Birazoku

Dünyada birbiri için yaratılmış kaç insan vardır?

Ruh ikizleri; yalnızca onlar bu büyüyü taşır. Toprağa düşen yıldırım kadar nadir gelirler dünyaya. Ama bir araya gelip âşık olduklarında… İşte o zaman, toprak ikiye bölünür. Gökyüzü deryaya, derya ateşe hücum eder. Kargaşa yağar evrenin her bir köşesine, sel olur…

Zarlar atılır, yıldızlar kesişir; ardından Poppy ve Noah düşürür toprağa o ilk kıvılcımı. Fakat o şey, iki büyülü ruhun karşısında durmaktadır, sanki görünmez bir duvar gibi. Felaket, kıyamet, ölüm; engelleyebilir mi kucaklaşmasını alacakaranlıkla gecenin?

“Gerçek aşkın karşısında kim durabilir?”

“Korkusuz, taze, ateş kadar sıcak bir roman: Sen Benim Diğer Yarımsın. Kesinlikle soluksuz okuyacaksınız.”
-Amazon-

“Herkes hayatında bir defa da olsa ruhunun derinliklerinde gerçek aşkı tatmıştır. İşte bu kitap size o tadı tekrar hatırlatacak.”
-Usbourne Yayın Grubu-

“Evreni kaosa sürükleyen sıradan âşıkların, sıra dışı aşk hikâyesi. Bu roman kalbinizi ateşe verecek. Tıpkı benimkini verdiği gibi.”
-C. J. Skuse-

“Romeo ve Juliet’i bir kenarda tutun ve Poppy ve Noah’la tanışın.”
-The Lancashire Evening Post-

***

ÖNSÖZ

Ruh ikizi kavramı inandığım bir şey değildi önceden. Hollywood’a özgü bir kelime, aşk romanlarını ve filmlerini pazarlamak için kullanılan bir uydurmaydı sadece.

Bana göre aşk, çaresiz bir hayal gücü ile doğan ve tüm dünyaya yayılan bir saplantıdan ibaretti, insanlar; aşk, ro­mantizm, ruh ikizini bulmak ve diğer tüm o saçma şeyle­ri koyabilirdi adına. Ama ben ne düşünüyordum? Benim zihnimde aşk; bir çeşit ‘sonsuza-dek-mutlu’ kandırmacası içinde, insanın yalnız kalma korkusuyla savaşmak için ken­di kendine yarattığı bir şeydi. Hormonlar, biyoloji ve kim­yadan ibaretti.

Elbette kendisi âşık olmadan önce hep böyle alaycı olur insan…

Sorun şuydu ki Hollywood da, Stephenie Meyer de, ro­mantik tarzda kitaplar basan yayınevleri de haklıydı; ruh ikizi diye bir şey gerçekten vardı.

Anlamadıktan şeyse şuydu: Ruh ikizinizi bulmak yıkım demek olabilirdi bazen.

Güneşin doğuşuyla diğer günlerden farksız bir gün baş­lamıştı yine.

Sanırım ne zaman birinin başına olağanüstü bir durum gelecek olsa o gün, hep huzursuzca uyanmakla başlar. Bu ister bir ölüm kalım tecrübesi olsun ister ömrünüzün geri kalanını geçirmek istediğiniz insanla tanışmanız… Hepsi güneşin doğuşu, saatinizin alarmının çalışı ve o huzursuz­lukla yorganın altından çıkışınızla başlar. Ne sıkıcı. Ne sı­radan.

Hayatımın değiştiği gün de pek farklı değildi.

Tek kişilik yatağımda, pikenin altında, perdelerimden süzülüp bacaklarıma düşen güneş ışığına bakarak açtım gözlerimi. Bu sırada nefes egzersizlerime de başlamıştım. Ellerimi kamımın altına yerleştirerek her nefeste nasıl da şişip indiğine odaklandım. On dakika boyunca bunu tek­rarladım.

Günlerden cumartesiydi ve hiçbir işim olmadığı için as­lında hemen kalkmam gerekmiyordu. Ama kalkıp perdeleri sonuna kadar açtım ve gün ışığı bir anda odamın her köşesini doldurdu. Sonra pencerenin önündeki boşluğa oturup bacaklarımı toplayarak dışarıya bakmaya başladım.

