Birazoku

Buraya kim gelse aynı şeyi söyler, diyor kadın tatlılıkla. Tek istediğim deniz kenarında yaşamak. Tek istediğim sörf yapmak. Tek istediğim düşüncelerimle baş başa kalmak. Tek istediğim doğanın tadını çıkarmak. Tek istediğim kitap yazmak. Tek istediğim balık tutmak. Tek istediğim bir kızı unutmak. Tek istediğim hayatımın aşkıyla karşılaşmak. Tek istediğim yalnız kalmak. Tek istediğim huzur bulmak. Tek istediğim her şeye en baştan başlamak.

Kış gelirken Brezilya’nın güneyindeki bir sahil kasabasına yerleşen isimsiz bir adam. Seneler önce aynı yerde ölen dedesinin ardındaki gizemi kurcaladıkça çehresi değişen kasabalılar. Kendi geçmişlerinden kaçtıkça özlerine yaklaşan insanlar.

2012’de Granta’nın En İyi Brezilyalı Genç Romancılar arasında gösterdiği Daniel Galera’nın gerçekçi bir üslupla kaleme aldığı Kana Bulanmış Sakal; insanlara, hayvanlara ve içgüdülere dair bir roman.

DANIEL GALERA, 1979’da Brezilya’nın São Paulo şehrinde doğdu, yaşamının büyük bölümünü Porto Alegre’de geçirdi. 1996-2001 arasında yazdığı metinler e-fanzinlerde ve çeşitli sitelerde yayımlandı. İlk kitaplarını 2001’de kurduğu Livros do Mal Yayınevi’nden çıkardı. Eserleri birçok dile çevrildi, sinema ve tiyatroya uyarlandı. 2012’de Granta tarafından En İyi Brezilyalı Genç Romancılar arasında gösterildi. Yazarlığın yanında edebî çevirmenlikle uğraşmakta, gazete ve dergilerde yazmaktadır.

