Birazoku

Bazen yalnızca arkadaş olmak yetmez, âşık da olursun.

Honoria Smythe-Smith:

A) Berbat keman çalıyor
B) Çocukken ona takılan Böcek isminden dolayı hâlâ kırgın
C) Ağabeyinin en iyi arkadaşına KESİNLİKLE âşık değil
D) Hepsi

Marcus Holroyd:

A) Chatteris Kontu
B) Üzücü şekilde ayağını burkmaya eğilimli
C) En iyi arkadaşının kız kardeşine KESİNLİKLE âşık değil
D) Hepsi

İkisi beraber:
A) Bolca çikolatalı pasta yiyorlar
B) Korkunç bir hastalığı ve dünyanın en kötü müzik gösterisini atlatıyorlar
C) Çaresizce birbirlerine âşık oluyorlar
D) Hepsi

Bu bir JULIA QUINN kitabı, bu yüzden cevapları biliyorsunuz değil mi?

***

Önsöz

Marcus Holroyd hep yalnızdı.

Dört yaşındayken annesi ölmüştü, ne var ki şaşırtıcı bir şekilde bunun hayatının üzerinde pek etkisi olmamıştı. Kontes Chatteris oğluna kendi annesinin çocuklarına an­nelik yaptığı gibi annelik etmişti: uzaktan. Sorumsuz de­ğildi; kocasının yeni varisi için en iyi bebek bakıcısını bul­mak istemiş ve bununla gurur duymuştu. Bayan Pimm el­lili yaşların karanlık kısmındaydı ve daha önce iki dukalık varisine ve bir vikonta bakmıştı. Leydi Chatteris bebeğini Bayan Pimm’in kollarına vermiş, bakıcıya kontun çileğe tahammülü olmadığını, bu yüzden muhtemelen bebeğin de olmayabileceğini hatırlatmış ve ardından Londra sezo­nunun keyfini sürmek için oradan ayrılmıştı.

Annesi öldüğünde Marcus onu tam olarak yedi defa görmüştü.

Lord Chatteris kırsal yabama karısından daha fazla düş­kündü ve nesillerdir Holroyd’ların evi olan kuzey Cambridgeshire’da, biçimsiz büyük Tudor malikânesi Fensmore’da daha sık bulunuyordu. Ama oğluna, babasının ken­disine yaptığı şekilde babalık etmişti. Bunun, çocuğun üç yaşındayken ata bindirilmesini garantiye almanın dışında, oğlu düzgün bir biçimde sohbet edecek yaşa gelinceye ka­dar, onun için sıkıntıya girmeye bir sebep görmemesi an­lamına geldiğini söylemek yerinde olur.

Kont varis olarak bir yedeğinin olması konusunda uya­rıldığı halde, yeniden evlenmek istememişti. Marcus’a bakmış ve iyi bir zekâya sahip, atletik ve uygun göründü­ğüne karar vermişti. Daha da önemlisi, at kadar sağlıklıydı. Marcus’ın sorun çıkaracağını ve öleceğini düşünmek için bir sebep olmadığından, kont başka bir eş bulma turuna veya daha da kötüsü başka bir eşe katlanmak için bir neden görmemişti. Bunun yerine biricik oğluna yatırım yapmayı tercih etmişti.

Marcus’a en iyi özel öğretmenler tutuldu. Centilmen­lik eğitimi için mümkün olan her anlamda eğitim gördü. Tüm yerel bitki ve hayvanların isimlerini söyleyebiliyor­du. Eyerde doğmuş gibi ata binebiliyor, bir eskrim ve atı­cılık yarışmasında kazanamayacak bile olsa, gene de ortala­manın üstünde oluyordu. Bir damla bile mürekkebi ziyan etmeden uzun çarpım ve toplama işlemleri yapabiliyordu. Latince ve Yunanca okuyabiliyordu.

On iki yaşma kadar böyle devam etti.

Oğlu on iki yaşma bastığında babası, muhtemelen tesa­düfen, onun düzgünce sohbet edebileceğine karar verdi.

Bu aynı zamanda babasının, Marcus’m eğitimi için yeni bir adım atmasına, yani Marcus’un Fensmore’dan ayrıl­masına. ve bütün Holroyd erkeklerinin resmi eğitimlerine başlamış oldukları Eton Koleji’ne devam etmesine karar verdiği yaş olmuştu. Bu küçük çocuğun hayatındaki en beklenmedik ve mutlu olay oldu. Çünkü Chatteris Kont­luğunun varisi Marcus Holroyd’ın hiç arkadaşı yoktu. Bir tane bile.