Adım Poppy Lawson ve yaşadığım yeri sevmiyorum. On yedi yaşında olup yaşadığınız yeri sevmemek tam bir ergen klişesi olsa da gerçek bu. Aslında benim hayatımın sıradan olmayan hiçbir yanı yok. Londra’ya kısa bir gidiş geliş mesafesindeki küçük bir kasabada yaşıyorum. Burada her sabah saat tam altı buçukta, takım elbiseli erkekler düz­gün bir sıra hâlinde tren istasyonuna doğru yola çıkarlar.

Eşleri ise evde kalıp çocuklarını özel okullarına gönder­mek üzere bir hazırlığa girişirler. Kâseler dolusu organik müsli yendikten sonra da okula gitmek üzere dört çarpı dörtlerine binerler. Burası, her evin bir ön bahçesi olan; herkesin sizi, sizin de herkesi tanıdığınız mekânlara sahip bir yerdir. Tüm ailenin başarısı, sadece çocuklarının lakros oyunundaki başarılarıyla ölçülüyormuşçasına bir dünya sosyal aktiviteye zorlandığınız bir kasabadır. Kısacası tam anlamıyla kocaman bir klişedir ve ben de bundan nefret ediyorum. Ama sanırım bu durum da oldukça tahmin edi­lebilir bir klişeden başka bir şey değil.

Düşüncelerim çalan cep telefonumun sesiyle bir anda bölündü. Ekrana bakıp gülümsedim. Arayan Lizzie’ydi.

“Saat ne kadar erken farkında mısın? Hâlâ uyuyor olabi­lirdim,” dedim telefonu açıp.

“Kapa çeneni. Saat on buçuk oldu ve benim sana verecek haberlerim var.”

“Pekâlâ, dökül o hâlde.” Bacaklarımı pencerenin önün­de uzattım.

“Bu geceyle ilgili. Muhteşem olacak.”

Lizzie olayları abartmaya bayılırdı. Hedefi bir gazeteci olmak olduğundan zamanının çoğunu buna hazırlanarak geçiriyordu. Arkadaş grupları arasında dedikodu transfe­rini gerçekleştirir, en sıkıcı ev partisini bile ertesi gün ilginçleştirebilirdi. Ve elbette herkes hakkında ansiklopedik bilgiye sahipti. Sır saklamasının fiziksel olarak imkânsız olduğunu öğrenmiş olsam da yine de onu seviyordum. Bu­rayı ve yaşamlarımızı daha heyecanlı gösteriyordu. Mono­tonluğa renk katıyordu.

Bir iç çektim.

“Lizzie alt tarafı sıradan bir konser, ne olabilir ki?” diye sordum. “Ah, hayır, dur tahmin edeyim. Yoksa arkadaşla­rımızdan birinin ne uzar ne kısalır müzik grubu bir albüm anlaşması mı imzalamış?” Alaycı sesim evde yankılanıyor­du. “İnanmıyorum. Bu bir mucize!”

Güldü. “Hayır, elbette öyle bir şey olmadı.” Duraksadı ve az önceki tepkimi düşünerek devam etti: “Ama bu gece yeni bir grup sahne alacak ve herkes inanılmaz oldukları­nı söylüyor. Grubun adı Growing Pains. Baş gitaristin çok yakışıklı olduğunu duymuştum. Ayrıca bir plak şirketi de onlarla ilgileniyormuş.”

Yeniden bir iç çektim.

“Cidden.”

“Lizzie, ne kadar zamandır grup konserlerine gidiyo­ruz seninle? İki yıl mı? Kendileriyle ilgilenen plak şirketleri olduğunu söyleyen kaç erkek grubuyla tanıştık? Ve lütfen bana söyler misin bunlardan kaçı gerçek bir anlaşma imza­layabildi? Bunun yerine hepsi büyüyüp üniversiteye giderek işletme okur ve sonrasında da babalarının şirketlerinde çalışmayacaklarmış gibi bir yıl boşluk bıraktıktan sonra, senelik 32.000 sterline orada bir işe girerler.” Bacaklarımı yeniden toplayarak hızlı bir nefes aldım. “Ve orta yaşlı ol­duklarında da yemek partilerindeki süslü arkadaşlarına birer ‘rock yıldızı’ olarak geçirdikleri ‘çılgın’ gençliklerini anlatıp övünürler.”

Şimdi iç çekme sırası Lizzie’deydi. “Tanrım sen perişan bir hâldesin.”

Sanki beni görecekmiş gibi telefonda omuzlarımı silk­tim. “Gerçekleri söylüyorum Lizzie.”

“Tamam. Neyse unutalım şu başarısız grupları. Şim­di, ben-her-şeyi-herkesten-iyi-bilirim tavrını bırak da en azından şu fit gitaristi anlatmama izin ver.”

