Birazoku

Ailesi profesyonel hırsız olan Clea Rice ile günleri başını küçük dertlere sokmakla geçen Jordan Tavistock, tanıştıkları andan itibaren birbirlerinin çekimine kapılmışlardı. Fakat ikili yakınlaştıkça içine düştükleri tehlike de büyüyecekti. Hayatta kalabilmek için ehil katilleri atlatmak, sanat tarihinin gizemlerini çözmek ve Akdeniz’de batan bir geminin hazinesini bulmak zorundaydılar. Tabii karşılıklı tutkuları, güvensizliklerine galip gelebilirse…

Tess Gerritsen, casusluk örgütlerini ve beklenmedik anlarda ortaya çıkan “koruyucu melekleri” davet ettiği Gölgesizlerin Tutkulu Dansı’nda romantik bir öyküyü çağdaş bir yorumla sunuyor.

Giriş

Cosima’nın sallanan güvertesinde duran Simon Trott, gecenin kadife karanlığında parlayan alevleri gördü. Yangın açıklardaydı ve gittikçe hararetleniyordu; şiddetli patlamalar uzaktaki dalgaları cehennem alevi gibi sarıyordu. “Bu o” dedi Cosima’nın kaptanı Trott’a, ikisi de geminin ön tarafından ileriye bakıyordu. “Max Havelaar. Patlamalara bakılırsa birazdan batacak gibi görünüyor.” Dönüp dümenciye “Tam yol ileri!” diye bağırdı.

Trott, “Muhtemelen çok fazla kurtulan olmayacak” dedi. “İmdat çağrısı yapıyorlar. Demek ki hayatta kalan biri var.” “Ya da vardı.” Batmakta olan gemiye yaklaştıklarında alevler aniden fıskiye gibi yükselmeye, okyanusta ateşten göletler oluşturan kıvılcımlar saçmaya başladı. Kaptanın sesi Cosima’nın motor gürültüsünü bastırdı: “Yavaşla! Suda yakıt var!” “Yavaşlıyoruz” dedi dümenci. “Ağır ağır ilerleyin. Kurtulan var mı diye bakın.” Trott ön taraftaki küpeşteye yürüyüp suyun içindeki cehenneme baktı. Max Havelaar geriye kaymaya başlamış, kıç tarafı neredeyse sular altında kalmıştı ve baş kısmı aysız gökyüzüne doğru yükselmeye devam ediyordu. Birkaç dakika sonra sonsuza dek dalgaların içine gömülmüş olacaktı. Su derindi, enkaz kurtarma mümkün olmayacaktı. İspanyol kıyılarının iki mil açığındaki bu yerde, Havelaar ebedi uykusuna batıyordu. O anda yeni bir patlamayla püsküren köz yağmuru altın renkteki dalgaların üzerine serpildi. Ortalığın gün gibi aydınlandığı o birkaç saniye içinde Trott, karanlığın ortasında belli belirsiz bir hareketlenme fark etti.

Havelaar’ın iki yüz metre ilerisinde, ateş çemberinin oldukça uzağında uzun ve ne olduğu tam olarak belli olmayan bir karartının suyun yüzeyine çıkıp inmekte olduğunu gördü. “Buraya! Buradayız!” “Bir filika” dedi kaptan, projektörü seslerin geldiği yöne doğru tutarak. “Şurada, saat iki yönünde!” Dümenci, “Gördüm” diyerek hemen görüş açısını ayarladı. Hızı artırarak geminin burnunu yanan yakıt kalıntılarına doğru çevirdi. Kurtulanlar yaklaştıkça Trott onların neşeli bağırışlarını ve anlaşılması güç İtalyanca konuşmalarını duymaya başladı. “Filikada kaç kişi var?” diye düşündü, karanlığın içinden görmeye çalışarak.

