Birazoku

“Bazen insanlar kadar paragraflar da anlamsızlaşır. Hiçbir sözcük seni anlamaz, anlatamaz, yazdıramaz. Çaresiz bırakırlar seni, suskunluğa terk edersin kendini. Sonra biraz daha acı çekersin, hüzün çuvalına eklersin bir şeyler, tekrar yazmaya kalkarsın ve sonra fazlasıyla yazarsın.’
“Büyümemde, delirmemde, yalnızlığımda emeği geçen herkesin gözlerinden öperim”

***

GİRİŞ

Ortaokuldaydım, matematikten hiç anlamazdım, bir gün yapabileceğim sorular çıkmıştı. Testten 94 almıştım sanırım, matematik tarihindeki en yüksek notumdu benim aslında, gururlanmıştım, gerilmiştim, başım dikti. O zamanlar bize bu testleri verip ailemize götürmemizi, imzalatmamızı isterlerdi. Ben de mutlu bir halde eve gittim, testi babama gösterdim, “94 aldım baba!” dedim.

“Oğlum geriye kalan 6 puana ne oldu?” dedi.

Sonra daha çok nefret ettim matematikten, hevesim kal­madı.

Öyleydi işte.

Matematikten Mahrum Kalanlar Derneği

Küçükken ilkokula gittiğim dönemlerde babam tara­fından sürekli geri zekâlı lafıyla dürtülürdüm. Ne­deni basitti aslında, matematikten anlamamam. Babam bir eğitimciydi, her zaman fazlasını isterdi. Bende de fazlasını verecek beyin yoktu. Çarpım tablosunu bile yıllar sonra ez­berleyen bir insandım, kafamı problemlerden çok platonik aşkıma verirdim. Normaldi, hiç üstüne düşmezdim kesirli sayıların, dört işlemlerin. Aklım hep başka yerdeydi, dalar­dım başka şeylere. Şimdi diyorum ki, iyi ki anlamamışım ma­tematikten, hiç işime yaramadı. Engel bile olmadı Platon’u okumama, Nietzsche’yi anlamama, iyi şeyler yapmama, yaz­mama, çizmeme… Hiçbir şeye engel olmadı, matematik fazla bir şey değilmiş, zaten öğrenseydim de sürekli bilmediğim yanlan çıkacaktı, üzülecektim…

Hayatımın geri kalan kısmını matematiksiz geçirmiştim, mutluydum… Belki de matematiği anladıktan sonra başka dünyalarda olacaktım, daha zeki bir dünya, daha zeki insan­lar arasında… Bunları istemediğim için mutluydum, Tanrı bana bir fırsat sundu ve matematikten yıllarca anlamadım… Güzel bir fırsattı… Farklı büyüdüm, farklı işlere girdim, farklı şeyleri okudum, farklı insanlar arasındaydım. Her şey iste­diğim gibiydi… Farklı olmak istedim. Sınırlamadı hayatımı matematik.

Belki de onu anlayanlara özel bir dünyaydı matematik, bize göre değildi. Bizim farklı bir dünyamız vardı, bililerine göre aptalların dünyası ama diğerlerine göre her şeyden uzak bir dünya, saf bir dünya.

Öyle ideal, amaç, hedef geç onları evlat geç. önce ezileceksin, hırslarının kurbanı olacaksın, kıskançlık, doyumsuzluk derken başkalarım ezeceksin. Yani anlıyor musun evlat işte insan budur, insan aşağılık bir varlıktır ve hepimizde bu aşağılıktan bir tutam vardır. ‘Şimdi sok o mantığını cebine.

İ nsanın hamurunda vardır her şeye alışması, doğuştan başlar bu süreç Doğum günü pastalarıyla mutlu olan, gençlik yıllarında aşk acısı çeken, biraz daha ileriki dönem­lerde maddi sıkıntıya giren insan bu aralıklarda bin bir türlü duygunun tadına bakar. Çocuklukta içimizde oluşan mutluluk yerini zamanla karamsarlık ve düşünceyle çekilen sancı- ya bırakır.

Kötü bir şey midir duygu yoğunluğu? Kötü bir şey midir insanın her şeye alışması? Kötü bir şey midir gidenlerin arkasından bakmak?

İnsan aldıklarıyla, çektikleriyle, yaşadıklarıyla deneyimli olur, gürültülü tepkileri zamanla yerini tepkisizliğe bırakır. Dinginleşir, alışır insan. Vakti zamanında bünyede “Yuh!” tepkisi yaratan bir olay, ileride gayet normal olarak karşılanır. İnsanın beyninde unutmak gibi bir kavram olduğu sürece insan her duygunun altından kalkar, her duygunun boyun­duruğundan kurtulur, her duygunun boşluğuna alışır. Kendisi buna alışamadım dese de kalp ve beyinde o artık her şeye alışmıştır. 6u bir bağışıklık gibi hayat boyu devam eder.

