim içimden; bu insan bana, gerçek ben’e kesinlikle âşık olamaz diye düşünürüm. Ve bu erkekten hoşlanırsam, müthiş bir korku kaplar içimi: Kazara bir ilişkimiz olursa, çok kısa sürede gerçek yüzümü görecek, benim bütün kusurlarımı fark edecek bu erkek, derim. Ve o zaman da kendimi gördüğüm gibi görmeyecek beni kesinlikle. Terk edecek beni. Ya ben… Kendi kendimi terk edemem. Kendimden nefret etmeme rağmen kendi kendimin tutsağıyım. Kendimle hüzünlü bir birlikteliğe mahkûmum ben. Üstüne üstlük beni avutabilecek bir işim de yok. Aslında mantıklı bu: Kendime hiçbir zaman inanmadığımdan, pek sevmediğim bir işi yaparak ve yeteneklerimi gösteremeden, ilgi alanlarımın dışında yaşamaya çalışıyorum. Kendimle barışık değilim…

Genç kadın yarım saattir anlatıyor. Deneyimsizliğime rağmen –psikiyatri tezimi daha yeni verdim– sözünü kesmemek ve onu avutmaya çalışmamak gerektiğini hissediyorum. Zaman zaman ağlıyor. Hemen özür diliyor, gözyaşlarını siliyor ve anlatmaya devam ediyor. Dinlerken, kendisine musallat olabilecek çeşitli depresyon belirtilerini düşünüyorum. Ama bir sonuca varamıyorum… Bu kadın “depresif” rahatsızlık bağlamında depresyon falan geçirmiyor. Peki daha mı önemsiz bir rahatsızlık onunkisi? Kesinlikle inanmıyorum buna. Bana göre hastalığı çok derinlerde yatıyor, hikâyesi çok daha karmaşık, kişiliğinin en derin yerlerinde bir yerlere çöreklenmiş. Hastamın derdinin ne olduğunu ancak çok sonraları öğrenebildim. Güzel ve akıllıydı; derler ya, bir insanı mutlu edebilecek her şeyi vardı. Sadece bir şeyi eksikti: birazcık kendine saygı.

…