Birazoku

“YA ÖLECEK YA YANACAKTI, O YANMAYI TERCİH ETTİ…”

Bir tarafta geçmişe saplanan, geleceği mahvetmeye meyilli, sahip olduğu obsesif kompulsif bozuklukla mücadele etmeye çalışan bir kadın: Ceyla.

Diğer tarafta kendini çevresinden soyutlayan, yaşadığı kayıplarla kafasındaki karıncalar arasında sıkışmış, yalnız bir erkek: Egemen.Ve Egemen’in tercihlerine yön veren dedesi Mustafa Bey tarafından yazılmış kırmızı kaplı eski bir günlük…

Egemen’le Ceyla’nın yolu Beşiktaş-Kadıköy vapurunda kesişir ve karşılaştıkları tesadüfler onları suçlulukla masumiyet, doğru ile yanlış, aşk ve nefret, yaşam ve ölüm arasında bir muhasebe yapmaya sürükler…Onur Akhan KAFAMDAKİ KARINCALAR isimli eserinde insan hayatına yön veren karşıtlıkları, tuzaklarla örülü bir aşk hikâyesi üzerinden anlatıyor.

“Bir olayı, mefhumu muhalifiyle düşünmek gerek oğul!Gece olmadan gündüzün, kötü olmadan iyinin, darlık olmadan dirliğin, hastalık olmadan sıhhatin, ölüm olmadan yaşamın değeri yoktur…

Demem odur ki şu fani dünyada her şeyin bir zıddı vardır ve her şey zıddıyla değer bulur, zıddıyla anlaşılır.

Hayat insanın karşısına hep seçenekler sunar. Yanlışı seçtim diye üzülmeyeceksin. Doğruyu seçtim diye kibirlenmeyeceksin. Allah’ın işini biz bilemeyiz. O her zaman en doğrusunu bilir.

Gün gelir, o yanlış seni doğruya götüren bir kılavuza dönüşür. Gün gelir, o doğru seni öyle bir yakar ki dünya hayatında cehennem azabı çekersin.”

İÇİNDEKİLER

YAZAR HAKKINDA…………………………………………………………………..1
1
O an…………………………………………………………………………………………….12
2
Deniz gözlü kız ……………………………………………………………………………14
3
Karıncalar……………………………………………………………………………………17
4
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..24
5
Şiir gibi………………………………………………………………………………………..27
6
Vapurda Paul Auster okuyan gizemli kıza…………………………………….33
7
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..37
8
Kurtçuklar …………………………………………………………………………………..40
9
Huzur, mutluluk ve diğer konular………………………………………………..50
10
Ceyla’nın Dünyasına Giriş 101 …………………………………………………….52
11
Labirent, peynir ve fare………………………………………………………………..55
12
Ben kimim?…………………………………………………………………………………58
13
Biz kimiz, neredeyiz, nereye gidiyoruz?……………………………………….61
14
Vampir ya da kurt adam………………………………………………………………63
15
Düşler âlemi ve gerçek dünya ………………………………………………………64
16
Nasıl yaşıyorsak öyle mi uyuyoruz?……………………………………………..68
17
Sardunya Apartmanı……………………………………………………………………73
18
İstinye………………………………………………………………………………………….77
19
Yol çizgileri………………………………………………………………………………….89
20
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..97
21
Masallar gerçek olur mu? …………………………………………………………….103
22
Her masal mutlu sonla biter…………………………………………………………111
23
Sabah sürprizi ……………………………………………………………………………..118
24
Ada vapuru………………………………………………………………………………….123
25
Meyhane ……………………………………………………………………………………..137
26
Mehtap ………………………………………………………………………………………..152
27
Şüphe…………………………………………………………………………………………..159
28
İlk öpücük……………………………………………………………………………………163
29
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..169
30
Beni affet……………………………………………………………………………………..171
31
İyi oku, hatta mümkünse ezberle! ………………………………………………..175
32
Hoşça kal …………………………………………………………………………………….181
33
Girdap …………………………………………………………………………………………184
34
Zerrin………………………………………………………………………………………….189
35
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..209
36
Ortaköy……………………………………………………………………………………….213
37
Ateş……………………………………………………………………………………………..229
38
Vanilya, tarçın ve karabiber………………………………………………………….236
39
Keşke Benjamin Button olsaydık………………………………………………….244
40
Mete…………………………………………………………………………………………….252
41
Yargıç, cellat ve kurban………………………………………………………………..260
42
Baba…………………………………………………………………………………………….266
43
Ölüm meleği………………………………………………………………………………..272
44
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..276
45
Çengel …………………………………………………………………………………………279
46
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..282
47
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..286
48
Davetsiz hayalet…………………………………………………………………………..288
49
Karanlık ………………………………………………………………………………………294
50
Kırmızı kaplı defter……………………………………………………………………..307

