Birazoku

717-740 yıllarında Emevilerin Bizans´a karşı yürüttüğü mücadelelerde rol alan Battal Gazi, ilk defa 717´de Mesleme b. Abdülmelik´in yönettiği İstanbul kuşatmasında kendini gösterir. Kayseri, Afyon ve Eskişehir yöresi ile Güneydoğu Anadolu ve Suriye yöresinde, Hıristiyanların çok korktuğu bir cengaver olarak nam salar. Anneler yaramazlık yapan çocuklarını onunla korkuturlar, çocuklarına onun kim olduğunu öğretmek için kiliselerinde portresini bulundururlar. Battal Gazi ele geçirmek istediği şehirleri bazen kılıç kuvvetiyle, bazen zekâsıyla kendine bağlar.

Tarihi şahsiyeti ile destanlara konu olmuş efsanesi çoğunlukla birbirinden ayırt edilemeyen Battal, Türkler arasında gazi-veli mertebesinde görülüp adına Battalname adlı bir destan yazılmıştır. Selçuklular döneminde I. Alaeddin Keykubat´ın annesi, rüyasında Battal Gazi´nin şehit düştüğü yerin yakınlarındaki mezarını görür. I. Gıyaseddin Keyhusrev, hanımının arzusuyla buraya derhal bir türbe, bir de mescid yaptırır. Böylece Eskişehir´in güneybatısında yer alan Seyitgazi kasabasında, Osmanlılar devrinde de büyük ilgi gören Seyyid Battal Gazi Külliyesi´nin temeli atılır. Battal Gazi, Anadolu´da yaşayan Kalenderi, Bektaşi ve Aleviler tarafından evliya kabul edilir. XV. yüzyıldan itibaren Osmanlı askerleri sefere çıkmadan önce, onun türbesini ziyaret ederek ruhaniyetinden yardım dilerler.

Elinizdeki romanda Türk insanının kalbinde müstesna bir yeri olan, efsanelere ve filmlere konu olmuş Battal Gazi´nin maceralarla dolu yaşamı anlatılıyor. Osmanlı İmparatorluğunun son yılları ile Cumhuriyetin ilk yıllarında birçok eser veren Ziya Şakir´in güçlü kaleminden çıkmış bu romandan bir parça:
Ayasofya mabedinin kapısına dayanan Battal, kahraman arkadaşlarının Bizans askerleriyle çevrilmiş olduğunu görünce bir an şaşırdı. Fakat çarçabuk kendini toplayarak: -Medet ya Haydar! diye korkunç bir nâra attı. Topuklarını Devzâde Aşkar´ın karnına dayayarak henüz kınına girmemiş olan elindeki kanlı kılıcı savura savura Bizans askerlerinin üzerine atladı.