Amcam öldüğünde on yedi yaşındaydım ve onu eski fotoğraflar dışında hiç görmemiştim. Bir türlü öğrenemedi- ğim bir sebepten dolayı babamlar görüşme hamlesinin ondan gelmesi gerektiğini düşünüyor ve bunu mazeret göstererek beni Santa Catarina’nın sahil kesimine götürmeyi reddediyorlardı. Amcamın nasıl biri olduğunu hep merak ettim ve yaşadığı Garopaba kasabasının çok yakınından birkaç kez geçsem de görüşmeyi hep sonraya erteledim. İlkgençlikte yaşamın kalanının sonsuza dek süreceğini, her şeye vakit bulacağımızı zannederiz. Amcamın öldüğü haberi babama geç gitti çünkü babam o sıralar taze bir gönül acısını dindirmek için São Paulo eyaletinin dağlık kesimindeki bir kulübeye çekilmişti. Amcam coşan akıntılar yüzünden kıyıda üç metrelik dalgaların patladığı bir günde Ferrugem Plajı’ndaki kayalıklardan denize düşen tatilci bir kadını kurtarmaya çalışırken boğularak ölmüştü. Kadın amcamın şamandırasına tutunarak dayanmış ve başka cankurtaranlar tarafından çabucak kurtarılmıştı. Amcamın cesedi asla bulunamadı. Garopaba’da sembolik bir cenaze töreni düzenlenince biz de gittik. Annem bana amcamın ilk oturduğu, şimdiye çoktan yıkılmış evini gösterdi. Denizin hemen dibinde, neredeyse kayaların üstüne dikilmiş iki katlı küçük bej apartmanı o zamanlar çekilen fotoğraflardan hatırlıyordum. Sahil kesimi henüz yüksek binalarla dolmamıştı, deniz tertemizdi. Halen inşaat yasağı olan tarihî kasabanın sakinleri o zamanlar geçimlerinin bir bölümünü balıkçılık yaparak sağlıyorlardı, şimdiyse hepsi turizme kaydı ve balıkçılık yapan kalmadı. Amcamın, bembeyaz cildi soluk dövmelerle kaplı karısıyla ve biri kız biri erkek, anneleri gibi mavi gözlü iki çocuğuyla tanıştık. Kuzenlerim yani. Cenazeye pek gelen yoktu. Annem anlamadığım bir sebeple aniden bir ağlama nöbeti geçirdi, sonra da gözlerini denize dikerek yarım saat kadar kendi kendine, belki de zihnindeki birisiyle konuştu. Bir şeyleri bekler gibi denize bakan başka birileri daha vardı ve bir an onların da amcamı düşündükleri gibi tuhaf bir duyguya kapıldım gerçi amcam her şeyden elini eteğini çekmiş, kimseyle samimiyet kurmayan, başka devirlere ait biri olarak tarif edilirdi hep. Aklıma insanların amcam hakkındaki düşüncelerini kaydetmek geldi ve bizimkiler kasabada yalnız başıma birkaç gün geçirmeme izin verdiler. Kimsenin amcamla yakın bir ilişkisi olmamasına rağmen herkesin onun hakkında söyleyecek bir şeyi vardı. On küsur sene önce küçük bir salon açıp jimnastik ve pilates dersleri vermeye başlamıştı. Çoğu kişi onu triatlon antrenörü olarak hatırlıyordu ve söylenenler doğruysa eyalet ve ulus düzeyinde şampiyonluk kazanan yarım düzine atleti bizzat çalıştırmıştı. Yazları senenin geri kalanında yaptığı işe ara vererek cankurtaranlık yapı- yordu. Onun gibisi yoktu. Sene boyunca gönüllülere eğitim verirdi. Hava kararınca, ozon tabakasından yoksun Gü- ney bölgesinin kavurucu güneşi altında insanların canını kurtararak güneş ve denizanası çarpanlara yardım ederek geçen on iki saatlik mesaisini bitirip çırpıntılı sulara, sağanak yağmurlara ve erkenden bastıran geceye aldırmadan açıklarda yüzdüğü görülürdü. Yalnız bir adam olmasına rağmen arada, kimsenin nereden çıktığını anlamadığı karı- sıyla evlenmiş ve Volta do Ambrósio denen bölgedeki tepelerden birinin yamacına küçücük bir ev inşa etmişti. Amcamı eskilerden beri tanıyan herkes onun topal bir köpeği olduğundan ve köpeğin yunus gibi yüzerek açıklara kadar amcama eşlik ettiğinden bahsediyordu. Gerçek addedebileceğimiz bilgiler bu kadarla sınırlıydı. Anlatılanların geri kalanı dedikodular, efsaneler ve çiçek dürbünündeki renkler gibi birbiriyle çakışan abartılı söylentilerden ibaretti. Anlatılanlara bakılırsa amcam suyun altında on dakika nefesini tutabilirmiş. Her yerde onu takip eden köpeği ölümsüzmüş. Tam on kasabalıya karşı çıplak elle giriştiği bir kavgadan galip çıkmış. Geceleri koydan koya yüzermiş ve farklı yerlerden denizden çıktığı görülürmüş. Birilerini öldürmüş ve insanlardan uzak durmasının sebebi buymuş. Kendisine gelen herkese yardım elini uzatırmış. Ezelden beri bu kıyılarda oturduğu ve oturacağı düşünülürmüş. Hatta onun gerçekten öldüğüne inanmadıklarını söyleyen birileri bile çıkmıştı.

BİRİNCİ KISIM

1

Karşısında patatesimsi, ışıl ışıl, bergamot kabuğu gibi pürüzlü bir burun görüyor. İnce kırışıklarla kaplı yanaklarla çenenin arasında adeta yersiz duran genç bir ağız, biraz pörsümüş bir cilt. Sakal tıraşı yerinde. Koca kulaklar, kendi ağırlığının etkisiyle sarkıp uzamış gibi görünen koskoca kulakmemeleri. Çapkın ve rahat gözlerin irisleri sulu kahverengi. Alında birbirine paralel ve eşit uzaklıkta üç derin çizgi. Sararmış dişler. En tepede koca bir dalga gibi kırılarak ense köküne kadar inen gür sarı saçlar. Adamın gözleri iki nefes arasında bu yüzün dört bir yanında geziniyor, bu kişiyi hayatında hiç görmediğine yemin edebilir ama babası olduğunu biliyor çünkü hem Viamão’daki arazinin üstünde bulunan bu evde artık ondan başka kimse yaşamıyor hem de koltukta oturan adamın sağında, senelerdir kendisine yoldaşlık eden maviye çalan gri tüylü dişi köpeği başı dik halde yerde yatmakta.

Suratının hali ne böyle?
Babası yalandan gülümseyip bu eskimiş dokundurmaya her zamanki cevabı veriyor.
Her zamankiyle aynı suratım.
Derken dikkatini babasının kıyafetlerine yöneltiyor, terzi elinden çıktığı belli koyu gri bir pantolon, uzun kolları dirseğe kadar sıvanmış mavi bir gömlek, koltuk altlarıyla yuvarlak göbeğinin değdiği yerler terden sırılsıklam, ayağındaki sandaletler silah zoruyla seçilmiş sanki, hava sıcak olmasa kösele ayakkabı giyecekmiş gibi bir hali var, yatar koltuğun yanındaki sehpanın üstündeyse bir şişe Fransız konyağı ve bir altıpatlar.