Kuzey Cambridgeshire’da Marcus’tn oynayabilece­ği uygun çocuklar bulunmuyordu. En yakın soylu aile Crowland’lerdi ve sadece kız çocukları vardı. Bir sonraki en iyi aile bu koşullar altında kabul edilebilir toprak sahibi soylulardandı ama oğulları tamamen yanlış yaşlardaydılar. Lord Chatteris oğlunun köylülerle vakit geçirmesine razı olacak değildi, bu yüzden sadece daha fazla öğretmen tut­muştu. Meşgul bir çocuk yalnız bir çocuk olamazdı, hem ayrıca, onun oğlunun fırıncının gürültücü ve kaba çocuk­larıyla tarlalarda taşkınlık yapmak istiyor olması mümkün değildi.

Eğer kont Marcus’un fikrini sormuş olsaydı, farklı bir cevap alabilirdi. Ama kont oğlunu akşam yemeğinden he­men önce, günde bir kere görüyordu. Görüşmeleri yak­laşık on dakika sürüyor, ardından Marcus yukarı çocuk odasına, kont ise akşam yemeğine gidiyordu.

Geriye dönüp bakıldığında, Marcus’ın Eton’da çok mutsuz olmaması dikkate değerdi. Yaşıtlarıyla nasıl ileti­şim kuracağı hakkında hiçbir fikri yoktu. İlk gün, tüm di­ğer çocuklar, (onu okula bırakmış olan babasının uşağının sözleriyle) bir dizi vahşi gibi etrafta konuşurlarken, Marcus sanki kenarda durması gerekiyormuş gibi davranarak, ba­kışlarını başka yöne çevirmişti.

Nasıl davranacağını bilmiyordu. Ne söyleyeceğini bil­miyordu.

Ama Daniel Smythe-Smith biliyordu.

Daniel Smythe-Smith’in, Winstead Kontluğu’nun va­risi olmasının yanı sıra bej kardeşi ve otuz iki birinci dere­ceden kuzeni vardı. Eğer diğer çocuklarla nasıl geçineceği­ni bilen bir çocuk varsa, oda Daniel Smythe-Smith’ti. Sa­atler içinde, Eton’daki küçük çocukların tartışmasız kralı olmuştu. Kendine has bir yolu vardı – kolay bir tebessüm, mutlu bir özgüven, mutlak bir utangaçlık eksikliği. Do­ğuştan liderdi – şaka yaptığı kadar hızla karar alabiliyordu.

Ve Marcus’ın yanındaki yatakta yatacaktı.

Birbirlerinin en iyi arkadaşı olmuşlardı ve ilk tatilde Daniel onu evine davet edince Marcus gitmişti. Daniel’ın ailesinin yaşadığı Whipple Hill, okuldan pek uzakta de­ğildi, bu yüzden sık sık eve yolculuk yapması kolay olu­yordu. Öte yandan Marcus… Cambridgeshire’ın kuzey kısımlarından geri dönmek bir günden fazla sürüyordu. İlaveten, babası okuldayken kısa tatiller için hiçbir zaman eve gitmemişti ve oğlunun da bunu yapması için bir sebep göremiyordu.

Böylece ikinci tatil gelip çatmış, Daniel gene davet et­miş ve Marcus gitmişti.

Ve sonra gene.

Gene.

Ve gene, ta ki Marcus Smythe-Smith’lerle kendi aile­sinden daha fazla zaman geçirinceye kadar. Kuşkusuz ken­di ailesi tam olarak bir kişiden oluşuyordu ama Marcus bu konuda durup düşündüğünde (ki bunu oldukça sık yapıyordu) Smythe-Smith ailesinin her bir ferdiyle kendi babasıyla geçirdiğinden daha fazla zaman geçirdiğini fark ediyordu.

Hatta Honoria’yla bile.

Honoria, Daniel’ın en küçük kız kardeşiydi. Smythe-Smith’lerin geri kalanının aksine, onun yaşına yakın kardeşi yoktu. Muhtemelen Leydi Winstead’in muhteşem doğurganlık kariyerini sonlandıran mutlu bir kaza olarak, ailede sonuncu kardeşinden tam beş yıl sonra dünyaya gel­mişti.

