Birazoku

Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu’ndaki beşinci yılında Harry, hayatını cehenneme çeviren sihirli/sihirsiz pek çok şeyle başa çıkmak zorunda: Yaz tatilini yanlarında harcadığı aptal akrabaları; beklenmedik bir anda ve yerde karşısına çıkan Ruh Emici’ler; ergenlik çağının isyanları, heyecanları, korkuları; onun gösteriş düşkünü bir yalancı olduğunu düşünenler; okulun işleyişine burnunu sokmaya çalışan Sihir Bakanlığı; gelmiş geçmiş en berbat Karanlık Sanatlara Karşı Savunma öğretmeni; ağır dersler, zor sınavlar, acımasız cezalar; sürekli yinelenen bir kâbus ve acıyan yara izi; ona en yakın insanlardan birinin ölümü; beş yıl gecikmeyle öğrendiği bir gerçek…

Dizinin ilk dört kitabında gözlerimizin önünde adeta etten kemikten bir büyülü dünya kuran J. K. Rowling, yaratıcılığıyla yine başrolde: Satırlara ve satır aralarına serpiştirilmiş zekice ayrıntılar, olay örgüsünü daha da zenginleştiriyor ve büyülü dünyaya yeni renkler katıyor. Bu sürükleyici kitabı elinizden bırakamayıp kalınlığıyla ters orantılı hızda okuyacak ve tıpkı Harry gibi bir sonraki okul yılını iple çekerek Hogwarts’tan ayrılacaksınız.

BİRİNCİ BÖLÜM Dudley’nin Ruhu Ağzında Yazın o zamana kadarki en sıcak günü yavaş yavaş sona ererken, Privet Drive’m büyük, kutu kutu evlerinin üzerine uykulu bir sessizlik çökmüştü. Çoğunlukla pırıl pırıl parlayan arabalar şimdi yolda tozlanmış halde duruyordu, bir zamanlar zümrüt yeşili olan çimler ise kavruk ve sararmıştı – kuraklıktan dolayı su hortumlarının kullanımı yasaklanmıştı çünkü. Araba yıkama ve çim biçme gibi iki önemli günlük uğraştan yoksun kalan Privet Drive sakinleri, serin evlerinin gölgesine çekilmiş, bir türlü gelmek bilmeyen meltemi davet edercesine pencerelerini ardına kadar açık bırakmıştı. Dışarıdaki tek kişi, dört numaralı evin önünde, bir çiçek tarhında sırtüstü yatan yeniyet-me bir çocuktu. Sıska, siyah saçlı, gözlüklü bir oğlandı, kısa sürede çok boy atanların bir deri bir kemik, biraz sağlıksız görünüşüne sahipti. Kot pantolonu yırtık ve kirli, tişörtü bol ve solmuştu, spor ayakkabılarının tabanları da kalkmıştı. Harry Potter’ın bu hali, pasaklılığın yasalarca cezalandırılması gerektiğini düşünen komşuların gözünde onu hiç de sevimli kılmıyordu.

Ama bu akşam büyük bir ortanca öbeğinin arkasına saklandığı için, yoldan geçenlerin gözüne çarpmayacağı kesin gibiydi. Aslında Harry, ancak Ver-non Enişte ya da Petunia Teyze kafasını oturma odası penceresinden dışarı uzatıp tam aşağıdaki çiçek tarhına bakarsa fark edilebilirdi. Şöyle iyice ölçülüp biçildiğinde, Harry buraya saklanma fikrinin tebrike layık olduğunu düşünüyordu. Belki sıcak ve sert toprağın üzerine uzanmak çok da rahat değildi, ama hiç olmazsa oturma odasında oturup teyzesi ve eniştesiyle televizyon seyretmeye çalıştığı zaman olanlara katlanmıyordu: Kimse ters ters bakmıyor, sinirden dişlerini gıcırdatarak haberleri duymasını önlemiyor, ona çirkin sorular yöneltip durmuyordu. Sanki bu düşünce kanatlanıp açık pencereden içeri girmiş gibi, birden Harry’nin eniştesi Vernon Dursley’nin sesi duyuldu.