İçindekiler

Battal Gazi          7

Battal Kimdir?   7

Hüseyin Gazi’nin Feci Akıbeti     12

İntikam Eşsiz Bir Kahraman Yarattı           18

Babamın Ekmeğini İsterim          28

Battal’ın İlk Aşkı                46

Battal Gazi ve Bizans      51

Kızıl Manastırda               55

Kızıl Manastırın Esrarı                    60

Dehşet Saçan Bir Haber                69

Emsalsiz Bir Cüret                           72

Akın                      âl

Battal Gazi’nin Ahdi                                       87

Battal Gazi Büyük İşlere Hazırlanıyor      91

Battal Gazi’nin Kanlı İntikamı      94

Hain Bir Kumandan …                                   101

Battal Gazi Bizans Ordusuna Gönüllü Yazılıyor    106

Semaları Sarsan Çan Sesleri        115

Kumandan Müslime ile Battal Gazi          123

Orduya İnen İlk Felaket Darbesi               133

Kırk Bakire Manastırı                                     137

Aspasya Ana ile Battal Gazi         141

Battal Gazi’ye Hayret Veren Bir Gece Ziyareti    146

Cadı Marya         153

Pişmiş Kalesi ve Battal Gazi’nin Sevinci 156

Cadı Marya,.Battal Gazi’yi Niçin Zehirledi             160

Battal! Sen Yalnız Harp Meydanlarının Değil

Kalplerin de Kahramanısın          178

Kız Kulesinde Geçen Korkunç Macera   181

Al! İmparator Hazretlerinin Emirnamesi               186

Gözyaşlarının İlhamı       195

Allah Yolu, İnsan Yolu    200

Emir Müslime’den Gelen Acele Bir Davetname 205

İmparator Leon’un Garip Teklifi               210

Denizler Tutuşuyor, Binlerce Ceset Kanlar İçinde Yüzüyor.. 215

Battal Gazi Kumandan Müslime İle Helalleşirken              221

Ölüm Mahşeri   225

Hırs ve Menfaat Mücadelesi      232

Feci Bir Akıbet   247

Emsali Görülmemiş Bir Cüret     253

Tarihte Emsali Görülmemiş Olan Bir Sulh Maddesi           265

Ayasofya Mabedinde    268

Ya Emir! Artık Yollarımız Ayrılmıştır          279

Ya Rab! Benim Mükafatım Bu mu Olacaktı?        281

Büyük Bir Kahpelik          284

Kaçın, Battal Geliyor       288

Aşk Önüne Geçilmez Bir İhtiyaçtır           291

Tehlikeli Bir Teşebbüs   293

Dilber Başrahibenin Başına Gelenler      306

Aspasya Ana Ellerini Semaya Kaldırarak Bağırdı 310

İtiraf Edilmeyen Aşk       312

Hey Fani Dünya                314

Battal Gazi

Battal kimdir?

Bundan 900 küsür sene evvel Malatya şehrinde, Ömer Bey isminde zengin ve şöhretli bir beylerbeyi vardı. Şehrin kalesinde oturur, o tarihte Bağdat halifelerine tabi olan şehri de civardaki düşmanların tecavüzlerinden korurdu. Şehrin beyleri ve zenginleri, daima Ömer Bey’in konağında toplanırlar; eski tarihlere ait menkıbelerden bahsederler; saz şairlerinin, eski İslâm ve Türk kahramanlarının cenklerine dair söyledikleri destanları dinleyerek vakit geçirirlerdi.

Bir gün yine toplanmışlardı. Coşkun bir saz şairinin büyük Türk kahramanı Kubilay Hakan hakkında düzdüğü bir destanı dinliyorlardı.

Kölelerden biri içeri girdi, Ömer Bey’in alt tarafında oturan Hüseyin Gazi ismindeki pehlivanın kulağına eğildi. Usulcacık bir şey söyledi. Hüseyin Gazi’nin yüzünde büyük bir sevinç alameti belirdi. Hemen koynundaki kesesini çıkarıp köleye verdi. Ömer Bey zeki bir adamdı. Hüseyin Gazi’nin bir beşaret haberi aldığını anladı. Merak ederek bunu öğrenmek istedi:

–              Hayrola, Hüseyin Gazi… Herhalde mühim bir müjde aldın. Bari söyle, biz de sevinelim, dedi.

Hüseyin Gazi, evvela Bey’in ve sonra orada bulunanların ömür ve afiyetlerine dua etti:

–              Nice zamandır bir erkek evlat hasreti çekerdim. Cenabı- hakk’ın izin ve keremiyle bir evladım dünyaya gelmiş, diye cevap verdi.

Orada bulunanlar da sevindiler. Hüseyin Gazi’nin meserretine ortak oldular.

–              Var, git, gör. Oğlun nasıldır? Bize de haber getir, dediler.

Hüseyin Gazi, Ömer Bey’in askerlerine kumanda ederdi.

Bütün hudut boyunda kahramanlığı ve pehlivanlığı ile büyük bir şöhret elde etmişti. Malatya Kalesi’ne yakın kalelerde bulunan Rum ve Ermeni beylerini sindirmişti. Dostları ona ne derece hürmet ederlerse düşmanları da o derece onun korkusunu çekerlerdi.

Bu kahraman adam, Ömer Bey’in konağından çıkar çıkmaz Dev adındaki atına binerek doğruca evine gitti. Henüz doğmuş olan oğlunun bulunduğu odaya girdi. Evvela lohusa döşeğinde yatan karısını tebrik etli. Sonra hasretle beklediği evladını görmek istedi. Hüseyin Gazi, çocuğu kucağına aldığı zaman hayretler içinde kaldı çünkü anasından henüz doğan bu çocukta, göze çarpacak derecede bir gürbüzlük ve canlılık vardı.

