Birazoku

Sizce “kusursuz” bir yaşam mümkün olabilir mi?

Kimi seveceğinize, nerede çalışacağınıza, hatta ne zaman öleceğinize başkalarının karar verdiği bir dünya düşünün.

Bu dünyada uzun bir hayata, harika bir işe, ideal bir eşe sahip olmak için neredeyse hiçbir bedel ödemeniz gerekmiyor çünkü tüm seçimleri sizin adınıza görevliler yapıyor. Üstelik hepsi “kusursuz” seçimler.

Tüm hastalıkların tedavi edildiği, insanların uçan trenlerle seyahat ettiği, eşleşme yoluyla “eşsiz” evliliklerin, ailelerin ve nesillerin yetiştiği böylesi mükemmel bir dünyada, Toplum’un tüm üstün güçlerine ve kontrolüne rağmen mevcut sistem çatırdamak üzere…

Cassia’nın yapay bir cam fanus içerisinde yaşadıklarını idrak etmesi uzun sürmüyor. Toplum’un ona sunduğu mükemmel dünyanın tüm nimetlerine sırt çevirmeye hazır. Kalbinde hissettiği aşkın gücü ve özgürlük için göstereceği cesaret onu yeterince güçlü kılmaya yetiyor. Ama Toplum’a başkaldırabilmek ne yazık ki mümkün değil. En azından şimdilik…

Çevrildiği her dilde çok satanlar listesine girmeyi başaran Eşleşme, hayalin gerçekle, geçmişin gelecekle iç içe geçtiği fantastik bir dünyada yaşanan etkileyici bir aşk ve uyanış öyküsü anlatıyor.

Birinci Bölüm

Uçmanın bir yolunu bulduğuma göre, hangi tarafından girmeliyim geceye? Kanatlarım beyaz ya da tüylü değil; yeşil renkte ve ipekten. Rüzgârda uçuşuyor, hareket ettiğimde bükülüyorlar; önce bir daire çiziyor, ardından dümdüz açılıyor, en sonunda kendi istediğim şekle bürünüyorlar. Ne arkamdaki karanlık ne de önümdeki yıldızlar korkutuyor beni. Kurduğum hayalin ahmaklığını fark edip kendi kendime gülüyorum. İnsanlar her ne kadar uçamasa da, toplum kurulmadan önce, uçabilenler hakkında efsaneler anlatılırdı. Bu efsanelerden birini konu alan bir resim görmüştüm zamanında. Beyaz kanatlar, mavi gökyüzü, kafaların üstünde altın sarısı haleler ve ressamın onları uçarken resmetmiş olmasına, ayaklarının yere değmemesine inanamıyormuş gibi şaşkınlıkla bakan gözler. O efsaneler gerçek değildi. Bunu biliyorum. Ama bu gece, uydurma olduklarını unutmak işten bile değil. Hava treni, yıldızlı gecede su gibi öyle bir süzülüyor ve kalbim öylesine hızlı çarpıyor ki, sanki her an göğe yükselebilirim. Yeşil ipek elbisemin kıvrımlarını düzeltirken “Neye gülüyorsun?” diye soruyor Xander.

“Her şeye,” diyorum ona, gerçekten de öyle. Eşleşme yemeğimin gelmesini o kadar uzun zamandır bekliyorum ki. Eşleşeceğim çocuğun yüzünü ilk defa orada göreceğim. Adını ilk defa orada duyacağım. İçim içime sığmıyor. Hava treni ne kadar hızlı giderse gitsin, yeterince hızlı değilmiş gibi geliyor. Sessizce gecenin içinden geçiyor tren; anne babalarımızın hafif bir yağmurunkini andıran seslerine, kalbimin şimşek hızındaki atışlarına fon oluşturuyor trenin sesi. “Heyecanlı mısın?” diye sorduğuna göre, Xander da kalbimin atışlarını duyuyor olmalı. Yanı başında oturan ağabeyi, anneme kendi eşleşme yemeğinde yaşadıklarını anlatıyor. Yakında Xander ile benim de anlatacak bir hikâyemiz olacak. “Hayır,” diyorum Xander’a. Ama Xander benim en yakın arkadaşım ve beni öyle iyi tanıyor ki. “Yalancı,” diye üstüme geliyor. “Heyecanlısın işte.” “Niye, sen öyle değil misin?” “Hayır, değilim. Hazırım ben,” diyor duraksamadan, ben de ona inanıyorum. Xander ne istediğinden emin olan kişilerdendir. “Heyecanlı olsan bile bundan ne çıkar Cassia,” diyor sesini yumuşatarak. “Eşleşme yemeğine katılanların yaklaşık yüzde doksan üçünde bazı heyecan belirtileri görülür.” “Resmî eşleşme kılavuzundaki her şeyi ezberledin mi?” “Öyle sayılır,” diyor Xander sırıtarak. Ne zannediyordun? dercesine bir hareket yapıyor eliyle. Bu hareketi beni güldürüyor, zaten kılavuzda yazanların hepsini ben de ezberledim. Bu kadar önemli bir karar söz konusu olunca insan, üst üste defalarca okuyup kolayca ezberleyebiliyor. “Sen azınlıktasın o zaman,” diyorum. “Yani hiç heyecanlanmayan yüzde yedilik grupta.”

