Birazoku

Bu kitap, farkındalığımızda ne gibi bir değişiklik gerektiğini ve neden gerektiğini tanımlayarak insanoğlunun 21.yüzyıldaki durumuna odaklanır. Ancak bunu yapmadan önce insanlığın mevcut durumunun gerçeklerine bir göz atalım. Bu olguları bilmemiz problemlerimize sunulan çözümü anlamamıza yardımcı olması açısından önemlidir.

Aşağı yukarı son 100 yılda, bilimsel ve teknolojik ilerlemede çok büyük sıçrayış yaptık ve bakıyoruz ki hala birçok alanda yükselen olgulara karşı çaresiz ve şaşkınız. Birçoğumuz hayatımızdan memnun değiliz ve içimizde gittikçe artan güvensizlik, anlamsızlık, kızgınlık ve şiddet hissi bulunmakta. Bu hisler sık sık alternatif doyum araçları olarak hizmet eden sakinleştirici, uyuşturucu ve diğer maddeleri kullanmamıza sebep olur.

21. yüz yılın salgın hastalıkları endişe ve depresyondur. Dünya Sağlık Örgütü (WHO), her dört kişiden birinin yaşamı boyunca bir akıl hastalığından mustarip olacağını belirlemiştir.

Geçtiğimiz elli yıl içinde, depresyondan mustarip insan sayısında belirgin bir artış olmuştur. En son bulunan şey de depresyonun giderek daha genç yaşlarda ortaya çıkmasıdır. 2020 yılına gelindiğinde, akıl hastalıkları ve özellikle depresyonun ikinci en yaygın sağlık problemi sebebi olacağı beklenmektedir.

Depresyon, intiharın ilk sebeplerinden biridir. Her yıl, bir milyondan fazla kişi kendi hayatlarını alıyorlar ve 10 ile 20 milyon arasında kişi de teşebbüste bulunuyorlar. İntihar teşebbüsleri genel olarak ve özellikle gençler arasında, yukarıya doğru giden açık bir eğimdedir.

Gelişmiş batı ülkelerinde intiharlar, çocuklar ve gençler arasındaki ölümlerin en yaygın ikinci sebebini oluşturmaktadır. Sağlık alanında çalışanların çoğu intihar olgusunun toplumun genel sağlıksızlık durumunu yansıttığına inanmaktadır.

Geçtiğimiz yirmi otuz yılda, uyuşturucu kullanımı marjinal bir olgudan, dünyada belli başlı bir mesele haline gelmiştir ve bugün toplumun her seviyesi bundan etkilenmektedir. Bugün gençler arasında uyuşturucu kullanımı da buna benzer bir olgudur, çocuklar hayatlarında uyuşturucuyla ilkokul kadar erken tanışmaktalardır.

Amerika’da, hayatları boyunca en az bir kez uyuşturucu kullandıklarını itiraf eden insanların sayısı tüm nüfusun %42’sidir. Avrupa’da, kokain tüketimi rahatsız edici yüksek bir rekor olan 3.5 milyon kullanıcıya ulaşmıştır ki bu sayının içinde kıtanın batı kesiminden yüksek öğrenimli kişilerin sayısı artmaktadır.

Aile kurumu bile düşüştedir: Boşanma, ruh hastalıkları ve aile içi şiddet çok daha sık ortaya çıkıyor. İsrail’de her üç çiftten biri boşanıyor.  İsveç’te ve Rusya’da çiftlerin %65’inde boşanma görülüyor. Yoksulluk ve sosyoekonomik uçurumun büyümesi devam ediyor ve her üç çocuktan biri fakir bir ailede büyüyor.

Genç nesil değer ve ideoloji yoksunluğundan mustarip ve eğitim sistemi hem düşüşte hem de çaresiz. Şiddet ve gençliğe özgü suç işleme artmaktadır ve öğrencilerin %90’ı okul dahilinde düzenli olarak taciz ve şiddete tanık olduklarını bildirmişlerdir. Benzer bir oranda, öğretmenler de eğitim sistemi içindeki şiddet ve baş kaldırmanın üstesinden gelme yoluna sahip olmadıklarını itiraf ediyorlar.

Aslında, bu olguların yoğunlaşması bizim gözümüze pek de rahatsız edici görünmüyor çünkü onlara alıştık. Geçmişte, bunlara istisnai olarak bakılırdı fakat bugün artık standart oldular. Bu zor durumlarla başa çıkacak araçlara sahip olmadığımızdan, bize verdikleri acıyı azaltmak için onların varlığını kabul ediyoruz. Bu, içimizde gelişmiş olan doğal bir savunma mekanizmasıdır,  ancak işlerin şimdikinden farklı ve gerçekten de daha iyi olamayacağı anlamına gelmez.