Dostoyevski’nin de dediği gibi, “insan, her şeye alışan bir yaratıktır.”

Asla iyileşmeyecek çocukluk yaraları vardır, her zaman hayatınızın bir köşesinde duruyorlardır. Görmez, dokuna­mazsınız… O yaralar hâlâ içinizdedir.

Hayvanlan çok seven çocuğun civcivini kediye kaptırması.
Salıncakta son sürat sallanırken önümüzden geçen elemana çarpmak, ahım üzerinden kolay kolay atamamak.
İlkokulda yediğimiz unutulmaz tokat.
Bizim için en önemli olan kırmızı kalemin kaybolması.
Hastalandığımızda akan anne gözyaşları.
Kışın soğuğunda kötü bir montla okula gitmek.
Platonik aşk yaşadığımız insanların başka insanlara bakması.
Kaş yarılmaları.
Haksız yenilen baba dayağı.

Bu ve buna benzer olayların artık tıbben çözülmesi muci­zedir. Erikson’a göre asla tamamlanamayacak bir yanmızdır ve anınızdır bunlar, kişiliğinizdeki eksik yandır. Geçmeyecek şeylerdir. Hatırlandıkça, geçmez…

Bir Düşün Başlangıcı, Bir Düşün Bitişidir

Çok iyi hatırlarım o günleri, çocukluğumda kurumuş bir kaktüs vardı balkonumuzda. Sulardım onu her gün, iyi bakardım ona tekrardan yeşermesi için, ama her sa­bah uyandığımda onu buğday sarısı gördüğümde içimi acıtırdı. Çocukluk umuduydu bu, belki bir bitki olduğunu bile bilmiyordum o zamanlar. Ama istediğim tek şey onun tek­rardan yeşermeseydi. Aylar geçtikçe çıplak ayakla balkona gidişim ve onu yeşermeden görmek hayal kırıklığıydı benim için. Çocuktum, umudumu hissediyordum, o yeşerecekti. Belki konuşamıyordum ama biliyordum, buğday sarısına inat, yeşil gözlerimin umudu onu yemyeşil yapacaktı, topra­ğa teslim olmayacaktı, yeşerecekti.

Ve bir gün onun yavaş yavaş yeşerdiğini gördüm, her gün çok az yeşeriyordu. Bu azlık beni fazla mutlu etmiyordu, çün­kü ben bu azlığın umudumun başlangıcı, müjdesi olduğunu bilmiyordum. Bir gün balkona çıktığımda o yemyeşildi, kır­mızı bir çiçeği vardı. Çiçeğine elimi attığında dikeni parma­ğımı kanatmıştı. İlk defa kaktüs acısını hissetmiştim… Çok ağlamıştım, çünkü o benim her sabah uyandığımda çocukluk duygularımın arkadaşıydı. O günden sonra kaktüse bir daha bakmadım, korkmuştum.

Ve yıllar sonra biraz da olsa anlamıştım bu karmaşık duyguyu, umut bir düşün başlangıcı, aynı zamanda bir düşün bi­tişiydi. Hayatın kuralıydı bu, sevmek bazen insanın canını yakıyordu…

Bilinmeyen Müzikler, Bilinmeyen İnsanlar, Bilinmeyen Rüyalar Lazım Bazen İnsanoğluna

Bir istasyona gidip buralardan kaçabilirim, sonra siktir olup gidebilirim. Daha acı çekeceğim bir yere, belki daha huzurlu olacağım bir yere. Yorgun gözlerle tüm şehri iz­leyebilirim. Sonra bir yerlere yerleşip, kahpe menfaatlerden, sahte toplumdan uzaklaşabilirim. Yeni bir hayata başlayabi­lirdim, şanslı olabilirdim, iyi insanlarla tanışabilirdim. Belki güzel bir insanla tanışabilirdim.

Belki birini severdim, belki birinden nefret ederdim, za­man geçerdi. Birlikte bolca zaman geçirebilirdik; nefret veya aşkla, ama zaman geçerdi. Belki kavga ederdim insanlarla, sonra rahatlardım. Deniz kenarına giderdim şarabımı alıp, dalgalarla konuşabilirdim. Gecenin en hüzünlü saatinde uya­nıp tüm gelmişime geçmişime sövebilirim. Seçimlerimi, kay­bettiklerimi düşünebilirim. Gecenin bir yarısı balkonda bir sigara tüttürür sessiz çığlığımı tüm sokaklara yollayabilirim. Yapayalnız kalıp çocukluğumu düşünebilirdim, kendimden tiksinip kafamı duvarlara vurabilirdim. Sonra güneş açabilir­di, ama ben ama ben ama ben! Ben var ya ben! Geldiğim yeri özlerdim, her şeyi görürdüm o güneşten sonra! Doğduğum yeri, memleketimi, çocukluğumu, düşlerimin rengini.

Belki suçum ve günahım bu benim, bir yere gidemeyece­ğim biliyorum, burada kalacağım tam nefes aldığım yerde…