Beş. Belki altı. Artık neredeyse sayabiliyordu; projektörün ışığında kollarını ve kafalarını sallıyorlardı. Hayatta kaldıkları için çok mutluydular. Kurtarma ekibi onları görmüştü. “Havelaar’ın mürettebatının çoğu burada gibi görünüyor” dedi kaptan. “Yardıma ihtiyacımız olacak.” Kaptan döndü ve bağırarak emretti. Saniyeler içinde Cosima’nın mürettebatı güverteye toplanmıştı. Geminin burnu suyu yararak ilerlerken adamlar, az ilerideki filikaya odaklanmış halde güverte korkuluklarının yanında sessizce beklemeye başladı.Trott, projektör ışığında kurtulanların kaç kişi olduğunu artık görebiliyordu. Altı kişiydiler. Max Havelaar’ın Napoli’den sekiz kişilik mürettebatla yola çıktığını biliyordu. İkisi hâlâ suda mıydı? Dönüp kıyının uzakta görünen siluetine doğru baktı. Şansı ve dayanacak gücü olan biri için yüzme mesafesiydi. Filika akıntıya kapılarak sancak tarafına doğru sürüklenmişti.

Trott, “Burası Cosima! Kendinizi tanıtın!” diye bağırdı.
“Max Havelaar!” diye seslendi filikadaki adamlardan biri.
“Tüm mürettebatınız bu kadar mı?”
“İkisi öldü!”
“Emin misiniz?”
“Motor patladı! Adamlardan biri aşağıda sıkıştı.”
“Peki ya sekizinci?”
“Suya düştü. Yüzme bilmiyordu!”
Trott, sekizinci kişi de ölmüş olmalı diye düşündü. Cosima’nın mürettebatına baktı. Orada dikilmiş, verilecek emirleri bekliyorlardı.
Filika neredeyse geminin yanına sürüklenmişti.
Trott, “Biraz daha yaklaşın” diye seslendi. “Size halat atacağız.”
Filikadakilerden biri halatı yakalamak için uzandı.
Trott dönüp adamlarına işaret verdi.

İlk kurşun yağmuru, kurbanını tam kollarını uzatmış, kurtarıcısını tutmaya çalışırken yakaladı. Çığlık atmaya bile fırsatı olmamıştı. Cosima’dan kurşunlar yağarken saldırıya savunmasız yakalanan adamlar teker teker düştü. Amansız makineli tüfek ateşinin sesi, bağrışmaları ve suya düşen bir bedenin çıkardığı sesi bastırdı. Her şey bitip ateş kesildiğinde filikanın içinde birbirinin üzerine yığılmış cesetler kalmıştı. Sessizliği bozan tek şey, Cosima’nın gövdesine vuran suyun çıkardığı sesti. Nihai bir patlama havaya son kıvılcımları püskürttü. Max Havelaar’ın burnu, daha doğrusu gemiden artakalanlar, birden gökyüzüne doğru dikildi. Ardından yavaşça denizin derinliklerine doğru battı.

Gövdesi kurşunlardan delik deşik olmuş filikanın yarısı sular altında kalmıştı bile. Cosima’nın mürettebatından biri yan tarafa doğru ipe bağlı olmayan bir çapa fırlatınca filika alabora oldu, içindeki cesetler denize döküldü. Trott, “Burada işimiz bitti, kaptan” dedi. Sakin bir şekilde dümenciye döndü. “Geri dönsek iyi olacak.” Aniden duraksadı, bakışları suyun üzerinde, yaklaşık on metre uzaktaki bir hareketliliğe takıldı. O su sıçraması da neyin nesiydi? Denizin yüzeyini hareketlendiren dalgalarda hâlâ alevlerin yansımasını görebiliyordu. İşte yine görünmüştü. Dalgaların üzerinde parlayıp tekrar suyun içine dalan gümüşi bir şey vardı.
“Tam oraya!” diye bağırdı Trott. “Ateş edin!”
Adamlar şaşkınlıkla baktı.
“Ne gördün?” diye sordu kaptan.
“Dört istikametinde. Bir şey yüzeye çıktı.”
“Ben bir şey görmüyorum.”
“Yine de ateş edin.”
Tetikçilerden biri isteksizce mandalı indirdi. Ölümcül
kurşun yağmuru suyun yüzeyinde bir çizgi çizdi.
Bir süre izlediler. Hiçbir şey görmediler. Küçük küçük
dalgalanan su tekrar duruldu.
Trott, “Bir şey gördüğüme eminim” dedi.
Kaptan omuz silkti. “Her ne gördüysen artık yok.” Dümenciye seslendi: “Limana dönüyoruz!”
Cosima yön değiştirip halkalar halinde yayılan dalgaları
ardında bırakarak geri döndü;

