Birazoku

Paul Auster’ın eserlerinde, çağdaş insanı en çıplak durumuyla görür, onunla aramızda özdeşlikler, benzerlikler kurarız. Paul Aus­ter’ın yazdıklarının bu kadar beğenilmesinin, benimsenmesinin nedeni, belki de okuruyla arasındaki paylaşım. Amerikalı bir yazar olmasına karşın, Amerikalı insanı değil, “insan”ı anlattığı için evrensel bir boyut kazanıyor yazdıkları. Yazarın bunca benimsenmesinin bir başka nedeni de, kısa, yalın cümlelerden oluşan kıvrak, duru anlatımının, psikolojik çözümlemelerde kapsamlı, derin bir boyuta ulaşabilmesi. Kurmaca yazarının genel yaklaşımının dışına çıkan, alabildiğine gerçeklik duygusu vererek yazan Paul Auster, olabilirleri, olması gereklileri değil, olanları, yaşadıklarını, tanık olduklarını aktarıyor. Süslü edebiyattan uzak duruyor, yaşama hızını aktarabilmek için anlatımını alabildiğine yalınlaştırıp durulaştırıyor. Cebi Delik, yazarı tanımak isteyenler için benzersiz bir fırsat. Yaşamöyküsünü bir roman gibi, içtenlikle, dobra dobra, her zamanki akıcı, ustalıklı diliyle ortaya koymuş Paul Auster.

Yirmileri devirip otuzlardan gün almaya başladığım yıllarda, elimi değdirdiğim her şeyin kuruduğu bir dönem geçirdim. Evliliğim boşanmayla sonuçlandı, yazdıklarım beş para etmedi, parasızlık canıma tak etti. Parasızlık derken gelip geçici bir sıkıntıyı, belirli bir dönem için kemer sıkmayı kastetmiyorum; ruhumu zehirleyen ve sonsuz bir panik havası yaratan sürekli, kemirici, soluk tüketici bir parasızlıktan söz ediyorum. Bu duruma düşmemde benden başka kimsenin suçu yoktu. Parayla ilişkim hep çapraşık, karışık, çelişkili dürtülere bağlıydı. Bu konuda belirgin, tutarlı bir tavrı reddetmiş olmanın ceremesini ödüyordum. Öteden beri tek arzum yazı yazmaktı.

Daha on altı-on yedi yaşlarımdayken bu hevese kapılmıştım; ama hiçbir zaman ekmeğimi bundan çıkarırım, diye de kendimi aldatmamıştım. Yazar olmak, doktor ya da polis olmak gibi bir “meslek seçimi” değildir. Yazarlıkta seçmekten çok seçilmiş olursun ve başka bir işe yaramayacağın gerçeğini de bir kez kabullenince ömrünün sonuna kadar uzun, çetin bir yolda yürümeye hazırlıklı olman gerekir. İlahların gözdesi durumuna gelmedikçe (vay haline bunu bekleyenin), yazdıkların hiçbir zaman geçimini sağlayacak parayı getirmez; ve eğer başını sokacak bir yer, açlıktan ölmeyecek kadar aşistiyorsan, faturaları ödemek için başka işler yapman gerekir.

Bunu kavrıyordum, hazırlıklıydım ve yakınmıyordum. O açıdan çok şanslıydım. İlle de şuyum buyum eksik olmasın, diye bir derdim yoktu, yoksulluktan da korkmuyordum. Tek istediğim, becerebileceğime inandığım işi yapma fırsatını yakalamaktı. Yazarların çoğu çifte yaşam sürer. Akıllı uslu mesleklerde iyi para kazanıp yaşamlarından çaldıkları zamanı yazıya ayırırlar: Ya sabahın kör karanlığında ya gece geç vakit ya hafta sonları ya da tatillerde yazarlar. William Carlos Williams ve Louis-Ferdinand Céline doktordu. Wal­lace Stevens bir sigorta şirketinde çalışırdı. T.S. Eliot önce bankerlik, sonra yayıncılık yaptı.

Benim tanıdıklarımdan Fransız şairi Jacques Dupin, Paris’teki bir sanat galerisinin yöneticilerinden biridir. Amerikan şairi William Bronk, kırk yılı aşkın bir süre, ailesinin New York’un kuzeyindeki kömür ve kereste tesislerini yönetti. Don DeLillo, Peter Carey, Salman Rushdie ve Elmore Leonard yıllarca reklamcılık sektöründe çalıştılar. Kimi yazarlar da öğretmenlik yapıyor. Bu, belki de günümüzdeki en yaygın çözüm yolu; belli başlı bütün üniversitelerde ve kolejlerde “yaratıcı yazarlık” diye bir ders veriliyor, romancılarla şairler de buralardan birer post kapabilmek için habire bir şeyler karalayıp çiziktiriyorlar. Böyle yaptıkları için kim suçlayabilir ki onları? Ücretler yüksek olmasa da sürekli bir iş güvenceleri var, üstelik çalışma saatleri de elverişli. Benim sorunum, çifte yaşam sürmek istemeyişimden kaynaklanıyordu. Çalışmaktan kaçındığımdan değil; ama beşten dokuza bir işte kart basmak fikri kanımı donduruyor, içimdeki bütün coşkuyu öldürüyordu. Yirmili yaşlardaydım; durmuş oturmuş bir yaşam için kendimi fazlasıyla genç buluyor, istediğimden ya da gereksindiğimden daha fazlasını kazanacağım, diye tüketeceğim zamanı başka şeylere ayırmayı planlıyordum.