Geç otur şöyle, diyor babası, beyaz suni deri kaplı iki kişilik kanepeyi başıyla işaret ederek.
Şubat başındalar ve termometreler ne derse desin Porto Alegre ve çevresinde hissedilen sıcaklık kırk derecenin üstünde. Gelirken evin önünde nöbet bekleyen iki ipê ağacının yaprak yüklü dallarının taş kesmiş gibi kımıltısız olduğunu fark etmişti. Buraya son gelişinde mevsimlerden bahardı ve soğuk rüzgâr ağaçların morlu sarılı çiçeklerle dolu yapraklarını titretiyordu. Arabasından inmeden önce evin sol tarafına dikili asmanın yanından geçmiş ve sayısız küçük üzüm salkımlarını görmüştü. Üzümlerin aylarca süren kurak ve sıcak havaların ardından şekerle dolup taşacakları belliydi. Aradan geçen birkaç ayda mekân hiç değişmemişti, zaten şimdiye kadar değiştiği de görülmemişti, toprak yolun kıyısındaki çimen kaplı düz dikdörtgen arazi, kenarında ihmalden nasibini almış, asla kullanılmayan küçük futbol sahası, yola çıkan diğer köpe- ğin insanı usandıran havlamaları, evin açık kapısı.

Kamyonet nerde?
Sattım.
Sehpadaki altıpatlar ne iş?
Altıpatlar değil şarjörlü tabanca.
Sehpadaki tabanca ne iş?

Yoldan geçen bir motosikletin gürültüsüne Bagre’nin uslanmaz bir sigara tiryakisini andıran boğuk havlamaları eşlik ediyor. Babanın alnı kırışıyor. Bu arsız ve velveleci ite katlanamasa da vicdanı elvermediğinden kovamıyor. İnsan çocuğunu, kardeşini, babasını ve elbette bir kadını terk edebilir, bunların hepsini terk etmek için geçerli sebepler bulunabilir ama bir köpeğe belli bir süre baktıktan sonra terk etmeye kimsenin hakkı yoktur, demişti babası bir seferinde, o zamanlar henüz çocuktu ve bütün aile Ipanema’da, yarım düzine köpeğin gelip geçtiği bir evde yaşıyordu. Köpeklerin insanlarla yaşayabilmek için bastırdıkları kimi içgüdülerini tekrar ve tam anlamıyla geri kazanmaları imkânsızdır. Sadık bir köpek sakat bir hayvandan farksızdır. Bu bağı bizim bozmamız mümkün de- ğildir. Köpek bozabilir ama bu epey nadir görülür. İnsanın buna hakkı yoktur, demişti babası. Dolayısıyla Bagre’nin kuru öksürüğe benzeyen sesine katlanmaktan baş- ka çare yoktu. Babası ile Beta da şu anda aynen böyle yapıyor: Beta, koltuğun yanında yere uzanmış ihtiyar Avustralya çoban köpeğinin ismi, insanda hayranlık uyandı­ racak derecede akıllı ve uyanık, yabandomuzu gibi tıknaz bir dişi.

Hayat nasıl gidiyor, evlat?
Altıpatları sormuştum… Tabancayı yani.
Yorgun görünüyorsun.
Evet, biraz yorgunum. Ironman Şampiyonası için çalıştırdığım bir adam var. Doktor. Sağlam bir herif. Çok iyi yüzüyor, öteki dallarda da arayı kapatıyor. Bisikleti lastikleriyle birlikte yedi kilo çekiyor, şu on beş bin dolarlık aletlerden. Seneye yarışı tamamlayıp en fazla üç seneye dünya şampiyonası için sıralamaya girmek istiyor. Girecek de. Ama gıcığın teki, mecburen katlanıyorum. Bu aralar az uyudum ama doktor iyi para ödediği için değiyor. Havuzda ders vermeye devam ediyorum. Nihayet geçenlerde benim külüstürü tamir ettirdim. Sıfır gibi oldu. İki bin kafa harcadım. Geçen ay denize gittim, bir hafta Farol Plajı’nda Antônia ile kaldım. Hani şu kızıl saçlı kız. Doğru ya, tanışmanıza fırsat olmadı. Artık geç- ti, Farol’da kavga edip ayrıldık. Sanırım bu kadar, baba. Gerisi bildiğin gibi. Şu tabanca ne iş?

….