Güldüm. “Buna izin verebilirim bak.”

Birkaç dakika daha konuştuktan sonra telefonu kapat­tığımda kendimi daha mutlu hissediyordum. Evet, belki de sosyal yaşantımın en ilginç olayı olmayacaktı. Ama yine de bir cumartesi gecesi, pizza söyleyip kötü bir film izle­mekten ve pek de havalı olmayan hâlim içinde boğulmak­tan çok daha eğlenceli bir şeydi. Ani bir enerji patlaması ile bacaklarımı pencerenin önünden sarkıttım ve kahvaltımı etmek için aşağı indim.

Ben mutfağa girdiğim sırada arunem de çay yapıyordu. Uzun elbisesi içinde durmuş, suratını asarak mutfak do­laplarına bakıyordu. İki yıldır babamı mutfağı değiştirmek konusunda sıkıştırıyordu ama babam, mutfak dolabı kadar saçma bir şeye para harcamayı reddediyordu.

“Günaydın,” dedi annem, gözlerini dolaplardan ayırarak. “Bir fincan çay ister misin?”

Dolabı açıp kendime bir kutu kahvaltılık gevrek çıkar­dım. “Lütfen.”

Ben kâseye gevreğimi koyarken annem de bir kupa çay getirip saçlarımı okşadı. “Anne!”

“Üzgünüm tatlım.”

Ben yemeye başladığım sırada o da yanıma oturmuş el­lerini çay fincanı ile ısıtmaya çalışıyordu. “Peki, bugünkü büyük planınız ne bakalım?”

Yutkundum. “Sadece akşamki grup konserleri gecesine gideceğiz. Yeni bir grup çalacakmış. İyi diyorlar. Bir de ol­dukça fit bir gitaristleri varmış.”

Annem neşelenmiş görünüyordu. “Ooo, öyle mi? Bu he­yecan verici işte. Vay canına, Middletown’da fit bir adam ha? Bir mucize olmalı.”

“Biliyorum,” dedim gözlerimi devirerek. “Ama daha il­ginç şeyler de olmuştu.”

Annem güldü. Potansiyel âşıklar karşısında sürekli gös­terdiğim bu aldırmazlık bana takıldığı konulardan biriydi. Kimsenin benim için yeterince iyi olmayacağını söyleyerek dalga geçiyordu. Ama yemin ederim ki ben öyle seçici fa­lan değildim. Yalnızca on yedi yaşındaki çocukların hepsi iğrençti. Ve gördükleri sürekli ilgi yüzünden aşırı şişmiş bir egoya sahip olmayan pek az çocuk vardı. Benim teorime göre, erkekler on dokuz yaşında bu iğrençliklerine bir son veriyorlardı. Ve ben de şu anda, benden büyük bir çocuğu etkileyebileceğim konusunda pek emin değildim. Bu yüz­den, kendi yaşımda bir erkeğin midemi bulandırmaması için iki yıl daha beklemeye hazırdım.

Annemse bu düşüncelerime katılmıyor, benim için en­dişeleniyordu. Aslında benim için endişe etmek onun en önemli vakit geçirme araçlarından biriydi.

Tam da bu sırada yüzü, elindeki çayın buharı altında bir anda ciddileşti. “Geçen gün Dr. Ashley ile olan randevun nasıl geçti?” diye sordu usulca.

Aman Tanrım, demek o sabahlardan birini daha yaşaya­caktık. “İyiydi,” dedim isteksizce. Kaşığımı kaldırıp yeme­ğe devam ettim.

“Yalnızca iyi miydi?” Ebeveynler neden bu cümleden bu kadar rahatsız olurlardı ki? “Ne hakkında konuştun?”

“Biliyorsun, her zamanki şeyler.”

Başını salladı. “Pekâlâ.”

Müslimi çiğnemeye odaklanmış olsam da annemin yeni­den konuşmaya başlamasını bekliyordum. Otuz saniyeden az sürmüştü. “Peki, her zamanki şeyler de neymiş?”

Yutkundum. “Tanrı aşkına anne, bilmiyorum. Ödevle­rimden falan bahsettim. O aptal nefes egzersizlerini yap­tırdı yine. Bir de yeniden olursa nasıl başa çıkacağımı falan anlattı.”

Yüzünde endişeli bir ifade vardı. Nefesimi tutup söyle­mesini bekledim. “Yani hâlâ sebebini bilmiyor, öyle mi?”