“Oğlan içeri girmeye çalışmaktan vazgeçti çok şükür. Nerde bu, peki?” “Bilmem,” dedi Petunia Teyze, kayıtsızca. “Evde değil.” Vernon Enişte homurdandı. “Haberleri izliyormuş…” dedi sert sert. “Aslında ne iş çeviriyor, merak ediyorum. Sanki normal bir çocuk haberlerde ne olduğunu merak edermiş gibi – Dudley’nin hiçbir şeyden haberi yok; Başbakan’ın kim olduğunu biliyorsa şaşarım! Hem, bizim haberlerimizde onun gibilerle ilgili ne olurmuş ki -” “Vernon, şrşştl” dedi Petunia Teyze. “Pencere açık!” 10 “Ah – evet – kusura bakma, canım.” Dursley’ler sustu. Harry yakınlardaki VVisteria VValk’ta oturan kedi düşkünü kaçık ihtiyar hanım Mrs Figg’in ağır ağır yürüyüşünü izlerken, Fruit ‘n’ Bran mısır gevreğinin cıngılını dinledi. Mrs Figg kaşlarını çatmış, kendi kendine söyleniyordu. Harry çiçeklerin arkasına saklandığına pek memnun oldu, çünkü Mrs Figg son zamanlarda sokakta ona her rastlayışında çaya davet etmeyi âdet edinmişti. O köşeyi dönüp gözden kaybolduktan sonra, Vernon Eniş-te’nin sesi bir kez daha pencereden dışarı süzüldü. “Dudd çaya mı gitti?” Petunia Teyze, muhabbetle, “Polkiss’lerde” dedi. “Bir sürü küçük arkadaşı var, öyle popüler ki…” Harry, “hıh” dememek için kendini zor tuttu.

Dursley’ler oğullan Dudley konusunda gerçekten şaşılacak kadar aptalca davranıyorlardı. Onun yaz tatili boyunca her akşam, çetesinin bir başka üyesiyle çay içtiği şeklindeki ger-zekçe yalanlarının hepsini yutmuşlardı. Oysa Harry, Dud-le/nin hiçbir yere çay içmeye gitmediğini çok iyi biliyordu; o ve çetesi akşamlarını oyun parkını kırıp dökmek, sokak köşelerinde sigara içmek, arabalarla çocuklara taş atmakla geçiriyordu. Little Whinging’deki akşam yürüyüşleri sırasında, Harry bunların hepsini kendi gözleriyle görmüştü.

Tatilin büyük kısmını sokaklarda avare avare dolaşıp, önüne çıkan çöp tenekelerinde gazete aramakla geçirmişti. Saat yedi haberlerinin başlayışını bildiren müziğin ilk notaları kulağına çalındığında, Harry’nin midesi altüst oldu. Belki bu akşam koca bir ayın ardından beklediği akşam olacaktı.

”ispanya’daki bagaj personeli grevi ikinci haftasına girerken, mahsur kalmış rekor sayıda tatilci havaalanlarını dolduruyor —” Vernon Enişte, haber spikerinin cümlesi bitince, “Onlara ömür boyu siesta gerek, ben olsam öyle yaparım,” diye hırladı ama, ne önemi vardı ki? Dışarıda çiçek tarhında, Harry’nin kasılmış midesi gevşedi sanki. Eğer bir şey olmuş olsaydı, elbette haberlerde ilk sırada yer alırdı; ölüm ve yıkım, mahsur kalmış tatilcilerden daha önemliydi. Nefesini ağır ağır bırakıp pırıl pırıl mavi gökyüzüne baktı. Bu yazın her günü böyle geçmişti: gerginlik, beklenti, geçici rahatlamalar ve sonra yeniden tırmanan gerginlik… ve daima, giderek aklından çıkarması daha da zor hale gelen bir soru: Neden henüz bir şey olmamıştı? Hep dinliyordu, ya Muggle’ların aslında ne olduğunu fark edemedikleri küçük bir ipucu çıkarsa diye – nedeni açıklanmamış bir kayboluş belki, ya da garip bir kaza… Ama bagaj personelinin grevini, Güneydoğu’daki kuraklığa ilişkin bir haber izledi (Vernon Enişte, “Umarım kapı komşumuz dinliyordur!” diye böğürdü. “Hani sabahın üçünde fıskiyesini açan!”), sonra Surrey’de tarlaya çakılmasına ramak kalan helikopterin haberi, onun ardından da meşhur bir kadın oyuncunun meşhur kocasından boşanmasına ilişkin haber (“Sanki onların pespaye ilişkileri umrumuzdaymış gibi,” diye burun kıvırdı Petunia Teyze; oysa saplantılıymış gibi, kemikli ellerine geçirebildiği her dergide bu haberi takip ediyordu). Spiker, “- ve son olarak da, muhabbet kuşu Hophop bu yaz serin kalabilmek için yeni bir yöntem keşfetti,” derken, Harry,artık alev alev yanan akşam göğüne dikili gözlerini yumdu.