Trott geminin arka tarafına geçti; bakışları hâlâ suyun üzerindeki şüphe uyandıran noktaya odaklanmıştı. Motorun gürültüsü arasında geri dönerken yüzeye çıkan bir başka gümüşi kabarcık daha fark etti. Sadece bir anlığına görebilmişti. Fakat göz açıp kapayıncaya kadar kaybolmuştu. Balıktır diye düşündü. Gönlü rahat, geri döndü. Tabii ya, öyleydi. Balık olmalıydı.

1

“Küçük bir soygun. Tek istediğim bu.” Veronica Cairncross safir mavisi gözlerinde parlayan gözyaşlarıyla ona baktı. Göz alıcı omuzlarını açıkta bırakan ipek bir elbise giymişti, eteği Kraliçe Anne tarzı ikili koltuktan parlak dalgalarla dökülüyordu. Sıra sıra incilerle örülmüş kızıl kahverengi saçları başının üzerinde özenle aristokrat tarzda toplanmıştı. Otuz üç yaşındaydı ama onunla tanıştığı yirmi iki yaşındaki halinden çok daha çekici, çok daha şıktı. Yıllar geçtikçe unvanının yanı sıra kazandığı kusursuz tarz, duruş ve zeki hazırcevaplık namı sayesinde Londra’nın en ışıltılı partilerinin en çok aranan davetlilerinden biri haline gelmişti. Fakat bir özelliği değişmemişti ve asla da değişmeyecekti.

Veronica Cairncross hâlâ aptalın tekiydi. Kendini içine soktuğu bu vahim durum başka nasıl açıklanabilirdi ki? Jordan bıkkınlıkla “İmdadına yine eski ve sadık dostu Jordan Tavistock koşacak” diye düşündü. Evet, Veronica’nın bu vaziyetten kurtarılmaya ihtiyacı vardı. Ona yardım etmek istemiyor da değildi. Ama bu seferki isteği o kadar garip, o kadar korkunç olasılıklara açıktı ki, içinden gelen ilk şey reddetmek olmuştu. Öyle de yaptı. “Söz konusu bile değil, Veronica” dedi Jordan. “Bunu yapmayacağım.”

Veronica, “Benim için, Jordie!” diye yalvardı. “Yapmazsan
neler olabileceğini bir düşün. Eğer o mektupları Oliver’a gösterirse…”
“Zavallı Ollie öfkeden çılgına döner. Birkaç gün kavga
edersiniz ve sonra seni affeder. Olacağı bu.”
“Peki ya beni affetmezse? Ya… Ya benden…” Yutkunarak bakışlarını aşağıya çevirdi. “Boşanmak isterse?” diye fısıldadı.
“Gerçekten, Veronica” diyerek iç çekti Jordan. “Bunları
ilişki yaşamadan önce düşünmen gerekirdi.”
Başını eğip ıstırap içinde ipek elbisesinin kıvrımlarına baktı. “Düşünmedim. Mesele de bu zaten.”
“Düşünmediğin belli.”
“Guy’ın bu kadar zor biri olacağı aklımın ucundan geçmemişti. Sanırsın ki onun kalbini kırdım! Birbirimize âşık falan da değildik. Şimdi tam bir pislik gibi davranıyor. Her şeyi anlatmakla tehdit ediyor! Hangi beyefendi kendini bu kadar alçaltabilir ki?”
“Hiç kimse.”
“Yazdığım mektuplar olmasa her şeyi inkâr edebilirdim.
O zaman onun sözüne karşı benim sözüm olurdu. Eminim,
Ollie de bana inanırdı.”
“Mektuplarda tam olarak ne yazdın?”
Veronica üzüntüyle başını eğdi. “Yazmamam gereken şeyler.”
“İlanıaşk mı? Güzel sözler mi?” Veronica sızlandı.
“Daha da kötüsü.”
“Daha açık şeyler mi demek istiyorsun?”
“Çok daha açık şeyler.”

