Birazoku

İkiz kardeşler Scarlet ile Ivy, yeniden Rookwood Okulu’ndadırlar. Müdür Bay Bartholomew’un hapse girip yerine Bayan Knight’ın geçmesiyle okulda her şey yoluna girmiş gibi görünür.

Scarlet, bale resitalinde rol alabilmek için var gücüyle çalışmaktadır. Ayrıca ikizlerin gerçek annelerinin kim olduğuyla ilgili de daha çok ipucu ortaya çıkar. Ancak bale öğretmeni Bayan Finch’in esrarengiz bir şekilde ortadan kaybolması ve tuhaf hareketleriyle dikkat çeken Bayan Zelda’nın onun yerini almasıyla bir takım garip olaylar gerçekleşmeye başlar. Galiba kızların başı bir kez daha derttedir.

Scarlet ve Ivy’nin üçüncü macerasını da soluksuz okuyacaksınız!

*

BÖLÜM BIR

IVY

Her yeni başlangıçta olduğu gibi her şey güzeldi.

Uzun, kapkara bir kışın ardından güneş yavaş yavaş yüzünü göstermeye başlamıştı. İkizim yanımdaydı. Scarlet çimenlere yayılmış, hava olduğundan daha sıcakmış gibi davranıyordu. Tepemizdeki devasa ağaçların yeni yeni filizlenen dalları gökyüzüne uzanıyordu âdeta.

İşte yine Rookwood Okulu’ndaydık. İşin bu kısmı pek de iyi sayılmazdı ama geçen döneme göre her şey çok daha iyiydi. Okulun müdürlüğünü geçici olarak üstlenen Bayan Knight, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle okulun giriş salonunda karşıladı bizi. Son zamanlarda müdür ve müdireler açısından bir türlü yüzü gülmemişti okulun. Bayan Fox zimmetine para geçirmekle suçlandığı için hâlâ kaçak durumundaydı, kardeşimi ölmüş gösterip akıl hastanesine kapatmasını saymıyorum bile. Bay Bartholomew’un da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Vicdansız müdür, yıllar önce bir öğrencinin ölümüne neden olmak suçundan hapsi boylamıştı sonunda. Şu anda okulda yönetim boşluğu vardı. Yani bu iş Bayan Knight’ın başına kalmıştı.

Bahar döneminin ilk gün derslerini yapmıştık ve herhangi bir dayak olayı yaşanmamıştı. Öğretmenler daha mutlu görünüyorlardı. Violet bile daha mutlu görünüyordu ki bu bile büyük bir başarı sayılabilirdi.

Memnuniyetle iç çekerek kardeşime, “Her şey yolunda görünüyor, öyle değil mi?” dedim. İnce üniformam beni biraz üşütüyordu, çimenler de biraz nemliydi ama okulun önüne kadar giden yolun ilerisindeki manzara çok güzel görünüyordu şimdi. Etraf yeşillenmeye başlamıştı.

Scarlet donuk bir ifadeyle baktı yüzüme. “Unuttuğun bir şey yok mu?”

Unutmuyordum ama mutlu ve neşeli görünmek için elimden geleni yapıyordum. Elbette Scarlet kendinden bekleneni yapıp bana bu darbeyi indirecekti. Ariadne. En iyi arkadaşımız, Bay Bartholomew’un kendi suçunu örtmek için çıkardığı yangının sorumlusu ilan edilip Noel’den önce

okuldan uzaklaştırılmıştı. Adı temize çıktıktan sonra dahi ailesi onun Rookwood’a dönmesini istememişti.

Yanımızda Ariadne şeklinde bir boşluk varmış gibi hissediyordum. Gün içinde birkaç kez dönüp ona bir şey söyleyecek oldum ya da neşe içinde bir yorum yapmasını bekledim ama karşılaştığım tek şey koca bir sessizlik oldu. “Bence mutludur evinde,” dedim isteksizce.