Ama beş yıl büyük bir uçurumdu. Üç ablası çoktan ev­lenmiş veya evlenmek üzere nişanlanmıştı ve on bir ya­şındaki Charlotte onunla birlikte hiçbir şey yapmak iste­miyordu. Daniel da istemezdi ama yokluğu Honoria’mn kalbini garip bir şekilde özlemle dolduruyordu ki okuldan eve geldiği zaman köpek yavrusu gibi onun peşinden ay­rılmazdı.

“Onunla göz teması kurma,” demişti Daniel bir sefe­rinde Marcus’a, göle yaptıkları yürüyüş sırasında kız kar­deşinden kaçınmaya çalışıyorlardı. “Eğer onu fark ettiğini belli edersen, her şey biter.”

Başları yukarda, ileri doğru bakıp kararlı bir şekilde yü­rüdüler. Balık tutmaya gidiyorlardı ve Honoria son sefe­rinde tüm solucanları serbest bırakmıştı.

“Daniel!” diye bağırdı Honoria.

“Onu duymazdan gel,” diye mırıldandı Daniel.

“Daniel!!!!!!!!!!!!” Honoria’nın sesi bir çığlığa dönüş­müştü.

Daniel irkildi. “Daha hızlı,” dedi. “Eğer ormana varır­sak bizi bulamaz.”

“Gölün nerede olduğunu biliyor.” Marcus’a bunu be­lirtmek zorunlu gibi gelmişti.

“Evet ama- ”

“Daniel!!!!!!!!!!!!”

“-Ormana yalnız gidecek olursa annemin canına oku­yacağını biliyor. Honoria bile annemin bunu hoş karşıla­mayacağını bilir.”

“Dan- ” Ama Honoria birden sustu, sonra o kadar acıklı bir sesle konuştu ki görmezden gelmek mümkün değildi. “Marcus?”

Marcus döndü.

“Hayıııııııır!” diye haykırdı Daniel.

“Marcus!” diye mutlulukla seslendi Honoria. Öne doğ­ru atıldı ve önlerinde durdu. “Ne yapıyorsunuz?”

“Balık tutmaya gidiyoruz,” diye homurdandı Daniel, “ve sen gelmiyorsun.”

“Ama ben balık tutmayı seviyorum.”

“Ben de öyle. Sensiz.”

Honoria yüzünü buruşturdu.

“Ağlama ama,” dedi Marcus çabucak.

Daniel hiç etkilenmemişti. “Numara yapıyor.” “Numara yapmıyorum!”

“Sakın ağlama,” diye tekrarladı Marcus, çünkü gerçek­ten de en önemlisi buydu.

“Eğer sizinle gelmeme izin verirseniz ağlamam,” dedi Honoria kirpiklerini kırpıştırarak.

Altı yaşında biri kirpiklerini kırpıştırmayı nasıl bilebi­lirdi ki? Belki de bilmiyordu, çünkü şimdi kıpır kıpır kı­pırdanıyor ve gözlerini ovuşturuyordu.

“Bu defa sorun ne?” diye sordu Daniel.

“Gözüme bir şey kaçtı.”

“Belki de bir sinektir,” dedi Daniel muzipçe.

Honoria çığlık attı.

“Bu pek de akıllıca bir yorum değil,” diye belirtti Mar­cus.

“Çıkar şunu! Çıkar şunu!” diye ciyakladı Honoria.

“Of! sakin ol,” dedi Daniel. “Gayet iyisin.”

Ama Honoria çığlık atmaya devam ediyor, elleriyle yü­züne vuruyordu. Sonunda Marcus ellerini yakaladı ve ba­şını tamamen sabit tuttu. Honoria’nın elleri şakaklarında, Marcus’ın elleri onun ellerinin üzerinde duruyordu. “Ho­noria,” dedi ciddiyetle. “Honoria!”

Honoria gözlerini kırpıştırdı ve nihayet sakinleşti.

“Sinek falan yok,” dedi Honoria’ya.

“Ama-”

“Muhtemelen bir kirpikti.”

Honoria’nın ağzı küçük bir O şeklini aldı.

“Şimdi seni bırakabilir miyim?”

Honoria evet anlamında başını salladı.

“Çığlık atmaya başlamayacaksın, değil mi?”

Honoria başını iki yana salladı.

Marcus onu yavaş yavaş serbest bıraktı ve bir adım ge­riye çekildi.

“Sizinle gelebilir miyim?” diye sordu Honoria.

“Hayır!” diye neredeyse uludu Daniel.