Jordan onun eğik başına, incilerine ve lambanın ışığında parlayan kızıl kahve saçlarına bakarak “Bir zamanlar bu kadına vurulmuş olduğuma inanmak çok zor” diye düşündü. Fakat bu yıllar öncesinde kalmıştı, o zamanlar yirmi iki yaşındaki bir salaktı; büyüdükçe bundan kurtulmuş olduğunu umuyordu. Veronica Dooley, onun sosyal çevresine Cambridge Üniversitesi’nden eski bir arkadaşının kolunda girmişti.

Arkadaşı aradan çekilince Jordan kızın dikkatini çekmiş ve baş döndürücü o birkaç hafta boyunca ona âşık olduğunu sanmıştı. Sonunda sağduyusu galip gelmişti. Arkadaşça ayrılmışlar ve yıllar boyu arkadaş kalmayı başarmışlardı. Veronica, Oliver Cairncross ile evlenmişti; Sör Oliver gelinden yaklaşık yirmi yaş büyüktü, aralarında yaşanan erkek tarafından gelen parayla kadın tarafından gelen güzelliğin klasik bir eşleşmesiydi. Jordan, hallerinden memnun bir çift olduklarını düşünüyordu.

Nasıl da yanılmıştı. “Sana tavsiyem, suçunu kabul etmen” dedi Jordan. “Ollie’ye yaşadığın ilişkiyi anlat. Büyük ihtimalle seni affedecektir.” “Affetse bile ortada mektuplar var. Guy o kadar kızgın ki mektupları yanlış kişilere gönderebilir. Fleet Sokağı’ndakilerin eline geçecek olurlarsa Ollie herkesin önünde küçük düşer.” “Sence Guy bu kadar alçakça bir şey yapar mı?” “Bundan hiç şüphem yok. İşe yarayacağını bilsem ona para bile teklif ederdim. Ama zaten Monte Carlo’da onca para kaybettikten sonra Ollie harcamalarımı denetlemeye başladı. Senden de borç alamam. Yani, insanın arkadaşından asla istemeyeceği şeyler vardır.” “Hırsızlık da bence bu kategoride yer alıyor” dedi Jordan, umursamaz bir tavırla.

“Hırsızlık değil ama bu! O mektupları ben yazdım. Yani onlar benim mektuplarım. Sadece bana ait olan şeyi geri alıyorum.” İki mavi elmas gibi parlayan gözleriyle ona bakarak aniden öne eğildi. “Zor bir şey değil, Jordie. Mektupları hangiçekmecede tuttuğunu iyi biliyorum. Kız kardeşinin nişan töreni cumartesi akşamı. Eğer onu oraya davet edersen…” “Beryl, Guy Delancey’den nefret ediyor.” “Sen yine de davet et! O burada, Chetwynd’da şampanyasını içerken…” “Ben de gidip onun evini mi soyayım?” Jordan başını salladı. “Ya yakalanırsam?” “Guy’ın uşağı cumartesi akşamları izinli. Ev boş olacak. Yakalanırsan bile şaka yaptığını söylersin. Yanında…

Şişme bebek veya ona benzer bir şeyler getir, her ihtimale karşı. Onlara bebeği uyutmaya çalıştığını söylersin. Sana inanırlar. Soyadı Tavistock olan birinin sözünden kim şüphe eder ki?” Jordon kaşlarını çattı. “Bu yüzden mi bunu benden istiyorsun? Tavistock ailesinden olduğum için mi?” “Hayır. Senden istiyorum çünkü sen tanıdığım en akıllı adamsın. Çünkü bugüne kadar asla ve asla sırlarımı açık etmedim.” Çenesini kaldırıp Jordan’a baktı. Mutlak bir güven duygusuyla bakıyordu. “Çünkü bu dünyada güvenebileceğim tek kişi sensin.” Lanet olsun. Bunu da söylemek zorunda kalmıştı işte. “Bunu benim için yapacak mısın, Jordie?” diye sordu usulca, hatta acıklı bir şekilde. “Lütfen yapacağım de.” Jordan bıkkınlıkla başını ovuşturdu. “Düşüneceğim” dedi. Ardından koltuğa oturdu ve boynunu eğerek karşı duvara, Tavistock atalarının tablolarına baktı. “Her biri saygın birer beyefendi” diye düşündü. “Hırsız değil.” Henüz değil.