Scarlet doğrulup oturdu, giysisinin arkasına çimenler yapışmıştı. “Ah, haydi,” dedi beni hafifçe iterek. “Neşelen biraz Ivy, her şey çok daha iyi. Bak bir liste yapalım.” Kalemini ve eski günlüğünün yerine kullandığı eski defteri çıkardı. “Bir: bizi öldürmeye çalışacak müdür falan yok. İki: aşağılayıcı cezalar yok. Üç: herkes birbiriyle iyi geçiniyor. Penny bile artık Violet’tan nefret etmiyor.”

Penny Winchester ve Violet Adams, eskiden Scarlet’ın baş düşmanlarıydı. Geçen dönem ikisi adamakıllı birbirlerine girmişlerdi. Artık pek fazla konuşmasalar da sonunda barış sağlandığı doğruydu. “Bunun güzel şeyler listesinde olması gerektiğinden o kadar emin değilim,” dedim. “Tekrar güçlerini birleştirmeleri işimize gelir mi?”

Kardeşim yüzünde düşünceli bir ifadeyle kalemini kemiriyordu. “Güzel bir noktaya değindin. Pekâlâ, bunu çizelim. O hålde, üç numara ne?”

“Şey,” dedim, “Noel güzeldi.”

Noel’i babamın kafası hep yarım akıllı ablası, Phoebe Teyze ile geçirmek için izin almıştık. Phoebe Teyze sonunda işgüzar üvey annemize karşı çıkma cesaretini bulmuştu kendinde. Ben Rookwood’a gelmeden çok önce, daha Scarlet buradayken uzun zaman teyzemizle yaşamıştım. Bunu kabul etmeye pek istekli olmasam da birbirlerine çok zıt olmalarına rağmen nedense ikizimin yanında olmasını tercih ettiğini düşünüyordum.

“Üç: Noel,” dedi Scarlet yüksek sesle, listeye yazarken. Biraz düşündükten sonra da yanına “Muhteşem erikli turta,” diye ekledi.

Gülümsedim. Sonsuza dek yok olduğunu sanarak yaşadığım o evde Scarlet’ı görmek ne kadar tuhaf gelmişti. Tuhaf ama muhteşem bir duyguydu. Phoebe Teyze’nin hindiyi yakmasına ya da bana geçen yıl verdiği örgü şalın aynısını vermesine dahi aldırmamıştım. Bu kez bir tane de Scarlet’a vermişti. “Dört,” dedi. “Hava güzelleşiyor.”

“Ha!” dedim. “Tam olarak istediğim gibi değil ama. Elbisem nemleniyor ve şu bulutlara baksana!”

Scarlet dudak bükerek baktı bana ve defteri cebine koydu. “Ah, ama bu farklı. Bu yeni bir yıl. Baharın habercisi!” Ayağa kalktı, kollarını yana açarak derin derin içine çekti havayı.

Burnunun ucuna bir yağmur damlası düştü. Aniden başlayan yağmurun altında gülerek okula, yepyeni bir başlangıca doğru koşmaya başladık.

Hayat akıp gidiyordu. İlk defa okulda her şey sıradandı. Hava gitgide açılıyor ve ısınıyordu. Scarlet ve ben sabahları zil sesiyle uyanıyor, derslere giriyor, berbat bir öğle yemeği yiyor, sonra tekrar derslere giriyor, akşam yemeğinde o tatsız tuzsuz haşlamayı yiyorduk. Sonra da hemen yatıyorduk. Gece gezmelerimiz yoktu artık.

Böyle çok daha mutlu olduğumu söyleyip duruyordum kendime. Sonuçta gizli gizli günlük peşinde koşmalar, hayalet avcılığı falan yoktu. Köşede bizi pataklamak için sopasıyla bekleyen öğretmenler yoktu. Böylesi daha iyiydi, öyle değil mi?

Bir mart sabahı, okuldaki toplantıda Scarlet yanıma oturdu ve pat diye kafasını omzuma koyuverdi. “Ivy,” dedi. “Ben sıkıntıdan ölüyorum.”

Bunu benim yerime onun söylemiş olmasının verdiği memnuniyetle derin bir iç çektim. “Ben de.”

“Tanrı aşkına bu toplantıda ilginç bir duyuru yapılsın,” diye sızlandı.

“Ne gibi?”

…