“Öyle tabii,” diye onaylıyor dediğimi. “Benim heyecanlı olduğumu nereden anladın peki?” Xander elimdeki altın rengi eşyayı işaret ederek: “Habire şunu açıp kapatıyorsun da ondan,” diyor. “El yapımı bir eşyan olduğundan haberim yoktu.” Aramızda geçmişten kalma hazineler dolaşıyor. Topluma mensup olan yurttaşlara el yapımı bir eşyaya sahip olma hakkı tanındığı hâlde bu eşyalara sahip olmak, o kadar da kolay değil. Tabii torunlarına kalsın diye yıllar boyu bir şeyler saklayan atalarınız olmadığı müddetçe. “Birkaç saat öncesine kadar yoktu zaten,” diyorum. “Büyükbabam doğum günü hediyesi olarak verdi. Annesine aitmiş.” “Ne deniyor buna?” diye soruyor Xander. “Pudriyer,” diyorum. Bu isim çok hoşuma gidiyor. Pudra sözcüğü ufacık toz zerreciklerini akla getiriyor.

Ben de ufak tefeğim zaten. Hem kulağa da çok güzel geliyor: pud-ri-yer. Çat diye kapanınca çıkardığı sesi andıran bir söylenişi var bu kelimenin. “Üstündeki harflerle sayıların anlamı ne?” “Pek emin değilim.” Altın rengi yüzeyin üstüne kazınmış ACM harflerinin ve 1940 sayısının üstünde dolaştırıyorum parmağımı. “Ama baksana,” dedikten sonra, Xander’a içini göstermek için pudriyeri açıyorum. Gerçek camdan küçük bir ayna ve büyükbabamın dediğine bakılırsa eski sahibinin, yüzüne sürmek için pudra koyduğu küçük bir oyuk var içinde. Bense onu, herkesin taşıdığı acil durum haplarını saklamak için kullanıyorum; biri yeşil, biri mavi, biri de kırmızı bu hapların. “Çok kullanışlı,” diyor Xander. Kollarını öne doğru uzatınca onun da el yapımı bir eşyası olduğunu fark ediyorum; parıl parıl parlayan iki platin kol düğmesi. “Bunları bana babam verdi ama içlerine bir şey konmuyor. Hiçbir işe yaramıyorlar.”

“Gene de güzel görünüyorlar.” Gözlerimi Xander’ın yüzüne doğru kaldırıp ışıl ışıl parlayan mavi gözlerine, siyah takım elbisesiyle beyaz gömleğinin üzerine düşen sarı saçlarına bakıyorum. Xander oldum olası, hatta biz daha küçükken bile yakışıklıydı ama onu hiç bu hâlde görmemiştim. Oğlanların kıyafet seçerken öyle kızlar gibi vakit harcamaları gerekmiyor. Takım elbiseler birbirinin neredeyse aynı. Gerçi onların da gömlek ve kravatlarının rengini seçmeleri gerekiyor. Ayrıca takım elbiselerde, gündelik standart kıyafetlerde kullanılanlardan çok daha iyi kumaşlar kullanılır. “İyi görünüyorsun.” Eşinin o olduğunu öğrenen kız sevinçten deliye dönecek. “İyi mi?” diye soruyor Xander kaşlarını kaldırarak. “Bu kadarcık mı yani?” “Xander,” diyor yanında oturan annesi.

Sesinde şakayla karışık bir ayıplama var. Bunun üzerine Xander bana “Sen de güzel görünüyorsun,” diyor. Onu kendimi bildim bileli tanıyor olsam da iltifatı üzerine hafiften kızarıyorum. Bu elbisenin içinde kendimi güzel hissediyorum: buz yeşili, uzun ve dalga dalga uçuşan bir elbise. İpeğin tenimde yarattığı alışılmadık pürüzsüzlük hissi, bana kendimi kıvrak ve zarif hissettiriyor. İçeride bir kutlama yapıldığını haber veren özel mavi-beyaz ışıklarla süslenmiş, ışıl ışıl Belediye Sarayı görününce, yanımda oturan annemle babam derin bir nefes alıyor. Sarayın önündeki mermer merdivenleri henüz göremesem de, cilalı ve pırıl pırıl olduklarını biliyorum. Bütün hayatım boyunca, bu ayna gibi mermer merdivenlerden yukarı çıkmayı, hep uzaktan görüp de hiç giremediğim o binanın kapısından içeri girmeyi bekledim. Pudriyerimin aynasından kendime bakıp göz kamaştırıcı olduğumdan emin olmak istiyordum.

