Romanlarıyla adını binlerce insana duyuran Ahmed Günbay Yıldız ikinci şiir kitabında da yüreğini okuyucularına sunuyor. Yürek burkuntularını, gönül yaralarını romanlarında sizlerle paylaşan yazar şiirleriyle de aynı misyonunu sürdürmeye devam ediyor.
KIZAR MISIN?
Pencere Önünde efsun gibiyim
Ufuklar bulutlu, mahzun gibiyim…
Sen varsın baktığım her noktada yâr,
Kayasını bulmuş yosun gibiyim…
Aklıma yanık türküler düşüyor,
Yakılmadık…
Sen varsın baktığım her noktada yâr,
Sen varsın…
Aşka dair mısralar dizmekte,
Sevdalı gönlüm,
Kızar mısın ?
Duygularım kara sevdanın bestesinde,
Kayasını bulmuş yosun gibiyim,
Hayatım son bulur kopartılırsa,
Sana, işte öylesine vurgunum…
Duygusal, alıngan ve gamlıyım,
Ama kara sevdalıyım yâr…
Gel, gel diye çağıran,
Daveti var gözlerinin,..
Sen varsın baktığım her noktada yâr, sen varsın…
Serseri kuşlar gibi serenat söylemekte,
Yüreğim…
Kalbime adını işledim, senden habersiz,
Kızar mısın?…
BUGÜN
Efkâr üstü efkâr yine bu gece.
Gönül tezgâhımda seni dokudum.
Dalsam, gözlerinin ummanlarına,
Dipsiz ötelerden aşkı okurdum.
Sırlar açılırdı hep hece hece.
Beni benden alıp gittin gizlice.
Duygu bahçesinde, aşk bir bilmece,
Gör, ne hâle düştüm çözemeyince.
Yine hangi adreslerde şu gönlüm?
Aşk derken, budandı dallarım bir bir…
Kutsal sevdalara vurgunmuş gönlüm, Fehmettim, dudağım alırken tekbir.
GÖZ YAŞLARIM
Baykuş kondu goncalanan güllere, Bülbül yad illere göçtü kahrından.
Saldım artık sevdaları sellere, Balın sırrı neymiş sordum arıdan.
Baharında bozuldukça bağlarım, Haksızlıklara hep bakar ağlarım.
Neyi çözecekse şu gözyaşlarım, Başka yumaklarda çile sararım.
Sistemde yanlışlar değişmedikçe, Huzursuzluk bitip kan dinmedikçe, Eşitlik, adalet hâlâ yitikse! Ben, neyi kaybettim, neyi ararım?…
EFKÂR
Bu gün yalnızlık var yine içimde.
Uslanmamış nefsim aynı biçimde, Tomurcuk yaralı gönül bahçemde, Dallan meyveye durduramadım…
El vurulmaz gibi benim bilmecem.
Her gün biraz daha karanlık gecem Yıllardır anlamsız şiirde hecem, Cümleyi gönlümce dolduramadım…
İSTANBULLUYUM
Hayret, nokta nokta sarmışsın beni, Tepeden tırnağa, hep sen doluyum.
Götürsem de uzaklara kendimi, Ben o günden beri İstanbulluyum.
SENELER
Ezgiler, şiirler kahrından erir, Mısraiarda lirik duygu can verir, En parlak inciyi kirpikler döker… En içli türküyü, bir kurşun söyler…
Yanaklara yuvarlandıkça yaşlar, Adı konulmadık bir ağıt başlar…
Lügat acze düşer, gözler konuşur, Gönül sırlar âleminde buluşur…
Lisan kifayetsiz görüntüde nem, Neyin kavgasını vermekte ülkem?…
İnsana, insanı anlatabilsem, Kalemler susardı azametinden…
Gönül boş, gözde yaş geçti seneler, Döner mi geriye âsûde günler?…
Artık bu bahçede ötmez bülbüller, Meşklerin yerinde âhuzâr inler.