“İnsan tamamen mutlu olmak için yaratılmamıştır.”
– Erasmus, Deliliğe Övgü

1

O an

Âşık olmuştu. Onu gördüğü ilk an anlamıştı bunu. İki saniye, sadece iki saniyelik bir bakışma, hayatının tüm akışını altüst etmişti. Önce kalbi yerinden fırlayacak gibi çarpmaya başladı. Nereden geldiğini bilemediği bir sıcaklık tüm bedenine yayıldı. Alnında beliren boncuk ter damlaları sıcaklığa dayanamayarak hemencecik buharlaşıyordu. Midesinden boğazına doğru hızla yol alan bir kütle, ses tellerinin üzerinde düğümlendi. Yutkunmaya çalıştı, başaramadı.

O bakışların altında ezilmiş, erimiş, adeta yok olmuştu. Zorbela açtı ağzını. Anlamsız bir iki kelimeden sonra saçmaladığını fark edip sustu. Konuşabilseydi, hissettiklerini kelimelere dökme kudretini kendinde bulabilseydi, kim bilir neler söyleyecekti… Ama yapamadı. Çok geçmeden kaynağını kestiremediği bir koku geldi burnuna. Huzur doldu içi. Kalp atışları yavaşladı, yanaklarındaki ateş, yerini hafif bir serinliğe bıraktı. İnsanı gerçek dünyadan düşler âlemine sürükleyen bir kokuydu bu. Parfüm değildi, insanoğlu böyle bir kokuyu asla tasarlayamazdı. Bütün dünya bir tarafa, o kokunun tek zerresini bile soluyarak günlerce uyuyabilirdi. Sanki ilahi bir güç tarafından büyülenmişti. Gördüğü, duyduğu, dokunduğu, kokusunu aldığı ve en önemlisi bütün bunları ifade edebildiği gerçeklikten başka bir boyuta geçmişti. Ne geçmiş ne gelecek, sadece o an vardı. Ayakları yerden kesilmişti bir kere, havalardaydı. Yere çakılacağını bile bile, kendini anın akışına kaptırmıştı.

2

Deniz gözlü kız 

İstanbul Boğazı’nın tam ortasında yaşanmıştı her şey. Mart ayının sonlarıydı. İstanbul, baharın kışla mücadelesine tanık oluyordu. Kış soğuğu mağlup olacağını bile bile, arkasına poyrazın da gücünü alarak bahar güneşine karşı direnmekteydi. Egemen Kadıköy’den Beşiktaş’a geçiyordu. Güneşe hasret çoğu yolcu gibi vapurun üst kısmına oturmuştu. Sert esen poyraza aldırmadan, Boğaz’ın taze yosun kokusunu içine çeke çeke, güzel havanın tadını çıkarıyordu. Bir an, yanında oturmakta olan yolcunun elindeki kitap dikkatini çekti. Kapakta “Paul Auster, Brooklyn Çılgınlıkları” yazıyordu. Sabahleyin aceleyle evden çıkarken yanına almayı unuttuğu romanın aynısıydı. “Hazır okumuyorken, Beşiktaş’a varana kadar kendisinden istesem mi?” diye geçirdi içinden. O kararsızlığın ortasında, devasa bir bulut kütlesi kara kedi gibi güneşle Boğaz’ın arasına girdi. Güvertede gerilim dolu bir sessizlik oluştu. Gündüz vakti akşamüstü karanlığı çökmüştü.