Öte yandan, kendini beğenmiş biri gibi görünmek de istemiyordum; bu yüzden pudriyerin kapağından yüzüme şöyle bir bakmakla yetiniyorum. Pudriyerin yuvarlak kapağı yüz hatlarımı biraz yamuk yumuk gösterse de, bu, benim. Yeşil gözlerim, pudriyerin kapağında gerçekte olduğundan daha sarımsı görünen bakır kahvesi saçlarım, küçük, muntazam burnum ve büyükbabamınkine benzeyen tek gamzeli yanağım. Beni tamı tamına on yedi yaşındaki Cassia Maria Reyes yapan bütün fiziki özelliklerim. Pudriyeri elimde evirip çeviriyor, iki tarafının nasıl muntazam bir biçimde birbirinin üstüne kapandığına bakıyorum. Eşim de tıpkı benim gibi bu akşam burada olacağımı hesaba katarak düzgün giyinip gelmiştir.

Doğum günüm ayın on beşine, yani her ay yapılan eşleşme yemeğinin verildiği güne denk geldiği için hep doğum günümde eşleştirilmeyi ummuşumdur. On yedi yaşına girdiğiniz andan itibaren yılın herhangi bir günü eşleşme yemeğine çağrılabilirsiniz. Doğum günümde eşleştirileceğimi bildiren mesaj, iki hafta önce evdeki iletişim cihazına geldiğinde, parçaların tek tek yerine oturduğunu görür gibi oldum; her şey uzun zamandır hayal ettiğim gibi gidiyor. Gerçi bütün hayatım boyunca eşimi bekledim ama yemek tam doğum günüme denk geldiğinden, bu defa onu görmek için bir gün bile beklemem gerekmeyecek. “Cassia,” diyor annem gülümseyerek. Gözlerimi kırpıştırıp şaşkın şaşkın onlara bakıyorum. Annemle babam yerlerinden kalkmışlar, trenden inmeye hazırlanıyorlar. Xander da ayağa kalkmış, gömleğinin kollarını düzeltiyor. Onun derin bir iç geçirdiğini duyunca kendi kendime gülümsüyorum.

Sonuçta o da biraz heyecanlı olabilir. “Hadi bakalım,” diyor bana. Öyle içten ve hoş bir gülümsemesi vardı ki; ikimizin de aynı ayda çağrılması ne iyi oldu. Çocukluğumuzun neredeyse hepsi birlikte geçti ve görünüşe göre çocukluğumuzun bitişini de birlikte karşılayacağız. Ben de Xander’a gülümseyerek karşılık veriyorum ve toplumda kullandığımız en etkili ifadeyle iyi dileklerimi sunuyorum: “En iyi sonuçları almanı dilerim.” “Ben de Cassia,” diye karşılık veriyor. Hava treninden inip Belediye Sarayına doğru yürürken annemle babam iki yanımdan koluma giriyor. Her zaman olduğu gibi yine sevgileriyle çevreliyorlar beni. Geceye üçümüz yalnız katılıyoruz; erkek kardeşim Bram henüz on yedi yaşına basmadığı için bizimle eşleşme yemeğine gelemedi. Zaten katıldığınız ilk eşleşme yemeği, her zaman sizin kendi yemeğiniz olur. Ama ben büyük kardeş olduğum için Bram’in törenine katılabileceğim. Bram’in eşinin nasıl biri olacağını düşünerek gülüyorum. Bunu öğrenmek için yedi sene beklemem gerekecek. Ama bu gece benim gecem.

Kalabalığın içinde eşleşecek olanlarımızı seçmek çok kolay; hem diğerlerinden daha genciz hem de anne babalarımız ile kardeşlerimiz standart kıyafetlerle etrafta gezinirken bizler güzel elbiseler ve ısmarlama takımlarla ortalıkta dolaşıyoruz; böyle olunca da daha fazla dikkat çekiyoruz. Belediye görevlileri bize gururla bakıyor; kubbeli binadan içeri girerken kalbim kuş olup uçacak sanki. Salonda oturacağı yere doğru ilerlerken bana el sallayan Xander’ın dışında Lea isimli tanıdığım bir kız gözüme ilişiyor. Parlak kırmızı bir elbise giymiş. İyi bir seçim yapmış çünkü çarpıcı kıyafeti içinde fark edilmekten çekinmeyecek kadar güzel.

