Birazoku

“Oğlum biliyorum, annen, akşam yemek yerken gözlerimin içine bakıp, bana bir şeyler sormak istiyordu. Ne söyleyebilirdim ki? Polislerle kaldığım süre boyunca gördüğüm hakaretleri mi, oğlum yaşındaki gençlerin kesilmeyen çığlıklarını mı? Yoksa seni yakalarlarsa neyle karşılaşacağını mı?”

“Oğlum, baban senin giysilerini getirdim deyince dünyam değişti. Nihayet, senden bu şekilde de olsa haber alabilmiştik. Bu giysilerinle, adeta seni görmüş gibi olacaktım. Elime aldığım eşyalarını doya doya koklayıp, içime çekecektim. (…) Ama oğlum bu eşyalar senin gibi kokmuyordu. Bunlarda kan kokusu vardı.”

12 Eylül 1980 darbe rejimi altında insanlara yapılan işkence ve eziyet, olabildiğince belgelendi, anlatıldı – ne kadar anlatılsa az… Tutuklanan, işkence gören, hapsedilen “siyasiler”in deneyimleriyle ilgili az çok bir birikim oluştu. Peki ya onların yakınları, aileleri? Onlar bu zulmü nasıl yaşadılar?

Yanımdasın’da Ömer Babacan, 12 Eylül döneminde devrimci olarak gözaltında ve hapisteyken, annesinin, babasının ve kardeşinin bu deneyimi nasıl yaşadığını aktarıyor. O kâbusu, annesinin, babasının, kardeşinin gözünden, dilinden okuyoruz. Nasıl haber almaya çalıştılar, ne korkular geçirdiler, ne düşündüler, günlük hayatlarına nasıl katlandılar? Ve nasıl hep dimdik, oğullarının, kardeşlerinin yanında oldular…

Bu kitabı, arkamızda kale gibi duran ve bizim için 12 Eylül’ün tüm baskılarına göğüs geren ailem nezdinde devrimci yoldaşlarımın ailelerine adıyorum. Onlar ki, çocukları için varını yoğunu, hatta tüm sağlığını ortaya koyarak bu mücadelenin en büyük neferleri oldular. Onlar ki, beş dakika da olsa yüzlerimizi görebilmek için saatlerce yolculuğu göze alarak karşımızda dimdik durdular. Onlara hiç bitmeyecek borçlarımız var. Bunun bilinciyle yaşıyoruz… Ayrıca bu kitabı yazmam için beni sürekli olarak teşvik eden dayım Fehmi Halıcı’ya, hazırlanmasında emeği geçen kuzenim Özgür Halıcı’ya, kitabın adını belirleyen arkadaşım Mahir Güneş’e çok teşekkür ediyorum.

GİRİŞ

12 Eylül 1980 darbesi ile birlikte, yüzbinlerce devrimci, yurtsever, cezaevlerine tıkılmış, yapılan işkencelerle yüzlerce insan katledilmişti. Darağacında, daha çocuk yaşında, hiçbir suçu olmayan gençlerin ipe çekildiğini hangimiz hatırlamaz ki? Bugüne dek 12 Eylül 1980 askerî cuntası ile ilgili birçok kitap yayımlanmıştır. Yazılan kitaplar, verilen mücadeleleri, yapılan tüm işkence ve cinayetleri açığa çıkardığı gibi, cezaevlerinde yaşananları da ortaya koymuştur. O döneme ait kitaplar günümüzde de yayımlanmaya devam etmektedir. Ancak tüm bunlar olurken, o günlere ilişkin dokunulmayan konuların da varlığını sürdürdüğü bir gerçektir.

Evet, içeridekiler, cezaevlerinde çok kötü koşullar altında yaşamışlar, her türlü işkenceye göğüs gererek, onurlu bir yaşam için canlarını bile feda etmekten çekinmemişlerdir. Fakat ya dışarıdakiler? İçeride canını dişine takan bu gençlerin aileleri, yakınları ne yapmışlar, onlar da bu sürecin bir parçası olarak, içeridekilerden farklı nelerle karşılaşmışlardır? Bu konu bugüne dek çok fazla ele alınmadı. Halbuki onlar da,dışarıdaki cezaevinde” bizlerden daha az olmayan baskı, şiddet ve işkenceyle karşı karşıya kalmışlardı. Görüşe her geldiklerinde, karşımızda dimdik durmaya çalışan ailelerimiz, acaba mazgalın diğer tarafında, nelerle karşılaşıyorlardı?

En ufak itirazda başımıza coplarını indiren gardiyanlar, dışarıdaki ailelerimize neler çektiriyorlardı? Bu konularla ilgili yaşananları, ancak cezaevlerinden çıktıktan sonra, ailelerimizden öğrenebildik. İşte bu nedenle; bu kitapla, ailelerimizin yaşadıklarını bir nebze olsun dile getirmek istedim. Ben, kendi ailemin penceresinden bakarak olanları yazabileceğim. Gönül isterdi ki, bu çalışma çok daha geniş kapsamlı olsun ve daha fazla ailenin yaşadıklarını aktarabilsin. Hatta daha detaylı ve daha profesyonelce, akademik bir çalışma yapılsın. Umarım, benim dışımda daha profesyonel bir şekilde konuya eğilen arkadaşlar olur ve birçok ailenin yaşadıklarını yansıtabilirler.

…