Hüseyin Gazi, daha çok sevindi. Çocuğuna Cafer adını verdi. Kölesi Tevabil’i çağırarak:

–              Kapıları ardına kadar açın. Şehrin fukarasına üç gün üç gece yemek verin, diye emretti.

 

Ömer Bey, yıldızlara bakarak insanların hayat ve talihlerini anlamak ilmini bilirdi. O gece usturlabını alarak yıldızları tetkik etti. Ertesi gün Hüseyin Gazi’yi çağırdı.

–              Oğlun Cafer’in yıldızına baktım. Bu çocuk büyük bir pehlivan ve namdar bir kahraman olacak. Şimdiye kadar kimsenin yapmadığı işleri yapacak. Adı Maşrık’tan  Magrib’e  kadar yayılacak. Ve onun şöhreti, kıyamete kadar dillere destan olacak, dedi.

Hüseyin Gazi, sevincinden artık durup oturamıyordu. Bir an evvel sevgili Caferi’nin büyümesini bekliyordu.

Cafer günden güne büyüyor ve serpiliyordu. Yüzünün güzelliği, vücudunun gürbüzlüğü ve letafeti görenlere hayret veriyordu. Cafer on yaşına girdiği zaman onu görenler, koca bir delikanlı sanıyorlardı. Tabiatın püskürme benlerle süslediği tatlı esmer çehresine, zekâ ve kudretle parlayan siyah gözlerine bakanlar, ona hayran oluyorlardı.

Bu sırada Hüseyin Gazi’nin Dev adındaki meşhur atının dölünden de kula renginde bir tay dünyaya geldi. Hüseyin Gazi, oğlu Cafer’e hocalık ediyordu. Ona ata binmeyi, kılıç çalmayı, mızrak kullanmayı, gürz savurmayı, sapanla taş ve en sert yaylarla ok atmayı, bizzat kendisi öğretiyordu. Aynı zamanda pehlivanlığa da başlatmıştı. Bu körpe delikanlının vücudundaki kuvvet ve çevikliğe hayretler içinde kalmıştı.

Aradan kısa bir zaman geçer geçmez, Cafer pehlivanlıkta o derecede kudret ve kabiliyet göstermişti ki ufak tefek hamleleri atlatmak şu tarafa dursun, âdeta babasının o müthiş kuvvetine karşı dayanmaya bile başlamıştı. Cafer, on beş yaşlarına yaklaştığı zaman bir bayram münasebetiyle Kayseri’den Malatya’ya meşhur bir pehlivan geldi.

Bayram günlerinde, atlı ve atsız koşular yapmak, cirit oynamak, yerli ve yabancı pehlivanlarla güreş tutmak âdetti.

Kayseri’den gelen pehlivan, Malatya’nın bütün pehlivanlarını yendi. Şehrin beylerbeyi olan Ömer Bey, bu halden müteessir olarak Hüseyin Gazi’ye meydanı işaret etti:

–              Çile… Şehrimizin şeref ve haysiyetini kurtar, dedi.

Hüseyin Gazi gülümsedi:

–              Bir pehlivan daha var. Hele o da meydana çıksın da icap ederse ondan sonra sıra bize gelir, dedi. Arkasında duran oğlu Cafer’in sırtını üç defa sıvazladı:

–              Oğlum Cafer! Allah’ın izniyle artık er meydanına çık. İnşallah sırtın yere gelmez.

Cafer, gidip kispet giydi. Ağır ve ciddi adımlar ile bir kere meydanı dolaştıktan sonra Ömer Bey’in önünde durdu. Yerle beraber bir temenna etti ve sonra yağlı vücuduyla korkunç bir dev gibi ortada dolaşan Kayserili pehlivana doğru ilerledi.

Levent gibi endamıyla Cafer’i meydanda görenler şaşırmışlardı. Bu körpe delikanlının, dev cüsseli pehlivana meydan okumasına hayrette kalmışlardı.

Cafer, üç adım kalasıya kadar Kayserili pehlivana yaklaştı. Ellerini kalçalarına dayayarak dimdik başını tarta tarta:

–              Adım Cafer. Babamın adı Hüseyin Gazi. Hocam babamdır. Hazır mısın pehlivan? diye bağırdı.