Gözleri bir anda yaşlarla dolmuştu. Lanet olsun. Bir in­san kaç kez aynı konuşmayı yapabilirdi ki?

“Anne,” dedim yavaş ve dikkatlice. “Bu senin suçun değil. Beni yetiştirirken başarısız olmadın ya da bebekken kafa üstü falan düşürmedin. Louise’i de benimle aynı şekil­de yetiştirdin ama onda böyle bir sorun ortaya çıkmadı. Bu sadece kötü şans. O kadar. Bana inanmalısın.”

Başını kaldırıp bir çocuk gibi yüzüme baktı. “Gerçekten mi?” diye fısıldadı. “Dr. Ashley bunun kimsenin suçu ol­madığını mı söyledi?”

“Elbette. Çünkü değil. Sadece benim biyolojim ve hor­monlarım. Her neyse. Eminim büyüdükçe geçecek ve geri­ye dönüp baktığımızda bu duruma güleceğiz. Tamam mı?” Rahatlamış görünüyordu. Şimdilik. Bir sonraki hafta bu konuşmanın yeniden gündeme geleceğinden emindim. Bir sonrakinde de. Ve bir sonrakinde de.

“Tamam.”

Boş fincanlarımızı alarak lavaboya götürdü. “Eğer ister­sen bu gece benim çantamı kullanabilirsin,” dedi gülümse­yerek.

“Gerçekten mi? Harika! Teşekkürler anne.” Ben lafımı bitirdiğimde annem mutfaktan çıkmıştı bile.

Sorun buydu işte. Ben ne kadar mücadele edersem ede­yim tam bir klişeydim. ‘Zihinsel sağlık’ sorunlarım vardı. Biliyordum. Ne orijinal, değil mi? Yaratıcılık eksikliğim yü­zünden kendimden nefret etsem de maalesef durum benim kontrolümde değildi. Orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak beynimin para ve benzeri şeylerle meşgul olmasına gerek yoktu. Ben de onun yerine kendimi bunlarla oyalıyor gi­biydim. Bir yıl kadar önce okulda coğrafya öğretmenimin kahvenin adil ticareti ile ilgili konuşmasını dinlerken, bir anda kendimi ölecek gibi hissetmiştim. Duvarlar üzerime üzerime geliyordu. Her şey karardı ve nefes alamaz oldum. Bunların son saniyelerim olduğunu anladığımda tüm be­denime bir anda bir panik dalgası yayıldı. Sanki bir adre­nalin iğnesi yemişim gibi. Bedenim delirmiş bir hâlde hava için çırpınırken, coğrafya dersinde ölmenin ne kadar da korkunç bir şey olacağını düşündüğümü hatırlıyorum.

Üstelik henüz ne yunuslarla yüzmüş ne de Büyük Kanyon’u görmüştüm. Ne bir motosiklet kullanmış ne de öl­meden önce yapılması gereken başka şeyleri yapmıştım. Ve sonra bir anda, henüz kimse tarafından sevilmeden öle­ceğim geldi aklıma. Kelime her ne kadar bulanık olsa da düşünebildiğim tek şey aşktı. Ve nasıl hiç âşık olamadığım.

Başka bir insanın beni düşündüğünü bilerek uykuya dalmanın nasıl bir şey olduğunu hiç bilemeyecektim. Kala­balıkta ilerlemeye çalışırken birinin belime dokunarak beni yönlendirmesinin nasıl bir şey olduğunu. Ya da bir başkası­nın yüzünün tüm hatlarını ezbere bilip bundan sıkılmamanın ne demek olduğunu da… Tüm bunlar hep flu kalacaktı benim için. Ve gri, sakız lekeli halının üzerine yığılırken tek düşünebildiğim, bunun ne kadar üzücü bir durum oldu­ğuydu.

Elbette uyandım. Etrafımı saran merak dolu yüzler ara­sında. Tırnaklarımı geçirerek sıktığım avuçlarımın arasın­dan akan kanlarla. O gün beni eve gönderdiler. Herkes bu durumu unutana kadar geçen o bir hafta boyunca, yoğun bir ilgi gördüğümü söyleyebilirim.

Bu olay bir kez daha tekrarlayana kadar hayatım eskisi gibi devam ediyordu.

Annemle beraber marketten tampon alıyorduk. Toplum içinde böyle bir atak geçirirken yanınızda olmasından en çok utanacağınız şey de tamponlardır herhâlde. İlkinde olduğu gibi bu defa da duvarlar üzerime geliyor; kendimi boğulacak gibi hissediyordum. Tek hatırlayabildiğim…