Birazoku

Obur Prenses gün geçtikçe tombullaşıyor, tombullaştıkça daha çok yiyormuş. Prenses artık ne oynamak istiyormuş ne dans etmek. Prensese ne yemek dayanıyormuş ne de aşçı. Kral bütün ülkeye haber salıp derdine çare bulacak birini aramaya başlamış. Saraya gelen delikanlı, prensesi bu yeme hastalığından kurtarabileceğini vaat etmiş. Bakalım nasıl?

Bir varmış, bir yokmuş
Hem azmış hem çokmuş
Evvel zaman içinde
Bir masal kaybolmuş
Ne ninem aramış
Ne dedem
Bulmak da bana kalmış
Dedemi beşikten indirdim
Ninemi dile getirdim
Dedem önde, ben arkada
Dağları aştık
Rüzgârlara karıştık
Ninem akıl verdi
Kafdağı’na ulaştık
Çıktık dağın yücelerine
Gördüklerimize şaştık kaldık
Dağın tepesi, dolu masal
Eledik beledik, birini seçtik
Bilmeyenler de öğrensin diye
İyice belledik
Masalımız dile geldi
Bakın bize neler anlattı…

Çok eski zamanlarda, bir masal ülkesinde, genç bir hükümdarla karısı varmış. Birbirini çok seven çiftin tek dilekleri, çocuklarının olmasıymış. Bir gün kraliçe, eşine müjdeli haberi vermiş: – Yakında bir bebeğimiz olacak! Hükümdar bu habere çok sevinmiş. Tüm ülkeye haber salmış, kırk gün kırk gece kutlamalar yapılmış. Vakti zamanı geldiğinde, dünyalar güzeli bir kızları olmuş. Hükümdar, sevincinden saraya sığamamış.

Tüm ülke görsün diye bebeğini kucaklayıp dışarı çıkmış. Haberi alan ülke halkı da bahçeye toplanmış, herkes bebeği görmek için acele etmekteymiş. Hükümdarın kucağındaki pembe yanaklı, pembe dudaklı kızı görünce halk çok sevinmiş. Onu sevgiyle okşamış, anne ve babayı kutlamış. – Adı, Pembe Prenses olsun, demişler. Hükümdar ve kraliçe de bu ismi çok beğenmiş, kızlarına Pembe Prenses adını vermişler. Prensesin doğumu uzak yakın herkese, hatta komşu ülkelere de müjdelenmiş, her yerde bayram ilan edilmiş. Pembe Prenses, böyle bir sevgi yumağı içinde büyümüş. Büyüdükçe güzelleşmiş. Üstelik yalnızca güzel değil, aynı zamanda iyi huylu bir çocukmuş. Çevresine gülücükler saçar, sevimli yaramazlıklarıyla herkesi güldürürmüş. Yemek yemeyi de pek severmiş. Hele lezzetli meyvelere hiç hayır demezmiş.

Annesi ve babasıyla ne zaman gezmeye çıksa, herkes bu güzel prensesi sever, ona en sevdiği yiyeceklerden ikram edermiş. Küçük kız, iştahla her şeyi yedikçe “Aferin” derlermiş. Bu ilgi, prensesin çok hoşuna gider, herkes onu daha çok sevsin diye, ne verirlerse yermiş. Böyle olunca da yanakları daha bir pembeleşirmiş. Bu durum hükümdarla kraliçenin de hoşuna gider, kızları mutlu oluyor diye seslerini çıkarmazlarmış. Gel zaman git zaman, Pembe Prenses büyümüş, büyüdükçe daha da güzel ve iştahlı bir çocuk olmuş. En çok sevdiği şey, yemek yemekmiş. Pikniklere gittiklerinde, eskisi gibi top oynamıyor, ip atlamıyor, sadece oturup yemek yiyormuş. Gün geçtikçe büyüyüp tombullaşan Pembe Prenses, artık ne bahçeye çıkıyor, ne dans ediyor ne de başka bir şeyle ilgileniyormuş.