Birazoku

Eleştirmenler tarafından büyük övgüyle karşılanan ve pek çok ülkenin çoksatanlar listesine girmeyi başaran “Kaos Yürüyüşü” üçlemesinin iki Carnegie Madalyalı İngiliz yazarı Patrick Ness’ten okurların ruhunda fırtınalar koparacak sarsıcı bir roman!

Conor, on üç yıllık hayatı boyunca karşısına çıkan en korkutucu gerçeğin üstesinden gelebilmek için cesaretini toplamak zorunda. Talihli ki, Canavar, Conor için geldi; ve ondan istediği tek şeyse, belki de bir insandan istenebilecek en tehlikeli şey: Gerçeğin ta kendisi. Oysa Conor gerçekle baş edemeyecek kadar çaresiz. O zaman birileri Conor’ı bir türlü kabullenmek istemediği duygularla yüzleştirmeli…

Patrick Ness’in efsane yazar Siobhan Dowd’un özgün fikrinden esinlenerek kaleme aldığı Canavarın Çağrısı, yalnız bir çocuğun, onun hasta annesinin ve hiç beklenmedik ziyaretçisi Canavarın cesur, karanlık ama gülümseten hikâyesi…

Birçok edebiyat otoritesine göre yayımlandığı yılın en iyi kitaplarından biri olarak gösterilen Canavarın Çağrısı, Yetimhane, Kıyamet Günü gibi beğeniyle izlenen filmlerin İspanyol yönetmeni Juan Antonio Bayona tarafından beyaz perdeye uyarlanarak göz alıcı bir sineme filmine dönüştürüldü. Başrollerini Liam Neeson, Felicity Jones, Sigourney Weaver gibi Hollywood’un ünlü yıldızlarının paylaştığı bu sıradışı film son yılların en başarılı edebiyat uyarlamalarından biri olarak anılıyor.

Öykü içinde öykü anlatarak, okurlarına aynı Canavarın Conor’a yaptığı gibi sağ gösterip sol vuran Patrick Ness’in bu ödüllü romanı; yürek burkan, umut verici ve hepsinin ötesinde, kurtuluşa giden cesareti içeren bir hikâye.

Kim bilir, insan en doğru dersi bazen bir canavardan alabilir…

“İlgi çekici… Güçlü ve etkileyici.”
Philip Pullman

“Olağanüstü…
Sürükleyici, tesirli, ustalıkla işlenmiş.”
Amanda Craig, The Times

“Canavarın Çağrısı’nın özgünlüğü, ömrümüz boyunca haşır neşir olsak da, üstüne düşünmediğimiz bir olguyu irdelemesinde yatmakta: ‘Hikâye’ kavramının, hayatımızla iç içe yapısı.”
Kayıp Rıhtım

Siobhan ıçin

İnsan yalnızca bir defa genç olur derler; iyi ama,
sizce de gençlik fazla uzun sürmüyor mu?
İnsanın dayanabileceğinden uzun…

Hilary Mantel,
An Experiment in Love (Bir Aşk Deneyi)

CANAVARIN ÇAGRISI

Canavar, gece yarısından hemen sonra çıktı ortaya. Bütün canavarlar gibi. Geldiğinde Conor uyanıktı. Yine bir kâbus görmüştü. Tamam, bir kâbus değil; o kâbus. Son zamanlarda sürekli gördüğü kâbus. İçinde karanlık, rüzgâr ve çığlıklar olan; var gücüyle tutmaya çabaladığı halde, avuçlarının içinden ellerin kayıp gittiği kâbus. En sonunda hep… “Git buradan,” diye fısıldadı Conor yatak odasının karanlığına. Kâbusunun onunla birlikte, uyananların dünyasına gelmesini istemiyor, onu tekrar uyku âlemine sürmeye çabalıyordu. “Haydi, git.” Annesinin komodine koyduğu saate baktı. 12:07. Gece yarısını yedi geçiyordu. Sabah okula gidecek bir çocuk için oldukça geç bir saatti bu, hele de günlerden pazarsa. Bu kâbustan kimseye söz etmemişti. Annesine, tabii ki anlatmamıştı; aşağı yukarı iki haftada bir telefonla konuştuğu babasına da tek kelime etmemişti. Hele büyükannesine ya da okuldakilere bir şey söylemesi düşünülemezdi bile. Kâbusta olanlar, kimsenin bilmemesi gereken şeylerdi. Conor uyku sersemi bir halde odasına göz gezdirdikten sonra kaşlarını çattı. Atladığı bir şey vardı. Yatağında doğrulup biraz daha ayıldı. Kâbus yavaş yavaş uzaklaşıyordu uzaklaşmasına, ama hâlâ Conor’ın canını sıkan bir şey vardı. Farklı bir şey, sanki… Sessizliğe kulak kabarttı, ama tek duyabildiği; boş alt kattan nadiren gelen tanıdık tik taklar ve yan odada uyuyan annesinin hareket ettiğinde çıkardığı hışırtılar oldu. Sessizlik. Derken kulağına bir şey çalındı. Onu uyandıran sesti bu. Biri ona sesleniyordu.

Conor

Paniğe kapıldı. İç organları büzüşüyor gibiydi. O şey onu takip mi etmişti? Bir şekilde kâbustan çıkmayı başarmış ve?…

“Saçmalama,” dedi kendi kendine. “Canavarlara inanacak yaşı çoktan geçtin.” Doğruydu da. Geçen ay on üç yaşına basmıştı. Canavarlar ise bebekler içindi. Gece altını ıslatanlar için. Canavarlar… Conor. İşte, yine aynı ses. Yutkundu. Ekim ayı normalden daha sıcak geçiyordu ve penceresi hâlâ açıktı. Belki de dışarıdan gelen hafif esintiyle perdeler birbirine sürtünmüş ve… Conor. Pekâlâ, rüzgâr değildi. Bu kesinlikle birinin sesiydi, tanımadığı birinin. Annesinin sesi olmadığı kesindi, çünkü bir kadın sesi değildi. Conor bir an için uçuk bir fikre kapıldı ve babasının sürpriz yapıp Amerika’dan döndüğünü düşündü. Saat geç olduğundan telefon etmek istememişti belki ve… Conor. Hayır. Babası değildi. Duyduğu sesin kendine has bir tınısı vardı. Yabani ve vahşi. Canavarca bir tını. Sonra dışarıdan tok bir tahta gıcırtısı geldi; sanki devasa bir şey, ahşap zemine basıyor gibiydi. Gidip pencereden dışarı bakmak istemiyordu. Ama bir yanı da, bunu yapmayı her şeyden çok istiyordu.