İşte, Egemen’in ayaklarını yerden kesen olay o an vuku buldu. Yanındaki yolcu yavaş hareketlerle güneş gözlüğünü çıkardı. Egemen, kitaba yoğunlaştırdığı bakışlarını kaçıracak yer ararken, göz göze geldiler. İki saniye boyunca tüm hayat durdu. Boğaz’ın sularını yara yara ilerleyen vapur, denizdeki dalgalar, güvertenin etrafında heyecanla uçuşan martılar, Boğaziçi Köprüsü’nde birbiri ardına karınca gibi ilerleyen arabalar, hatta poyraz bile… Her şey dondu! Ta ki güneş, kurşun renkli bulutun esaretinden kurtuluncaya kadar… Ortalık yeniden aydınlandığında bir şeyler söylemek zorunda hissetti kendini.

“Kitabınız…” dedi. “Çok güzel…” Aslında “güzel olan” kitap mı, yoksa tüm ihtişamıyla kendisine bakmakta olan lacivert gözler mi karar veremiyordu. Deniz gözlü kız gülümsedi. “Evet, şiir gibi” derken, bakışlarını Boğaz’ın dalgalı sularına kaçırdı. O an, Egemen’in dünyası kelimenin tam anlamıyla tersine döndü. O gözlere bir kez daha bakmak, yeniden hayaller âleminde kaybolmak isterdi. Ama çevirmişti başını deniz gözlü kız, bir daha da dönmemişti. İkinci darbe, vapur Beşiktaş İskelesi’ne yanaşırken gerçekleşti. Yön değiştiren rüzgâr deniz gözlü kızın saçlarıyla birlikte kokusunu da Egemen’in yüzüne savurdu. O burun daha önce böyle bir kokuyla tanışmamıştı. Gözlerini kapattı ve derin derin nefes aldı. Burnundan ciğerlerine dolan o ilahi zerrecikleri bütün hücrelerinde özümsedi. Bulutların üzerindeydi sanki, uçuyordu.

Bir süre sonra yalnızca yosun kokusu gelince, şaşkınlıkla gözlerini açtı. Bütün yolcular yerlerinden kalkmıştı. Vapur neredeyse boşalmak üzereydi. Hızlıca toparlanıp iskeleye çıktı. O yana baktı, bu yana koştu, deniz gözlü kızı göremedi. İlk anın sıcaklığı derin bir hüzne dönüşmüş, ayaklarının yerden kesilmesiyle yere çakılması bir olmuştu. Nefes nefeseydi. Sahildeki banklardan birine oturarak sakinleşmeye çalıştı. Sonra, gözlerini uzaklara dikip birkaç dakika önce yaşadığı heyecanı hafızasında yeniden canlandırdı.

Kalbi o güne kadar hiç böyle atmamış, kimsenin gözlerine bakarken böyle uçurumdan aşağı yuvarlanıyormuş hissine kapılmamıştı. “Bütün bunların bir anlamı olmalı” dedi. Yeniden umut doldu yüreği. İçinden gelen bir ses, deniz gözlü kızla yeniden karşılaşacağını söylüyordu. Coşkuyla kalktı yerinden. Beşiktaş İskelesi’nden Barbaros Meydanı’na doğru yürürken içi içine sığmıyor, mimiklerine hâkim olamıyordu. Caddeler, arabalar, insanlar, sesler, renkler, şehrin bütün karmaşası; kısacası her şey bir anda değişmişti. O derin bakışları, o melek yüzü, o ilahi kokuyu tekrar tekrar hayal ederek etrafına gülücükler saçıyordu. Acaba deniz gözlü kız da aynı duyguları hissetmiş miydi? O da Egemen gibi derinliklerde kaybolmuş muydu? Peki, neden bakışlarını kaçırmıştı? Neden bir daha dönmemişti? Yoksa her şey bir hayalden mi ibaretti? Bütün bu sorular bir hafta boyunca Egemen’in aklından çıkmayacaktı.

…