Honoria’nın gelmesini aslında Marcus da istemiyordu. Daha altı yaşındaydı. Ve bir kızdı. “Biz çok meşgul olaca­ğız,” dedi ama sesinde Daniel’ın gösterdiği öfkeli tepkiden eser yoktu.

“Lütfen?”

Marcus inledi. Gözyaşlarıyla ıslanmış yanaklarıy­la orada dururken çok kimsesiz ve üzgün görünüyordu. Açık-kahverengi saçları yandan ayrılmış ve tokayla geriye doğru at kuyruğu toplanmış, gevşekçe sırtına doğru sarkı­yordu. Ve gözleri… neredeyse Daniei’ınkilerle aynı tonda, dikkat çekici şekilde parlak, eflatunumsu bir mavi tonday­dı; kocaman ve nemliydi ve-

“Sana göz teması kurmamanı söylemiştim,” dedi Da­niel.

Marcus inledi. “Belki sadece bu defalık.”

“Ah, sen bir meleksin!” Honoria şaşkın bir kedi gibi yu­karı doğru sıçrayıp Marcus’ı kucakladı. “Oh, teşekkürler Marcus! Teşekkür ederim! Sen en iyisin! En iyinin de en iyisi!” Honoria gözlerini kısarak Daniel’a sert bir yetişkin bakışı attı. “Senin aksine.”

Daniel’ın ifadesi de bir.o kadar sevimsizdi. “En kötü olmaktan gurur duyuyorum.”

“Umurumda değil,” diye açıkladı Honoria. Marcus’ın elini yakaladı. “Gidelim mi?”

Marcus, Honoria’nın kendi elindeki eline baktı. Tama­men yabancı ve tuhaf bir duyguydu ve göğsünde pır pır et­meye başlayan oldukça nahoş duygunun panik olduğunu geç de olsa fark etti. Elini en son kimin tuttuğunu hatırla­yamıyordu. Acaba dadısı mıydı? Hayır, dadısı bileğinden kavramayı severdi. Bir seferinde kâhyaya bu şekilde daha iyi kavrayabildiğim söylerken duymuştu.

Babası mıydı? Ölmeden kısa bir süre önce annesi miy­di?

Kalbi küt küt atıyor, Honoria’nın küçük eli giderek kayganlaşıyordu. Marcus terliyor olmalıydı ama kendisi­nin terlediğinden oldukça emin olmasına rağmen, belki de Honoria terliyordu.

Aşağıya doğru Honoria’ya baktı: kız gülümsüyordu. Marcus onun elini bıraktı. “Hava hâlâ aydınlıkken gi­delim,” dedi beceriksizce.

Her iki Smythe-Smith de ona merakla baktılar. “Daha ancak öğlen oldu,” dedi Daniel. “Ne kadar süre balık tu­tacağız ki?”

“Bilmiyorum,” dedi Marcus kendini savunurcasına. “Biraz vakit alabilir.”

Daniel başını iki yana salladı. “Babam gölü daha yeni doldurttu. Muhtemelen uzun bir bot giyip suya girerek bir balık yakalayabilirsin.”

Honoria neşeyle nefesini tuttu.

Daniel hemen ona döndü. “Bunu aklına bile getirme.” “Ama- ”

“Eğer botlarımı suda kullanmayı düşünüyorsan unut. ” Honoria suratını astı ve yere bakarak mırıldandı. “Ben kendi botlarımla girmeyi düşünüyordum.”

Marcus belli belirsiz gülümsedi. Honoria hemen hain dercesine ona bakarak karşılık verdi.

‘Yakaladığın balık çok küçük olurdu,” dedi Marcus ale­lacele.

Bu Honoria’yı tatmin etmiş görünmüyordu.

“Çok küçük oldukları zaman yiyemezsin,” dedi Mar­cus, telafi etmek isteyerek. “Çoğu kısmı kılçık olur. ” “Hadi gidelim,” diye mırıldandı Daniel. Ormanda ağır adımlarla yürürken Honoria’nın küçücük bacakları onlara yetişmek için iki misli hızla hareket ediyordu,

“Aslında balığa pek de düşkün değilim,” dedi Honoria, coşkunca konuşmaya devam ederek. “Berbat kokuyorlar. Ve tadı…”

Dönüş yolunda da konuşmaya devam ediyordu. “…Ben gene de o pembe olanın yenecek kadar büyük olduğuna eminim. Tabii eğer balık seviyorsan ama ben sevmiyorum. Ama eğer balık seviyorsan…”