Para deyince;kıt kanaat geçinmeme yeterli olandan fazlasında gözüm yoktu. O devirde hayat ucuzdu; kendimden başkasını geçindirmek sorumluluğum da olmadığı için yılda yaklaşık üç bin dolarla idare edebileceğimi hesaplıyordum. Bir yıl yüksek lisans öğrenimi yapmayı denedim; bunu da sırf Columbia Üniversitesi iki bin dolar burs verdiği için seçtim; yani okula gideyim, diye üste para alacaktım. Ama böylesine elverişli koşullarda bile, o ortamda yer almak istemediğimi çok geçmeden kavradım. Okuldan gına gelmişti ve bir beş-altı yıl daha öğrenci olma fikri, ölümden beter bir yazgı gibi görünüyordu. Artık kitaplardan söz etmek değil, kitapları yazmak istiyordum.

Bir yazarın üniversiteye kapanmasını, çevresini kendisi gibi düşünen insanlarla doldurmasını, rahata ve kolaycılığa alışmasını da ilke olarak yanlış buluyordum. Böyle bir ortam, insanı kendinden ve yaşamından hoşnut olacağı bir rehavete sürüklemek tehlikesini doğurabilir ve bir yazar o rehavete gömülürse artık işi bitmiş demektir. Yaptığım seçimleri savunacak değilim. Bunlar gündelik yaşama uygun, pratik çözümler olmasa da, işin doğrusu, ben gündelik yaşama uymak istemiyordum. Benim aradığım yeni deneyimlerdi. Dünyayı dolaşmak, kendimi sınamak, orası senin burası benim gezip görmek, olabildiğince çok şey keşfetmek istiyordum.

Gözümü açmasını bilirsem başıma ne gelirse gelsin, hepsinin yararlı olacağını, bana bilmediğim bir şeyler öğreteceğini kestiriyordum. Bu size biraz modası geçmiş bir yaklaşım gibi gelebilir; belki de gerçekten öyleydi. Toy yazar ailesiyle, arkadaşlarıyla vedalaşır ve kendinde ne gibi bir cevher olduğunu keşfetmek için bilinmeyen yerlere doğru yola çıkar. Daha mı iyi olurdu, daha mı kötü bilmem ama başka bir yaklaşımın bana uygun düşeceğini de hiç sanmam. Enerjim vardı, kafam yeni fikirlerle doluydu ve yerimde duramıyordum. Şu koskoca dünya önümde uzanırken aklıma en son gelecek şey, kendime güvenceli bir düzen kurmak olurdu. Bunları anlatmak ve o duygularımı anımsamak hiç de zor değil. Asıl zor olan, yaptıklarımı neden yaptığım ve o duyguları neden hissettiğim sorusuna yanıt aramak. Benim konumumdaki diğer genç şair ve yazarların hepsi, gelecekleriyle ilgili aklı başında kararlar veriyorlardı. Bizler, ana babalarımızdan gelecek paraya güvenecek zengin çocukları değildik ve okulu bitirdiğimiz anda kendi ayaklarımızın üzerinde durmak zorundaydık.

Hepimiz aynı durumdaydık, bizi nelerin beklediğini çakıyorduk; ama onlar bir başka yol tutturdular, ben bir başka yol tutturdum. Bunun nedenini hâlâ açıklayamıyorum. Arkadaşlarım neden öyle sağduyulu davrandılar da, neden ben böylesine pervasız olabildim? Kentsoylu bir aileden geliyorum. Çocukluğum rahat geçti; şu dünyada yaşayan insanlardan çoğunun çektiği sıkıntıları, yoklukları çekmedim. Hiç aç kalmadım, açık kalmadım, sahip olduğum şeyleri yitirme tehlikesiyle karşılaşmadım. Yaşamımız sağlama bağlanmıştı; ama işlerin iyi gitmesine ve bütün rahatlığımıza karşın para konusu ve kaygısı yine de evden eksik olmazdı.