Kayserili pehlivan, omuzlarını sarsa sarsa bir kahkaha attı:

Benim adım Şem’un’dur. Bu ana kadar sırtım yere gelmemiştir. Ama çocuk, babanın sana ne kastı vardı ki senin gibi körpe bir kuzuyu benim gibi azılı bir kurdun karşısına attı. Mademki meydana geldin, bari sen de nasibini al da git. Hazırım. Hamle senindir, diye haykırdı. Cafer, olduğu yerden bir çelik yay gibi sıçradı, Şem’un pehlivanın bacaklarındaki yağlı kispetinin kemanesinden kavradı. Bacaklarını gererek Şem’un’u, içi dolu bir çuval gibi başının üstüne kaldırdı. Bu hareket o kadar ani olmuştu ki Kayserili pehlivan birdenbire şaşırdı. Bacaklarını havada sallamaya başladı.

Cafer başını Ömer Bey’e çevirerek baktı:

–              Beyim, ne ferman buyurur? diye bağırdı.

Ömer Bey, derin bir sevinç içinde yerinden fırladı, ayağa kalktı. Şehadet parmağının ucunu yere uzattı. Cafer, başının üstünde çırpınan Şem’un’u kuvvetle bir iki defa tarttı. Kolunun bütün hızıyla yere çarptı.

Sem’un boğuk bir sesle:

–              Hay! diye haykırarak birkaç kere yerde yuvarlandı. Az bir zaman sakin ve halsiz kaldı. Sonra güçlükle dizlerinin üstünde doğrularak:

–              Pes, yiğidim. Bundan sonra, Türk ile güreşmek bana haram olsun, diye mırıldandı.

O anda er meydanının seması alkışlarla çınladı. Cafer, o kadar sakin ve tabii bir halde idi ki bu büyük muvaffakiyetinden en küçük bir gurur bile duymadı. Büyük bir sükûnet ve tevazu ile babasının önüne geldi. Diz çökerek eğildi. Babasının elini öptükten sonra, ellerinin göğsünün üstünde, omuzlarına doğru çaprazlayarak ağır ağır geri çekildi.

Cafer, o günden itibaren Battal adını aldı. Battal, iri vücutlu ve çok kuvvetli demekti.

Hüseyin Gazi’nin Feci Akıbeti

Malatya’ya beş konak mesafede Amuryon isminde bir Ermeni şehri vardı. Bu şehir muhkem bir kale ile çevrilmişti. Bu şehrin ve kalenin beyi de Şemas adında bir keşişti. Fakat bu keşiş, yalnız din işlerinde değil, asker idaresinde ve cenk işlerinde de büyük bir şöhret kazanmıştı. Bütün Ermeni kahramanlan içinde adı hürmetle anılan bir kahramandı

Ermenilerin Şabatabah denilen mezhebindendi. Bu mezhebe bağlı olanlar cumartesi günleri ibadet ederlerdi. Şemas. o günlerde tepeden tırnağa kadar altın sırmalarla işlenmiş, üzeri elmas, yakut, zümrüt gibi kıymetli taşlarla süslü bir elbise ve altın bir taç giyip eline gümüş bir asa alarak kiliseye giderdi. Yapılan büyük ayine bizzat riyaset ederdi. Ama başka günlerde de cenk adamları gibi çuha mintan ve meşin şaşkır giyip silahlı gezerdi. Amuryon şehri ve kalesi Ermenilerin elinde olmakla beraber, Bizans imparatoruna tabi idi. Bizanslıların, Araplara karşı bir hudut kalesi idi. Şemas’ın bir hayli askeri vardı. Fakat bunlar, Hüseyin Gazi’nin korkusundan daima silah elde, harbe hazır bir vaziyette dururlardı.

Hüseyin Gazi, kaleye karşı yaptığı sık akın ve baskınlarla gerek Şemas’ı gerekse kale halkını bizar etmişti. O derecede ki yaz mevsimi geldiği zaman bağlarına, bahçelerine, tarlalarına gidemezlerdi. Ancak her sene Malatya Beylerbeyi Ömer Bey’e ve Hüseyin Gazi’ye büyücek birer vergi vermek suretiyle biraz rahat edebilirlerdi. Artık halk, vergi vermekten ve korku çekmek-ten bizar olmuştu. Bir gün Şemas’ın konağında toplanıp…