Ama kaygılı bir hâli var; sürekli el yapımı eşyasını, yani kolundaki taşlı kırmızı bileziği çevirip duruyor. Lea’yı burada görmek beni biraz şaşırtıyor. Ben olsam onu bekârlar grubuna seçerdim. Yemek için bize ayrılan masadaki yerimize otururken “Şu seramiğe bak,” diyor babam. “Geçen sene bulduğumuz Wedgewood porselenlerini anımsattı bana…” Annem bana bakıp bakıp gözlerini muzipçe başka yana çeviriyor. Babama gelince, eşleşme yemeğinde bile etraftaki eşyalara bakmaktan kendini alamıyor. Babam, uzun süredir neredeyse bütün zamanını, restore edilerek halkın kullanımına açılan eski mahallelerde çalışarak geçirdi. İşi gereği, aslında göründüğü kadar uzak geçmişte olmayan bir toplumun kalıntılarını ayıklıyor. Bugünlerdeyse, gene ilginç bir restorasyon projesinde çalışıyor: Eski bir kütüphane üzerinde çalışıyorlar. Toplumun değerli saydığı şeyleri, değerli sayılmayanlar arasından ayıklıyorlar.

Bir süre sonra kendimi gülmekten alamıyorum çünkü annem sürekli çiçekler hakkında yorumda bulunuyor; çiçekler botanik parkında çalışan annemin uzmanlık alanıdır. “Ah, Cassia! Masaların ortasındaki şu çiçeklere bak. Şu leylaklara,” deyip habire elimi sıkıyor. “Lütfen oturun,” diyor kürsüdeki görevli, “yemek servisi başlamak üzere.” Bunca insanın bu kadar çabuk yerine yerleşmesi gülünç. Her ne kadar porselen ve çiçeklere hayran hayran baksak da, eşlerimizle buluşmak için buraya gelmiş olsak da, hepimiz yemeklerin tadına bakmak için sabırsızlanıyoruz. Karşı masada oturan şen şakrak görünüşlü bir adam bize bakarak “eşleşme yemeğinde sunulan yemeklerin hep boşa gittiğini söylerler,” diyor. “Kimse heyecandan bir lokma yiyemiyor.” Görünüşe göre söylediği doğru, çünkü başka bir masada oturan pembe elbiseli bir kız hiçbir şeye dokunmadan öylece tabağına bakıyor. Ama benim böyle bir sorunum yok.

Karnımı tıka basa doldurmasam da her şeyden biraz alıyorum tabağıma: kavrulmuş sebzeler, iştah açıcı bir et, tazecik yeşillikler, krem peynir ve sıcacık beyaz ekmek. Yemek tıpkı bir dans gibi; sanki bu sadece bir ziyafet değil, aynı zamanda bir balo. Garsonlar tabakları zarif hareketlerle önümüze koyuyorlar; yeşillik ve garnitürle servis edilen yemekler de tıpkı bizler gibi giyinip süslenmiş. Beyaz peçeteleri, gümüş çatalları, ışıl ışıl parlayan kristal kadehleri bir müzik aletini tutar gibi tutuyor herkes. Ana yemek bittikten sonra önümüze taze kremalı çikolatalı pasta getirilirken babam çocuk gibi seviniyor. “Harika,” diye fısıldıyor; bunu öyle alçak bir sesle söylüyor ki, onu sadece annemle ben duyabiliyoruz. Annem ona alaycı gözlerle bakıp gülüyor, bunun üzerine babam onun eline uzanıyor. Pastadan bir parça alınca babamın neden bu kadar heyecanlandığını anlıyorum; yoğun tadına rağmen ağır olmayan, esmer ve lezzetli bir pasta bu. Aylar önce kış tatilinde yediğim geleneksel yemekten sonra tattığım en lezzetli şey. Keşke Bram de bu pastanın tadına bakabilseydi, diye aklımdan geçirirken tabağımdaki pastanın bir kısmını ona nasıl götürebileceğimin yollarını düşünüyorum. Ama bunu yapmanın bir yolu yok. Pudriyerime sığmaz. Hem annem buna izin verecek olsa bile onun el çantasında saklamak iyi bir fikir değil. Zaten o da izin vermez. Annem kuralları ihlal etmez. Pastayı sonrası için saklayamayacağıma göre, ya şimdi ya hiç, diyerek girişiyorum. Tam son lokmayı ağzıma attığım sırada sunucunun sesi duyuluyor: “Artık eşleri anons etme vakti geldi.”

…