“Barnsley’deki Beş Tüy’de yaşayan Hophop, su kayağı yapmayı öğrendi! Mary Dorkins olayı yerinde incelemeye gitti.” Harry gözlerini açtı. Eğer su kayağı yapan muhabbet kuşlarına gelmişlerse, dinlemeye değer bir şey kalmamış demekti. Dikkatle dönüp yüzüstü yattı, sonra da dizleriy-le dirseklerinin üstünde yükselip pencerenin altından sürünerek çıkmaya hazırlandı. Ancak beş santim kadar gitmişti ki, arka arkaya büyük bir hızla birkaç şey birden oldu. Gürültülü, etrafta yankılanan bir şak sesi, uykulu sessizliği silah sesi gibi yardı; bir kedi, park etmiş bir arabanın altından ok gibi fırlayıp gözden kayboldu;

Dursley’lerin oturma odasından bir çığlık, böğürerek edilmiş bir küfür ve kırılan porselen sesi geldi. Sanki beklediği sinyal buymuş gibi, Harry zıplayıp ayağa kalktı, kılıcını kınından çıkarırmış gibi kot pantolonunun belinden ince tahta bir asa çıkardı – ama daha tam doğrulamadan, başının tepesi Dursley’lerin açık penceresine çarptı. Çıkan küt sesi, Petunia Teyze’nin daha da büyük bir çığlık atmasına yol açtı. Harry’ye başı ortadan ikiye ayrılmış gibi geldi. Gözlerinden yaşlar akarak olduğu yerde sallandı, sesin kaynağını saptamak için dikkatini sokak üzerinde odaklamaya çalıştı, ama daha o sendeleyerek doğrulurken, açık pencereden iki koca mor el uzanıp boğazına yapıştı. “Kaldır  onu  ortadan!” diye hırladı Vernon Enişte, Harry’nin kulağına. “Hemen! Kimseler-görmeden!” “Çek – ellerini!” dedi Harry güçlükle soluyarak. Birkaç saniye boğuştular.

Harry sol eliyle eniştesinin sosis misali parmaklarını boğazından çekmeye çalışırken, sağ eliyle de, havaya kaldırdığı asasını sıkı sıkı tutuyordu. Başının tepesindeki acı tam da berbat bir zonklamaya dönüşürken, Vernon Enişte cıyakladı ve sanki elektrik çarpmış gibi Harry’yi serbest bıraktı. Anlaşılan yeğeninden yükselen görünmez bir güç, onu tutmasını imkânsız hale getirmişti. Harry soluk soluğa ortanca öbeğine doğru düştü, doğruldu ve etrafa baktı. Gürültülü şaklamayı çıkaran her neyse ondan eser yoktu, ama yakınlardaki birtakım pencerelerden çeşitli yüzler onları gözetliyordu. Harry asasını çabucak kot pantolonunun içine soktu ve masum bir ifade takınmaya çalıştı. Vernon Enişte, sokağın karşısında, tül perdelerinin ardından gözlerinden ateş saçarak bakan Bayan Yedi Numara’ya el sallayarak, “Nefis bir akşam!” diye haykırdı.