Saat 23.05’te hizmetçilerin bölümündeki ışıklar sönmüştü. İhtiyar Whitmore işini her zamanki gibi tam vaktinde bitirmişti. 21.00’de evi gezerek kapı ve pencerelerin kilitlerini kontrol etti. 21.30’da alt katı toparlayıp bir süre mutfakta oyalandı, kendine bir çaydanlık çay demledi. Saat 22.00 olunca üst kattaki kendi özel televizyonunun mavi aydınlığına çekildi. 23.05’te ışığını kapattı. Whitmore geçen hafta boyunca her akşam aynı şeyi yapmıştı ve Guy Delancey’nin evini geçen cumartesiden beri izleyen Clea Rice, adamın rutininin ömür boyu bu olacağını varsaymıştı. Ne de olsa erkek uşaklar, ev sahiplerinin hayatlarını düzene koymak için uğraşır dururdu. Dolayısıyla kendi hayatlarının da düzenli olmasına şaşmamak gerekirdi. Geriye kalan tek soru, ne kadar sürede uykuya dalacağıydı.

Kendini porsuk ağacı çalılarının ardında sağlama alan Clea ayağa kalktı ve ağırlığını bir ayağından diğerine vererek sallanmaya başladı. Bacaklarındaki kan dolaşımını hızlandırmaya çalışıyordu. Islak çimen yüzünden binici pantolonu kalçasına yapışmıştı. Serin bir akşam olmamasına rağmen ürperdi. Sadece üzerindekiler ıslandığı için değil, aynı zamanda heyecan da hissettiğinden, ne olacağını merak ettiğinden. Korku da vardı tabii.

Gerçi çok da korkmuyordu; ne de olsa yeteneklerine güveniyor ve yakalanmayacağını biliyordu. Yine de her zaman bir risk vardır. Adrenalin salgılamaya devam etmek için ayaklarını hareket ettirmeye başladı. Uşağa uykuya dalması için yirmi dakika daha verecekti; daha fazla bekleyemezdi. Geçen her dakika fırsat azalıyordu. Guy Delancey partiden eve erken dönebilirdi; o bu kapıdan girdiği zaman Clea çok uzaklaşmış olmak istiyordu. Uşak artık uyumuş olmalıydı.

Clea, çalıdan çitin üzerinden atlayıp hızla koşmaya başladı. Fundalığın arkasına varana dek durmadı. Oraya geldiğinde nefes almak ve durumu tekrar değerlendirmek için durakladı. Evden gürültü veya bağırış gelmiyor, karanlığın içinde hiçbir hareketlilik görünmüyordu. Şansına, Guy Delancey köpeklerden nefret ederdi. Yoksa deliye dönmüş bir av köpeğinin peşine takılması istenecek şey değildi. Evin arka tarafına yürüyüp taş terası geçerek balkon kapılarına ulaştı. Beklediği üzere kilitliydi. Yine tam da tahmin ettiği gibi kapıları açması çok kolay oldu.

Cep fenerinin yaydığı ışıkta çabucak bakınca eski ve tırtıklı kilidi gördü. Biraz paslıydı ve muhtemelen evin kendisi kadar eskiydi. Ev güvenliği konusunda İngilizler bir ışık yılı gerideydi. Bel çantasından, beş maymuncuktan oluşan anahtar setini çıkardı ve teker teker denemeye başladı. İlk üçü uymadı ama dördüncüyü sokup yavaşça döndürünce kilidin dilinin yuvasının içine doğru kaydığını hissetti.

…