Annemle babam büyük ekonomik bunalım dönemini yaşamış ve o sıkıntılı günlerin etkisini üzerlerinden atamamışlardı. Her ikisi de yokluğun acısını tatmıştı ve her ikisi de o acının izini bir başka biçimde taşıyordu. Babamın eli sıkıydı, annem ise savurgan. Annem harcar, babam harcamazdı. Yokluğun, yoksulluğun anılarından kurtulamamıştı ve koşullar değişip durumu düzeldiği halde, buna bir türlü kendini inandıramıyordu. Oysa annem, değişen koşulların keyfini alabildiğine çıkarmaya bakıyordu. Kutsal bir ayine dönüştürülen tüketicilikten tat alıyor; kendisinden önceki ve sonraki pek çok Amerikalı gibi o da alışverişi bir tür kişilik göstergesi olarak yorumluyor, hatta kimi zaman bir sanat mertebesine yüceltiyordu. Bir dükkâna girmek, yazarkasayı, dokunduğu şeyi değiştirecek sihirli güçle donatan bir simya işlemini başlatmak demekti. Tanımlanamayan arzular, elle tutulamayan gereksinimler, dile getirilemeyen özlemler, yazarkasanın bir yanından girip öte yanından gerçek şeyler, elle tutulabilir nesneler olarak çıkıyordu.

Annem bu mucizeyi yinelemekten bıkıp usanmaz ve gelen faturalar, annemle babam arasında sürekli kavga konusu olurdu. Annem, durumumuzun bu harcamaları kaldırabileceğini düşünüyordu, babam ise aynı görüşte değildi. İki yaşam tarzı, iki dünya görüşü, iki ahlak felsefesi sürekli çekişme içindeydi ve bu, sonunda evliliklerinin bozulmasına neden oldu. Para, tehlikeli bir fay hattıydı ve aralarındaki anlaşmazlığın tek kaynağıydı. İşin trajik yanı, aslında ikisinin de iyi insan olmalarıydı; sevecen, dürüst, çalışkan insanlardı ve para yüzünden kapışmanın dışında birbirleriyle de iyi anlaşırlardı. Bence önemsiz olan para konusunun nasıl olup da aralarını öylesine bozduğunu bir türlü anlayamazdım.

Ama tabii, para hiçbir zaman yalnızca para demek değildir. Para her zaman bir başka şeydir, her zaman daha başka bir şeyler demektir ve son sözü de hep o söyler. Küçüklüğümde hep bu ideolojik savaşın ortasında kaldım. Annem beni giysi almaya götürür, kendi coşkusunun ve gani gönlünün girdabına beni de sürükler ve ben de her seferinde kendimi kaptırıp annemin önerdiği –hep beklentimden ve ihtiyacımdan fazla olan– şeyleri isterdim. Direnmek olanaksızdı, tezgâhtarların annemin üstüne titreyişlerinden, buyruklarını canla başla yerine getirmelerinden keyif duymamak olanaksızdı, annemin gücüne kapılmamak olanaksızdı. Ama mutluluğum her zaman büyük bir kaygıyla bulanırdı, çünkü fatura geldiğinde babamın neler söyleyeceğini bilirdim. Gerçekten de babam ağzına geleni söylerdi. O zaman kaçınılmaz kavga patlar ve sonra da babamın, gelecek sefer bana bir şeyler alınacağı zaman alışverişe kendisiyle gideceğimi söylemesiyle ortalık yatışırdı. Sonra gün gelir, bana yeni bir palto ya da yeni bir ayakkabı alınması gerekirdi ve bir akşam yemekten sonra babam beni arabaya bindirir, New Jersey’in karanlık şoselerinden birindeki bir ucuzluk pazarına götürürdü.

O dükkânların floresan ışıkları, briket duvarları, ucuz erkek giysileriyle dolu sıra sıra uzanan askıları hâlâ gözlerimin önünde. Radyo cıngıllarında dedikleri gibi. “Robert Hall’da bu mevsim / Alsın herkes sevinsin / Ucuzdan ucuz desin / Bum bum bum / Ucuzdan ucuz desin!” Her şey geçip gittikten sonra bakıyorum da, tıpkı bize ezberletilen vatana bağlılık andı ve İsa duası gibi, o şarkı da çocukluğumun bir parçasıydı. İşin doğrusu, ucuzun ucuzunu bulmak için babamla birlikte koşuşturmaktan da, annemin yönetimindeki alışveriş cümbüşünden duyduğum ölçüde tat alıyordum. Sadakat duygum annemle babam arasında eşit olarak bölünmüştü ve çadırımı sürekli olarak ne birinin ne ötekinin savaş karargâhına kurardım. Annemin tutumu, en azından yarattığı sevinç ve coşku açısından daha çekiciydi; ama babamın inatçılığında da beni çeken bir şeyler vardı: İnançlarının özünde kolay kazanılmamış deneyimlerin ve bilginin yattığını, bütün dünya kendisine kötü gözle baksa bile yine de babamı yıldırmayacak bir amaç tutarlılığı ve bütünlüğü olduğunu sezerdim.

…