“Az önceki egzoz patlamasını duydunuz mu? Petunia’nın da, benim de yüreğimiz ağzımıza geldi!” Vernon Enişte, meraklı komşuların hepsi pencerelerinden çekilinceye kadar korkunç, manyakça bir şekilde sırıtmayı sürdürdü. Sonra o sırıtış yerini öfkeyle gerilmiş bir yüz ifadesine bıraktı ve eniştesi Harry’ye yanına gelmesini işaret etti. Harry birkaç adım yaklaştı, ama ellerin ona erişip boğabileceği mesafenin dışında durmaya özen gösterdi. Vernon Enişte hiddetle titreyen kurbağa sesi gibi bir sesle, “Ne halt etmeye yaptın bunu, çocuk?” diye sordu. Harry sakin sakin, “Neyi ne halt etmeye yaptım?” dedi.

Bu arada, o şaklamayı çıkaran kişiyi görme umuduyla, sokağın sağını solunu kollamayı da sürdürüyordu. “Start tabancası gibi bir ses çıkarmayı, hem de tam bizim -” Harry kararlı bir edayla, “O sesi ben çıkarmadım,” dedi. Petunia Teyze’nin ince, at gibi suratı da Vernon Eniş-te’nin geniş, mor suratının yanında belirmişti. Dahası onun rengi de mora dönmüştü. “Niye penceremizin altında sinsi sinsi duruyordun?” “Evet – evet, tam üstüne bastın, Petunia! Penceremizin altında ne yapıyordun, çocuk?” Harry kadere rıza göstermiş bir sesle, “Haberleri dinliyordum,” dedi. Teyzesiyle eniştesi birbirlerine öfkeli bakışlar attılar. “Haberleri dinlemek, ha! Yine mi?” “Eh, ne de olsa her gün değişiyor,” dedi Harry. “Bana kurnazlık taslama, çocuk! Asıl niyetin ne, bilmek istiyorum – hem bu haberleri dinleme martavalıyla kafamı ütülemekten de vazgeç! Çok iyi biliyorsun ki, senin gibiler -” “Aman, Vernon!” diye fısıldadı Petunia Teyze. Bunun üzerine Vernon Enişte sesini öyle alçalttı ki, Harry onu duymakta zorlanmaya başladı. “- senin gibiler asla bizim haberlerimize çıkmaz!” “Siz bu kadar bilirsiniz işte,” dedi Harry. Dursley’ler, faltaşı gibi açık gözlerle birkaç saniye ona baktılar, sonra Petunia Teyze, “Sen pis, küçük bir yalancısın,” dedi. “Peki ya bütün o ” o da sesini alçalttı, Harrydaha sonraki kelimeyi ancak onun dudaklarını okuyarak çıkarabildi, “baykuşlar ne yapıyor, sana haber getirmiyorlar madem?” Vernon Enişte, muzaffer bir fısıltıyla, “Aha!” dedi.

“Hadi bakalım, buna da cevap bul, çocuk! Bütün haberleri o mikrop yuvası kuşlardan aldığını bilmiyoruz sanki!” Harry bir an duraksadı. Bu sefer gerçeği söylemek ona sahiden de bir şeylere mal olacaktı, her ne kadar tey-zesiyle eniştesi bunu itiraf ederken kendini ne kadar kötü hissettiğini hayatta anlayamasalar bile. “Baykuşlar…” dedi duygusuz bir sesle, “bana haber getirmiyor.” “İnanmıyorum,” diye cevap verdi Petunia Teyze hemen. Vernon Enişte, üstüne basa basa, “Ben de,” dedi. Petunia Teyze, “Bir işler çevirdiğinin farkındayız,” dedi. “Aptal değiliz herhalde,” dedi Vernon Enişte. Bir anda tepesinin tası atan Harry, “Bak işte bu yeni haber,” dedi ve daha Dursley’ler onu çağıramadan olduğu yerde döndü, evin önündeki çimenliği geçti, alçak duvarın üstünden atladı ve sokaktan yukarı doğru yürümeye başladı. Artık başı dertteydi, bunu biliyordu. Daha sonra tey-zesiyle eniştesinin karşısına çıkıp bu kabalığının bedelini ödeyecekti. Ama şu anda pek de aldırmıyordu, kafasında çok daha acil konular vardı.

…